เมียลับบำเรอแค้น

ตอนเธออยู่ทำร้ายจิตใจต่างๆ นานา 

ตอนเธอจากไป...เขาเหมือนคนกำลังจะตาย 

เขาเห็นเธอเป็นเพียงดอกไม้ริมทางที่จะเด็ดมาดอมดมเมื่อไหร่ก็ได้  

และเหยียบย่ำน้ำใจเธออย่างแสนสาหัส ทำให้เธอเจ็บปวดกับคำว่า “เมียลับ”  

แต่ความทุกข์ทรมานที่ได้รับแลกกับความสุขของมารดา...พวงชมพูยอม 

“ได้ข่าวมาว่า ตอนที่ฉันไม่อยู่ เธอไปแรดกับผู้ชายคนอื่นใช่ไหม” คนถูกถามตัวสั่น ไม่กล้าสบตาร้อนแรงของปราณปวิชที่แทบจะประหารเธอทางสายตา “ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง ตอบมา” 

พวงชมพูสะดุ้งสุดตัว ตัวเนื้อสั่นไปหมด ปากแข็งขึ้นมาราวกับถูกหินถ่วง 

“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง ฮะ” คราวนี้เสียงเขาตะเบ็งจนเธอสะดุ้ง ใบหน้าอาบไปด้วยความตกใจและหวาดกลัวเมื่อเห็นสีหน้าเขาตอนนี้ 

“ชม...ชมไปบ้านพี่ทัชมาค่ะ แต่เราไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่คุณปราบเข้า...ว้าย!” มือใหญ่จับท่อนแขนเล็กไว้แน่น ก่อนเหวี่ยงร่างงามไปบนที่นอน 

“ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่า ตราบใดที่เธอเป็นนางบำเรอของฉัน เธออย่าริอ่านไปร่านกับผู้ชายคนอื่น ในเมื่อไม่ฟัง เธอก็ต้องได้รับบทเรียน” ม่านตาพวงชมพูขยายกว้าง เมื่อเขาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง 

“ไม่ค่ะ ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้” พวงชมพูพูดเสียงสั่น กระเถิบตัวหนีเสือร้ายขี้โมโหที่พร้อมขย้ำตนให้ตายคาเตียง ทั้งที่รู้ว่า ไม่อาจหนีรอดจากเงื้อมมือเขาได้ 

“อยากเจ็บตัวเอง ช่วยไม่ได้” เขาคำรามเสียงเข้ม แววตาจ้องมองพวงชมพูประหนึ่งสัตว์ร้ายจ้องมองเหยื่อ ก้าวสามขุมไปหากวางน้อยที่กำลังหาทางเอาตัวรอด 

ปราณปวิช (ปราบ) อายุ 37 ปี 

เขาอยู่ในฐานะลูกชายของพ่อเลี้ยง ภายนอกเขาคือสุภาพบุรุษ 

แต่สำหรับพวงชมพู เขาคือซาตานร้ายที่เหยียบย่ำหัวใจเธอให้จมดิน  

"เธอมันก็มีค่าแค่นี้แหละ มีค่าตอนฉันอยาก" 

พวงชมพู (ชม) อายุ 30 ปี 

ความสุขของแม่นั้นยิ่งใหญ่ 

พวงชมพูยอมเจ็บปวดเพื่อจะได้มองเห็นรอยยิ้มของคนเป็นแม่ 

แม้ว่ากายและหัวใจเธอจะบอบช้ำมากเพียงใด...เธอยอม 

จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เธอได้รู้ว่า มีเลือดเนื้อเขาอยู่ในกายตน 

คำพูดที่ว่า "ฉันไม่มีวันมีลูกกับเธอ เธอก็เป็นแค่อีตัวที่มีค่าเวลาที่ฉันต้องการเท่านั้น"  

มันฝังอยู่ในหัว เธอจึงตัดสินใจหนีซาตานร้าย เพราะเกรงว่า เขาจะให้ตนเอาลูกออก 

"เมื่อก่อนฉันคือคนอ่อนแอ แต่ตอนนี้พวงชมพูคนนั้นตายไปแล้ว"  

เพชรกล้า (กล้า) อายุ 7 ปี 

ลูกชายจอมฉลาดของปราณปวิชและพวงชมพู  

เป็นโซ่ทองที่ทำให้บิดามารดาคืนดีกัน 

"แม่สอนผมว่า คนเราต้องรู้จักให้อภัยกัน แล้วทำไมแม่ไม่หายโกรธคุณพ่อล่ะฮะ"  

....................................................