ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด

จื่อรั่วอิง 

เธอตายเพราะถูกโจรฆ่าชิงทรัพย์ ด้วยความดีที่พอมีอยู่บ้างเพราะชาติก่อนเกิดมาเป็นแม่ชี สวรรค์จึงให้โอกาสในการสร้างกุศลอีกครั้งจึงส่งเธอมาอยู่ในร่างของจื่อรั่วอิง บุตรสาวอนุนับเป็นคุณหนูสามแห่งจวนสกุลจื่อ บิดาเป็นถึงเสนาบดีกรมโยธาผู้ดูแลการก่อสร้างทั้งหมดในแคว้นหนิงเทียน 

หลังจากได้มีโอกาสใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง จื่อรั่วอิงคิดจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่เรื่องไม่เป็นดังนั้นเพราะจื่อรั่วอิงกลับไปต้องตาต้องใจซื่อจื่อจอมเสเพลแห่งจวนเสนาบดีและหวังแต่งนางเข้าจวน แต่ด้วยฐานะของนางเป็นเพียงบุตรสาวอนุนางจึงไม่มีสิทธิ์เป็นภรรยาเอก ตำแหน่งที่แต่งเข้าไปก็เป็นเพียงเมียรองเท่านั้น 

ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนั้นรูปร่างหน้าตาก็พอทนแต่ดันมีเมียเป็นโขยง ภายในจวนวุ่นวายแก่งแย่งชิงดีเพื่อผู้ชายคนเดียว จื่อรั่วอิงจะไม่ทนให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพตกต่ำแบบนั้นเป็นแน่ 

ด้วยสภาพการณ์แบบนี้นางต้องเฟ้นหาผู้ชายสักคนที่นางสามารถแต่งงานเป็นภรรยาเอก และเขาคนนั้นต้องไม่มีเมียน้อยให้ปวดหัว แต่ในยุคนี้จะไปหาผู้ชายแบบนั้นได้ที่ไหนกัน! 

อ๋องลี่หมิง 

เขามีสถานะเป็นเสด็จอาของฝ่าบาท เพราะออกศึกสงครามจึงทำให้เขาถูกยาพิษกระทั่งตาบอดในที่สุด แม้จะมีฐานะสูงส่งแต่ด้วยดวงตาพิการจึงไม่มีสกุลใดส่งแม่สื่อมาทาบทามกระทั่งอายุอานามเกือบจะสามสิบปีแล้วเขาก็ยังไร้ภรรยาและบุตร ทว่ามีข่าวลือแปลกประหลาดว่าอ๋องผู้นั้นไม่เพียงตาบอดยังจิตใจเหี้ยมโหด เป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียวและวิปริต ข่าวลือแพร่สะพัดกระทั่งยามนี้จวนลี่อ๋องได้กลายเป็นสถานที่ต้องห้ามของสตรีไปแล้ว 

เจียวลู่ 

เจียวลู่เป็นญาติผู้น้องของท่านอ๋อง ที่ลี่ไท่เฟยมารดาของอ๋องลี่หมิงนำมาเลี้ยงดูให้คอยปรนนิบัติมาตั้งแต่เด็ก นางจึงได้รับความรักจากลี่ไท่เฟยเป็นอย่างมาก เจียวลู่หลงรักอ๋องลี่หมิงและหวังแต่งเป็นพระชายาของท่านอ๋อง โดยมีลี่ไท่เฟยให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ทว่าอ๋องลี่หมิงแม้จะให้ความสนิทกับนางแต่ก็เห็นนางเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น 

"เจ้าเหตุใดไร้ยางอายเช่นนี้ จะขวางทางประตูจวนได้อย่างไร ในเมื่อท่านอ๋องไม่ยินยอมก็กลับไปเสียเถิด มิเช่นนั้นผู้คนจะหัวเราะเอาได้ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นสตรีใดที่หน้าด้านหน้าทนเช่นเจ้า" 

"ไม่ยินยอมหรือ เขาทำอนาจารข้าที่วัดเชิงเขา บ่าวของข้าเป็นพยานได้ หากวันนี้เขาไม่ยอมรับข้า ข้าจะฆ่าตัวตายเรียกร้องความยุติธรรม ในเมื่อตัวข้าแปดเปื้อนมลทินแล้ว ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร" 

จื่อรั่วอิงย้อนถามเสียงสั่นตั้งใจตะโกนให้เสียงดังเป็นพิเศษ น่าเสียดายที่ยุคนี้ไม่มีโทรโข่งเพื่อประกาศก้องให้คนทั้งเมืองได้รู้ ใบหน้างามเต็มไปด้วยน้ำตาทว่าภายในใจลิงโลดนัก  

'ผู้ชายคนนั้นยังไงก็ต้องเป็นของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า'