ตื่นขึ้นมาอีกครั้งได้สามีหนึ่งคน

ตื่นขึ้นมาอีกครั้งได้สามีหนึ่งคน 

บทนำ 

“เฮ้ย บักจ่อยคือยังบ่เมือเฮือน” เสียงร้องตะโกนข้ามฟากทุ่งเรียกร่างเล็กที่ก้มหน้าก้มตาจับปลาอยู่กลางทุ่ง

“ยังบ่เมือลุงเจ้าเมือก่อนโลด” ร่างเล็กตะโกนตอบกลับมือก็จับปลาตัวเล็ก ๆ ใส่ข้องอย่างคล่องแคล่ว

“เออ ๆ อย่าอยู่โดนหลายเด้อ ฟ้าฝนสิมาแล้วนั่น” ลุงว่าแล้วก็รีบหอบแหหอบข้องเดินกลับบ้านเพราะมองฟ้าที่มืดครึ้มประกายสายฟ้าที่เห็นเป็นพัก ๆ นี่อีก จ่อยที่วันนี้ตั้งเป้าว่าตนต้องได้ปลาน้อยพวกนี้ไปหมักปลาร้าให้เต็มไหและเมื่อเหลือบมองท้องฟ้าก็เห็นว่ามันยังอยู่ไกล จ่อยก็รีบกระชับสวิงในมือกวัดแกว่งซ้ายทีขวาทีแล้วค่อยเอาขึ้นมาเก็บปลาใส่ข้อง

ครืน ๆ

“เชี่ย คือมาไวแท้วะ” จ่อยจับปลาอย่างเพลิดเพลินเงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้าก็มืดครึ้มจนน่ากลัว จ่อยรีบเก็บข้าวของเพราะทั้งลมและเสียงฟ้าร้องดังลั่นไหนจะสายฟ้าแลบที่ดูน่ากลัว ขาเล็กรีบวิ่งขึ้นจากนายังไม่ทันที่จะได้พ้นคันนาสายฟ้าก็ฟาดลงมายังร่างที่กำลังวิ่งขึ้นจากที่นา เมื่อร่างเล็กล้มลงกับพื้นฟ้าก็เปิดราวกับเมื่อครู่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

ณ หมู่บ้านหนึ่งใกล้ชายป่าที่ขึ้นชื่อว่ามีสัตว์อสูรและพืชที่มีพิษอยู่มากมายจนมิมีใครน่ามาอยู่หมู่บ้านนี้ได้ชื่อว่าหมู่บ้านป่าทมิฬ ในหมู่บ้านมีเพียงไม่กี่ครอบครัว กระท่อมหลังน้อยที่อยู่ห่างจากบ้านหลังอื่น จู่ ๆ ก็มีสายฟ้าฟากผ่าลง ร่างที่ควรสิ้นใจเพราะพิษไข้กลับมีลมหายใจแผ่วเบาอาการป่วยที่ควรมีก็หายไป

“อือ” ร่างที่นอนอยู่บนเตียงแข็ง ๆ โดยมีผ้าห่มขาด ๆ คลุมอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะอากาศที่เย็นชื้นดวงตากลมโตกวาดมองบรรยากาศรอบ ๆ กาย ทั้งหลังคาที่มาทำมาจากหญ้าฝาบ้านที่มีรูตรงนั้นตรงนี้ ร่างเล็กที่ยังคงสับสนว่าตนอยู่ที่ไหน

“เฮ้ย” เมื่อตั้งสติได้จ่อยก็ร้องเสียงดัง ข่อยมาอยู่หม่องได๋นิ ดวงตากลมกวาดมองกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบ ๆ มันช่างไม่คุ้นเคยและมันช่าง...โทรม โทรมกว่าบ้านข่อยอีก

“อิหยังวะหนิ” จ่อยที่ยังงงและไม่เข้าใจว่าเขามาอยู่ที่ไหนลุกลงจากเตียงแม้จะดูอ่อนแรงแต่ก็ยังพยายามที่จะก้าวเดินออกจากกระท่อมที่หากมีพายุเข้าคงจะปลิว เมื่อออกมาจากตัวกระท่อมจ่อยก็ต้องอ้าปากค้าง

“ข่อยมาอยู่ไสสสสสสส”

**********************************************

แค่ก เปิดเก่งงง 

เปิดไว้ก่อนนนน