แนะนำตัวละคร
1. พินดารา เวียงคำแก้ว สาวน้อยที่ต้องแต่งงานในวัย22 หลังเรียนจบ เพื่อทดแทนบุญคุณผู้เป็นป้าที่ชุบเลี้ยงและส่งเสียให้เรียนจนจบ เป็นเด็กกำพร้ามารดาเสียชีวิตกะทันหัน
2. ตุลย์ภพ เพียงภัทรา หนุ่มนักธุรกิจไฟแรง เป็นทีหมายปองเหล่าดารา เพราะว่านอกจากเครื่องหน้าฟ้าประทาน ก็ยังเปย์หนักจนสาวๆ ที่ควงด้วยแต่ละคนต่างอู้ฟู่ตามๆ กัน
3. เพียงพิธา ไชยการ ดาราสาวที่ครองความโสดมายาวนาน และเป็นคู่ควงของตุลย์ภพเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถออกงานกับเขาได้ เพราะหญิงอื่นเพียงแค่ควงค่าเวลายามเธอนั้นต้องทำงาน
4. วาดนภา เพียงภัทรา มารดาที่รักลูกและตามใจลูกชายที่สุด ด้วยความชราวัยความหวังสุดท้ายอยากเห็นงานแต่งงานลูกชาย และอยากได้พินดาราเป็นลูกสะใภ้ เพราะเลี้ยงมากับมือและเธอได้ดั่งใจทุกอย่าง
5. ป้องภพ สกลเกียรติ หัวหน้างานที่สงสารและเห็นใจทั้งคอยปกป้องดูแลพินดารา
แนะนำเรื่อง
คืนวันแต่งงานที่เป็นความฝันของผู้หญิงทุกคน แต่มันคือฝันร้ายของพินดารา หญิงสาวที่อาศัยอยู่บ้าน
🌟 เพียงภัทรา 🌟
ในฐานะหลานของคุณหญิงวาดนภา ด้วยความกตัญญูของเธอจึงตกปากรับคำแต่งงานกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
เขามีข้อเสนอให้เธอคือ ใบหย่าหลังจากแต่งงานทันที คราแรกตกใจไม่น้อย แต่เมื่อเขาไม่ได้รักฝืนไปรังแต่จะเจ็บปวดใจ เธอเพียงแค่รักษาสถานะภรรยาของเขา จวบจนวันที่คุณหญิงวาดนภาเสียชีวิต
แต่เขาไม่ใช่คนที่ใจดีนัก หลังจากเซ็นใบหย่าเขาได้ทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ ทั้งๆที่เธอและเขาตกลงกันแล้ว แต่ทว่าเธอได้แต่เก็บความเจ็บปวดนี้ไว้เพียงคนเดียว ร่างที่ไม่ไหวติงยามที่เขาเคลื่อนเข้ามา กระทั่งการเล้าโลมอย่างที่ควรจะเป็นเขาก็ไม่สนใจ
ความเจ็บนี้เธอได้แต่กัดฟันให้มันผ่านไป เป็นนานกว่าค่อนชั่วโมง ใช่นี่มันคือฝันร้าย ขอแค่ให้มันเป็นฝันร้ายของเธอในคืนแต่งงานแค่วันนี้เธอเท่านั้น
หลังจากงานศพคุณหญิงวาดนภา เธอเก็บของออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้เอาสมบัติใดติดตัวไป นอกจากใบปริญญาที่เธอแลกมันมาด้วยการแทนคุณที่แสนเจ็บปวด
เธอมองใบปริญญานี้ด้วยความรวดราวในจิตใจ ถือมันไว้แน่น ราวกับกลัวว่ามันจะหายไป ก้าวย่างที่เดินออกจากบ้านเพียงภัทรา ราวกับวิญญาณเธอได้หลุดจากร่าง ไม่มีความอาลัยใด ไม่มีความอยากได้สิ่งใด มีเพียงความขยะแขยง น่ารังเกียจ แค่คิดถึงก็แทบจะคลื่นไส้ออกมา
สปอย...
“จะไปไหน” เสียงเข้มที่กำลังมองไปยังร่างที่กำลังเดินออกไปจากประตูบ้านหลังใหญ่ เมื่อจัดการธุรของตนเองเสร็จแล้ว
“กลับ” เธอพูดสั้นๆ แม้ไม่ได้พบกันมาปีกว่า แต่ว่าเมื่อเห็นหน้าเขาความเจ็บแปลบในจิตใจของเธอก็ผุดขึ้นเอง เขาคือฝันร้ายของเธอ ที่เธอต้องสะดุ้งและเอามือคลำที่ท้องน้อยเหมือนมีสิ่งแปลกปลอมเสียดแทงเข้ามา
“ฉันบอกให้เธอกลับแล้วหรือไง” เสียงเข้มกดต่ำลงเมื่อเธอทำอวดดีไม่สนใจเขาเลยสักนิด
“อะไรที่ไม่ธุระ ก็ไม่ใช่เรื่องของฉันอีกต่อไป”
“เนรคุณ...!”
“ฉันแทนคุณจบตั้งแต่ได้ใบหย่า...”
“อ่อ...ได้ฉันเป็นผัวแล้วก็สมใจอยากสินะ...หนึ่งปีนี้ได้ผัวมากี่คนแล้วล่ะ คงจะลีลาดีขึ้นไม่แข็งทื่อเป็นท่อนไม้แล้วสินะ” สายตาแสนเหยียดหยามสาดมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างประเมินค่า เหมือนสินค้าชิ้นหนึ่ง แต่ดูแล้วน่าจะไร้ราคาเสียมากกว่า
“จะแข็งจะอ่อนก็ไม่เกี่ยวกับคุณแล้วค่ะ คุณก็แค่คน ‘อื่น’...สำหรับฉัน”
“งั้นก็ลองนอนกับคนแปลกหน้าดูหน่อยไหม ว่าจะเร้าใจหรือเปล่า”