อนุสุดสวาท

​ 

​คะนิ้งยอมอยู่ในสถานะที่หลบซ่อนเพื่อรอวันเวลาที่เขาพร้อม วันที่เขายกสถานะเธอเป็นภรรยาของเขาตามสัญญา แต่การรอของเธอก็ไม่เป็นผล ในเมื่อวันที่เขาต้องหมั้นกับผู้หญิงที่คู่ควร ยัยน้องสาวนอกไส้อย่างเธอก็ทำได้แค่เดินออกมา 

“พี่จะไม่มีวันเห็นหน้าคะนิ้งกับลูกอีก ขอให้พี่มีความสุขตามทางเดินของพี่ คะนิ้งขอเป็นคนเดินจากไปเอง” 

ตัวอย่าง 

“พี่ธร” เธอเอ่ยชื่อเขาออกมาด้วยน้ำเสียงดัง นัยตาเบิ่งกว้างด้วยความตกใจ หญิงสาวตกใจที่เห็นเขาลากกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามาในห้องเขาแต่งกายด้วยเสื้อสูทสีดำทรงผมหยุ่งไม่เป็นทรงเหมือนคนที่เหนื่อยล้า "พี่ธรมาที่นี่ทำไมคะ ไม่ได้ไปทำงานที่ต่างประเทศหรือไง” เมื่อได้สติเธอก็ถามเขาพร้อมกับขว้างไม่ให้ชายหนุ่มเดินเข้ามาถึงด้านในได้ 

“งานเสร็จก่อนกำหนดเลยกลับมาก่อนบินมาถึงก็ต่อเครื่องมานี้เลยไม่ได้กลับบ้าน เพราะว่าพี่คิดถึงคะนิ้งไง” เขาทำทีไม่สนใจท่าทางที่ขัดขืนของเธอ ยิ้มสดใสเมื่อเอ่ยบอกคำว่าคิดถึงหญิงสาวคนรัก ถึงแม้ตอนนี้จะเหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ตาม เขายกกระเป๋าไปเก็บในห้องของหญิงสาวถึงแม้เจ้าของห้องจะไม่ยินยอมก็ตามแต่คนร่างเล็กก็ไม่สู้แรงชายแกร่งอย่างเขาได้ 

“จะมาคิดถึงคะนิ้งทำไม คนที่พี่ต้องคิดถึงคือคู่หมั้นของพี่ไม่ใช่คะนิ้ง” หญิงสาวใจสั่นไหวกับคำที่ออกมาจากปากชายหนุ่มเธอยอมรับเลยว่าหัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงและสั่นไหว แต่ก็เตือนตนเองเธอไม่ใช่ตัวจริง เธอก็เป็นได้แค่น้องสาวที่มีความสัมพันธ์แบบที่ไม่ถูกต้องกับเขาเท่านั้น 

“ตอนนี้มีเราแค่สองคนจะคิดถึงคนอื่นทำไม ฮือ!” ชายหนุ่มถอยหายใจและหันมาประจันหน้าเมื่อหญิงสาวพูดถึงคู่หมั้นของเขา เขาไม่อยากคิดถึงคนอื่นตอนนี้อยากมีแค่เขากับยัยน้องสาวนอกไส้คนนี้เท่านั้น ชายหนุ่มยกมือขึ้นจะโอบกอดคะนิ้งเขาหาตัวด้วยความคิดถึงและเสน่หา แต่คนร่างหญิงกับขัดขืนทุบตีอกแกร่งของเขาอย่างกับโดนของร้อน เขาโน้มหน้าตนเองไปจนเกือบชิดหน้าหวานของหญิงสาวมองไปดวงตาหวานเพื่อสือความหมาย เขาจับข้อมือน้อยที่หยุกหยิกอยู่ที่อกให้หยุดกระทำ ส่วนหญิงสาวก็หลบสายตาดุดันของเขาอย่างจำยอม 

......... 

“พี่ธรจะทำแบบนี้อีกทำไม คะนิ้งหนีมาไกลขนาดนี้แล้วจะมายุ่งกับคะนิ้งอีกทำไม อย่าให้เรื่องราวทั้งหมดมันยืดเยื้อต่อไปเถอะค่ะพี่ก็มีคู่หมั้นของพี่อยู่แล้วแค่ปล่อยคะนิ้งไปได้โปรด”  

หญิงสาวส่งสายตาที่ปวดร้าวมองสบสายตาของชายหนุ่ม เธอขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงสั่นพร้า น้ำไหลนองหน้าความเข้มแข็งที่พยายามสร้างไว้เป็นเกราะป้องกันตัวเองเองมลายหลายไปพร้อมน้ำตา ตอนนี้ชายหนุ่มคลายมือหนาที่จับเธอไว้แล้วเขาจับใบหน้าและปาดน้ำตานองของหญิงสาวด้วยความสงสาร 

“คะนิ้งเป็นเมียพี่นะ ให้พี่เลิกกับคะนิ้งพี่ทำไม่ได้หรอก ตอนนี้พี่ก็แค่หมั้นยังไม่ได้แต่งงานเราสองคนก็เป็นเหมือนอย่างทีเคยเป็นไง” ธรรมธรพูดออกมาอย่างเห็นแก่ตัวโดยไม่คิดถึงจิตใจของคนฟังมากนัก ต่อให้เธอจะต่อว่าเขาเลวแค่ไหนก็ตามเขาไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาดเขาขาดเธอไม่ได้ ชายหนุ่มสวมกอดสาวน้อยที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้าอีกครั้งเพื่อปลอบประโลมหญิงสาว  

“คะนิ้งเกลียดพี่ธร เกลียด! ปล่อยปล่อย” เธอร้องตะโกนเกรี้ยวกราด ส่ายหน้าน้ำตานอง มองเขาผ่านม่านน้ำสะอื้นรำไห้ หญิงสาวสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มที่กอดรัดเธอไว้ เธอจิกข่วนผลักให้ชายหนุ่มถ่อยห่าง ชายหนุ่มทนเจ็บไม่ไหวพยายามปัดป้องตัวเองจากกรงเล็บของหญิงสาว เขาตรึงแขนของเธอไว้ชิดริมผนังทั้งสองข้าง  

“ถึงคะนิ้งจะเกลียดพี่แต่คะนิ้งไม่สามารถหนีความจริงหรอกว่าคะนิ้งเป็นเมียพี่” เขารู้สึกโกรธทุกครั้งที่หญิงอันเป็นที่รักเอ่ยปากบอกว่าเกลียดเขา ใบหน้าหล่อเหล้าบึงตึงดุดันเขาเอ่ยถ้อยวาจาที่ทำให้แม่น้อยสาวนอกไส้ปฏิเสธความจริงไม่ได้  

​