เงามาลย์

ศิขรา - พิณพเยีย 

"พเยีย! ไม่ได้นะ อย่าไปทางนั้นหยุดฟังพี่ก่อน!" 

"อย่ามายุ่งกับฉัน ไปให้พ้น!!!" หล่อนตะโกนตอบกลับไป น้ำเสียงแผดก้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน ก้าวย่ำไปข้างหน้าเท่าที่แรงพอจะวิ่งไปต่อได้ ชายหนุ่มใกล้เข้ามาทุกที เบื้องหน้ายังคงเป็นป่ารกทึบ สมองมือแหลกพงหญ้าไปเรื่อยๆ พื้นที่เยียบย่างแข็งกระด้างขึ้น และเมื่อไปต่อเรื่อยๆ หล่อนก็พบว่าตรงหน้านั้นไม่มีแมกไม้พงไพรอีกต่อไปแล้ว 

แต่กลับเป็น...หน้าผาสูงชัน และด้านล่างเป็นท้องทะเลกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา แสงจันทร์คืนเพ็ญสะท้อนไปบนผืนน้ำ ทอระยิบระยับพร่างพราวเป็นระลอกยามน้ำทะเลเคลื่อนไหวตีตัวเป็นเกลียวคลื่น... 

หล่อนซาความเร็วลงแล้วเดินเรื่อยๆ ไปยังแหลมที่ยื่นยาวออกไปในท้องทะเลกว้างไพศาล 

"พเยีย! หยุดนะกลับมาหาพี่คนดี พี่ขอร้อง พเยียกำลังเข้าใจผิด" 

"..." หล่อนไม่ตอบ หันมาจ้องเขาเขม็ง ดวงตาแดงก่ำฉ่ำชื้นไปด้วยความเสียใจ ริมฝีปากเหยียดยิ้มเย็นยะเยือกจนคนหวาดกลัวจนขนลุก เขาไม่ได้กลัวหล่อน...แต่กลัวใจของหล่อนต่างหากจนไม่กล้าที่จะกล้าที่จะเข้าไปประชิดตัวอย่างกะทันหัน 

"ฟังพี่สักนิดเถอะพเยีย...ได้โปรด..." 

"ไอ้ปั้น! พเยีย..." คนอื่นๆ ตามมาทันเหตุการณ์นั้นพอดี ต่างหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าตรงหน้าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนหอบฮักด้วยความเหนื่อยและลุ้นระทึก 

"พวกมึงอย่าเข้ามา!!" เขาตะโกนบอกเพื่อน สายตาไม่ได้ลดละหันกลับไปมองพวกนั้น เขายังคงมองร่างเล็กของพิณพเยียที่ยังเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ และหยุดอยู่ตรงส่วนริมสุดของหน้าผาสูง... 

"พเยีย...พี่จะเข้าไปรับนะ ใจเย็นๆ เราต้องคุยกัน" เขาบอกพร้อมกับค่อยๆ ก้าวตามออกไป เขาอยู่ห่างตัวหล่อนประมาณสามเมตรเห็นจะได้ 

"..." พิณพเยียหันกลับมามองศิขราในขณะที่เขาใกล้เข้ามาทุกขณะ หล่อนเหยียดริมฝีปากยิ้มทั้งที่น้ำตานองหน้า และแววตายังสะท้อนถึงบาดแผลหัวใจที่ยังสาหัสสุดแสน 

"แบบนั้นล่ะคนดี...อยู่เฉยๆ นะพี่กำลังเข้าไปหา...เราจะกลับไปบ้านด้วยกัน..." 

"..." หล่อนแสยะยิ้มให้กับเขา น้ำตาร่วงพรู ไม่เหลือความรู้สึกใดๆ อีกต่อไปแล้ว หล่อนสูญเสียมันไปจนหมดสิ้นเพราะน้ำมือของเขา 

เท้าขวาก้าวถอยไปด้านหลัง ก่อนที่เท้าซ้ายจะก้าวตามช้าๆ... แล้วทิ้งตัวหงายหลังลงไป น้ำหนักและแรงโน้มถ่วงดึงหล่อนให้จมดิ่งสู่เบื้องล่างท่ามกลางแสงสีนวลของพระจันทร์ในคืนเต็มดวง 

ต่อหน้าต่อตาเขา...ศิขรา 

"พเยีย!!!!!!" 

------------------------------------------- 

------------------------------------------- 

กฤษณะ - เนตรมณี 

"ต้องการอะไร" 

"คะ..." การสนทนาเริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อช่อเอื้องลับตาไปแล้ว 

"ฉันถาม...ว่าเธอต้องการอะไรถึงไม่ยอมไปผุดไปเกิดเสียที" วาจาเชือดเฉือนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ไว้น้ำใจ 

"น้องไม่ต้องการอะไรหรอกค่ะ แค่จะมาเยี่ยมจริงๆ ต้องขอโทษด้วยหากทำให้คุณพี่กับคุณเอื้องไม่สบายใจ" 

"มันแน่นอนอยู่แล้ว...หากเธอยังวนเวียนอยู่แบบนี้สักวันคงหาวิธีทำให้เอื้องรู้เรื่องในคืนนั้นจนได้สินะ หึ...หรือว่าคอยหาโอกาสจะนอนแบให้ฉันอีก ติดใจท่าไหนอย่างนั้นเหรอ พอดีฉันเมาจำไม่ได้เสียด้วย แค่คงไม่ว่างพอจะมาทบทวนอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอ เพราะฉันมีเมียที่แสนดีอยู่แล้ว" 

"คุณพี่!" 

"ฉันเบื่อเต็มทน ถ้ากลัดมันถึงขนาดไม่เว้นแม้กระทั่งไม่รู้ว่าผัวใครเป็นของใครก็รีบๆ หาผู้ชายสักคนมาคอยสนองให้ดีกว่าไหม มันดูมีศักดิ์ศรีกว่ากันเยอะเลย สวยๆ รวยๆ อย่างเธอคงหาได้ไม่ยากหรอก แบบไม่อยากผูกมัดก็มีถมเถไป แค่...ซื้อกิน..." 

"คุณพี่!!!" ร่างเล็กสั่นเทิ้มชาวาบไปหมด...หล่อนไม่ได้โกรธแต่กำลังเสียอกเสียใจคำพูดที่เปรียบเสมือนใบมีดคมกริบนั่นซึ่งทำหน้าที่คอยกรีดเฉือนประหัตประหารหล่อน 

"ถ้าคุณพี่คิดแบบนั้น...น้องก็จะไม่มาให้คุณพี่รำคาญใจอีกค่ะ แต่ที่มาในวันนี้ขอยืนยันว่าไม่ได้คิดอะไรสกปรกๆ อย่างที่คุณพี่ว่ามาแม้แต่น้อย น้องเป็นห่วงคุณพี่ตามประสาคนรู้จัก..." คำนั้นยิ่งจะเป็นหอกแหลมแทงซ้ำรอยกรีดของเขาด้วยตัวเอง 

"ขอตัวค่ะ...น้องขอให้คุณพี่มีแต่ความสุข แล้วก็โชคดี...ตลอดไปนะคะ" 

"มันแน่อยู่แล้วล่ะ...เชิญ!"