บันทึกรักของนายเสือร้าย

".........ผมตัดสินใจแล้วครับ......."

".....ผมจะทำให้คุณเป็นที่หนึ่งในญี่ปุ่น....."

"......ในฐานะเงาของแสงอย่างคุณ....."

......คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคที่เอ่ยออกมาจากใบหน้าหวานๆที่ดูจริงจังนั้น มันทำให้ฉันแทบหยุดหายใจราวกับว่าได้รับพลังอันยิ่งใหญ่ เหมือนได้รับพรจากพระเจ้า คนตัวเล็กขาวซีดที่อยู่ตรงหน้า แววตาที่ปกติไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ แต่ตอนนี้กลับฉายแววมุ่งมั่น เพื่อฉันเขาจะเป็นเงานเพื่อฉัน คำพูดนั้นเหมือนจะบอกว่าเราจะได้อยู่เคียงคู่กันไป มันทำให้หัวใจพองโตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อะไรกันนะความรู้สึกนี้.......

"คางามิคุง ! คางามิคุงครับ "  เสียงนั่น ใช่แล้วเสียงของเขา เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้นทำให้มองเห็นใบหน้าหวานขาวที่มีดวงตากลมโตสีฟ้าที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆนั่นยากที่จะคาดเดาอารมณ์ของเขา แต่กลับทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงนีสิ !!

"อืม อืม คุโรโกะเองเหรอ " ชายร่างสูงผมสีแดงเพลิงค่อยๆลุกขึ้นอย่างงัวเงีย เมื่อวานหลังจบการแข่งขันวินเทอร์คัพ ทุกคนก็ได้มาฉลองกันที่ห้องเขาก่อนแยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงคุโรโกะหนุ่มน้อยใบหน้าหวานเท่านั้นที่อยู่ค้างคืนด้วย

"แปลกนะครับที่คางามิคุงตื่นทีหลังผมนี่ เป็นอะไรรึเปล่าครับ" มือขาวเรียวยาวยื่นออกมาแตะที่หน้าฝากของคางามิเบาๆ เพียงแค่สัมผัสนั้นก็ทำให้เขารู้สึกร้อนผ่าว ยิ่งใบหน้าหวานนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ มันยิ่งทำให้หัวใจเขาแทบออกมาเต้นอยู่ข้างนอก

..... นี่ฉันเป็นอะไรนะ หลังๆมานี้แค่คุโรโกะอยู่ใกล้ๆ ก็ทำให้ใจเต้นแรงซะแล้ว....>_

"ฉัน ฉันไม่เป็นอะไรหรอกหน่า  แค่เมื่อวานใช้แรงจนหมดก็เลยเพลียนะ" ร่างสูงใบหน้าคมเข้มรีบหันข้างหลบหน้าหวานก่อนที่จะทำให้เขาได้ยินเสียงหัวใจเต้น

...หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ก็คุโรโกะเก็บของเตรียมกลับบ้านแล้ว ในใจของเขาเริ่มรู้สึกงุ่นง่านอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากให้คนตัวเล็กกลับบ้านเลยสักนิด แล้วทำไมถึงอยากให้อยู่ล่ะ ปัดโธ่!!! ฉันมันไม่เหมาะใช้หัวคิดจริงเล้ยยย...

"นี่คุโรโกะ ยังไงวันนี้ก้อว่างไม่ใช่เหรอ พอดีอเล็กซ์ส่งเทปบันทึกการแข่ง NBA มาให้อ่ะ อยู่ดูด้วยกันก่อนเปล่า"

"จริงเหรอครับ ดีจังเลย งั้นผมขออยู่รบกวนคางามิคุงต่อนะ"  ดวงตาสีฟ้าใสเป็นประกายขึ้นมาทันที ให้ตายสิพอเป็นแบบนี้นี่ น่ารักชะมัด !!!!

