
PROLOGUE
#..กลางสนามบาสแห่งหนึ่ง.
17.45 น. [สิบเจ็ดนาฬิกาสี่สิบห้านาที]
“ตกลงจะคบมั้ย?” เขาถามฉันด้วยการตึงหน้า ในมือหนากำลังควงปืนกระบอกสั้นอยู่ ปลายเท้าขยี้บุหรี่จนแหลกนัยน์ตาดุดันลากขึ้นมองฉันอีกที
“นายกำลังบังคับฉันอยู่นะ” ฉันบอกเบือนหน้าออกทางซ้าย ในความเป็นจริงเขาออกแนวข่มขู่มากกว่าการร้องขอ
“เปล่า” เสียงไม่สนห่าอะไรเอ่ยกลับมา
นั้นคือคำโกหก เพราะความเป็นจริงแล้วในจุดที่ฉันยืนอยู่มันกลับมีชายอีกสามคนมองฉันอย่างกับเอาเรื่อง คนพวกนี้เป็นคนของผู้ชายที่กำลังขอฉันคบ
“หึ” ฉันได้แต่แสยะยิ้มปาดเหงื่อตรงขมับด้านขวา เหลือบสายตามองแป้นบาสทั้งที่มันไม่ได้น่ามองเลย
“แล้วฉันปฏิเสธอะไรได้มั้ย” ฉันตอบว่าไม่คบมันได้หรือเปล่า ถ้าคนเราหายได้ ฉันคงทำไปแล้วแต่มันไม่ได้ไง
“ได้ถ้าเธอกล้า”

Guest