"คางามิคุงครับ ผมว่าวันนี้ดูแปลกๆไปนะครับ หน้าแดงๆเป็นไข้รึเปล่า"  ดวงตาสีฟ้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง แต่คราวนี้มีแววตาความเป็นห่วงแสดงออกมา

....'ให้ตายสิ !! เพราะไอ้ความฝันเมื่อเช้านี่ ทำให้วันนี้ควบคุมไม่ได้เลยแฮะ' "อืมไม่เป็นไร นายหิวรึเปล่า รอเดี๋ยวนะฉันจะไปทำกับข้าวมาให้ " อยู่ต่อไม่ไหวล่ะ ต้องหลบไปซะที

.... ชายร่างสูงเดินเข้าไปในห้องครัว โดยมีคู่หูตัวเล็กมองตามอย่างสงสัย คุโรโกะคิดว่าวันนี้แสงของเขามีอาการแปลกๆตั้งแต่เช้า ถึงทุกทีจะทำตัวบ้าๆเป็นปกติอยู่แล้วก็เถอะ แต่ช่วงหลังๆมานี่เหมือนบางครั้งคางามิจะหลบหน้าเขา บางครั้งก็โกรธเขาขึ้นมาเฉยๆ พออีกวันก็หายเป็นปกติ หลังๆมานี่ชอบทำตัวหาเรื่องกับคิเสะคุงทุกครั้งที่เจอกัน และก็ชอบขอตามไปด้วยทุกครั้งที่รุ่นปาฎิหารย์นัดเจอกัน แต่ช่างเถอะ! เอาไว้ค่อยถามวันหลัง....

"เสร็จแล้ว....รอนานรึเปล่าคุโรโกะ" หนุ่มร่างสูงเดินถือถ้วยข้าวต้มมาสองชาม แล้วยื่นชามเล็กให้กับร่างบางทีเคาน์เตอร์ หลังจากที่ทั้งสองจัดการกับอาหารเช้าเสร็จ จึงไปนั่งที่โซฟาเพื่อเปิดเครื่องเล่น DVD ดูการแข่งขัน เมื่อเริ่มเปิดคนตัววเล็กก็เหมือนหลุดเข้าไปในโลกนั้น ไม่สนใจสิ่งรอบข้างนอกจากเกมส์การแข่งขัน คางามิชอบมองคุโรโกะดูการแข่งบาส เพราะเป็นเพียงเรื่องเดียวที่สามารถทำให้ใบหน้าเย็นชานั้นแสดงความรู้สึกออกมา หน้าที่มีความดีใจ ความตื่นเต้นนช่างเหมาะกับใบหวานๆของคุโรโกะมากกว่า แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ความจริงนี้เลย และในใจลึกๆ คางามิเองก็ไม่อยากให้ใครเห็นด้วย เพราะกลัวว่าคนอื่นเห็นเข้าจะต้องตกหลุมรักหมอนี่แน่ๆเลย

....O_O 'เอ๊ะ !! ตกหลุมรักเหรอ'

'นี่เราอาจจะตกหลุมรักคู่หูตัวเล็กเขาเหรอ บ้าหน่า!! จะเป็นไปได้ไง ก็เรานะผู้ชายทั้งคู่ แต่ว่านะทัตสึยะกับมุราซากิบาระก็ผู้ชายทั้งคู่นี่'

'อ้ากกกก!!! ยังไงเนี่ย' คางามิหันไปมองคุโรโกะข้างๆ ที่กำลังจดจ่อยู่กับเกมส์การแข่งในทีวี

'แต่เขาช่างดูน่ารัก ตัวเล็กๆ ผิวขาวเนียน ใบหน้านั่นดูหวานราวกับเด็กผู้หญิง เชิญชวนให้อยากจะสัมผัสมากกว่านี้ อยากใกล้ชิดมากว่านี้  เส้นผมสีฟ้าที่ดูนุ่มอย่างใยไหม ริมฝีปากบางอวบอิ่มนั้นช่างน่าลิ้มลอง มันจะหวานสักแค่ไหนนะ...อยากชิมดูสักครั้ง'

"อืม...คางามิคุง จะทำอะไรเหรอครับ" คุโรโกะร้องลั่น เมื่อจู่ๆคู่หูของเขาโน้มตัวค่อมลงมาใกล้ๆ จนแทบจะนอนราบไปกับโซฟา มือที่หนาใหญ่เชยคางเขาไว้ให้มองขึ้นมาเห็น ดวงตาสีเปลวเพลิงที่เต็มไปด้วยความปราถนา และใกล้มากยิ่งขึ้น จนรู้สึกถึงลมหายใจอีกฝ่าย ริมฝีปากหนาค่อยๆแตะสัมผัสปากบางสีชมพูเบา คนตัวเล็มตกใจจนต้องร้องออกมาพร้อมใช้ฝ่ามือดันแผ่นออกออกไป....จนทำให้คนตัวใหญ่รู้สึกตัวรีบลุกถอยออกมานั่งหลบหน้าคนตัวเล็ก

"อ่๊ะ...โทษทีๆ คุโรโกะ เออ..ฉันสงสัยคงเหนื่อยไปหน่อย"   มือหนายกขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้เขิน นี่เขาทำอะไรลงไปเนี่ย เกือบไปแล้ว >_< เจ้าตัวเล็กคงไม่เก็บไปคิดมากหรอกนะ

"ไม่เป็นไรครับ คุณคงเหนื่อยจริงๆ ถ้างั้นผมกลับก่อนดีกว่า คางามิคุงจะได้พักผ่อน" คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นยืน ซ่อนใบหน้าแดงเอาไว้ก่อนที่จะวิ่งออกไป ทิ้งให้คางามินั่งอึ้งอยู่คนเดียวในห้อง

"ให้ตายสิ อะไรล่ะนั่น น่ารักชะมัด ....นี่สินะคงเรียกว่าความรัก" ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟา พลางคิดว่าร่องรอยไออุ่นของคนที่เพิ่งลุกออกไปนี้ยังคงอยู่ กลิ่นหอมหวานของคนตัวเล็ก เขาจำได้ว่าความรู้สึกที่มีต่อคู่หูเขานั้นมันมีมากขึ้นๆ แรกๆคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนสนิท แต่นับวันยิ่งใกล้ชิดกันมันกลับมากขึ้น อยากอยู่ด้วยกันมากขึ้น ดูแลมากขึ้น ไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้คนตัวเล็กของเขา ต้องการครอบครองไว้เพียงคนเดียว นี่มันคงเป็นความรู้สึกกับคนที่รักสินะ และดูเหมือนเจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้รังเกียจอะไร ไม่งั้นเมื่อกี้เขาคงกองลงไปนอนกับพื้นแล้วล่ะ และยังอาการหน้าแดงเมื่อกี้อีก อยากเห็นอีกจัง.....

...................................................................................

สวัสดีเจ้าค่ะ พอดีเขียนฟิคลงเป็นครั้งแรก ดีไมม่ดียังไงขออภัยลงที่นี้ด้วยเจ้าค่ะ

เพราะว่าชอบคู่นี้มากๆก็เลยอยากลองแต่ดูสักครั้งค่ะ

เป็นการเล่าเรื่องแนวๆบันทึกของคางามิ เพราะไม่ค่อยได้เจอฟิคที่ฝ่ายพี่ไฟเขาเริ่มก่อน

เรื่องนี้ตั้งใจจะเป็นแนวๆความรักที่พี่ไฟมีต่อน้องคุโรโกะ แบบรักร้ายๆ โดยที่พี่ไฟเขาหลงรักน้อง

แต่ไม่ยอมรับกับน้องตรงๆ เพราะเป็นคนปากแข็ง

กะว่าจะลองทำดู ถ้าชอบยังไงช่วยกดไลค์ด้วยนะเจ้าค่ะ

ตอนต่อไปก็จะเริ่มเป็นปฏิบัติการ์ณของพี่ไฟที่จะทำให้น้องมาสนใจ

ตามแบบฉบับคนปากแข็งล่ะค่ะ