ครีษมายัน1638

บทนำ :  เหตุเกิดที่ต้าหลี่ 

ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน เมืองต้าหลี่เกิดภัยพิบัติมากมาย ชาวเมืองทุกแคว้นตกต่ำถึงขีดสุด เกิดสงครามแย่งชิงดินแดนทุกหัวเมือง ขอทานตามถนน ผู้คนไร้ญาติ เด็กขาดผู้อุปการะ มีเพียงเหล่าขุนนางโฉด ที่อยู่รอดในยุคนั้น เมื่อเดินไปริมถนนจนสุดเมือง ต่างพบแต่ขอทาน ทันไดนั้น ได้พบเด็กชายผู้หนึ่ง อายุเพียง 10 ขวบ กำลังร่ายรำอย่างสวยงาม แต่ใบหน้าของเขาอาบไปด้วยน้ำตาและรอยยิ้มน้อยๆ จี๋หลี่ต้วน ผู้เป็นเถ้าแก่เจ้าของโรงละครงิ้วที่โด่งดังที่สุดของต้าหลี่ ได้สะดุดตาและกล่าวชมว่า... 

บัดเดี๋ยวนี้ ขอทานนั่งนอนไร้แรง หรือจะสู้ร่างกายที่โอนเอนดั่งเจ้า หาเงินค่ำเช้าแลกหมั่นโถ่ว ช่างน่าสังเวชเจ้า... 

จี๋หลี่ต้วน ยืนมองการร่ายรำของเด็กชาย ผู้นั้นด้วยความสงสารก่อนจะมีเสียงปรบมือดังลั่น เมื่อเขาร่ายรำจนจบ เขาได้รับเงินจากชาวบ้านเล็กน้อย จี๋หลี่ต้วนปรบมือและเดินจากไป... 

…………………………….. 1 เดือน ผ่านไป................................. 

จี๋หลี่ต้วน เดินผ่าน ถนนเส้นนั้นประจำ กลับยังพบว่าเด็กชายผู้นั้นยังคงร่ายรำทุกวัน อย่างไร้ซึ่งบทเพลงและท่วงทำนอง 

จี๋หลี่ต้วน: เด็กน้อยคนนี้ช่างดูน่าสนใจนัก ร่างกายอรชรชายดุจดั่งหญิงสาวงาม ฟ้าร่มเมืองต้าหลี่ มิหรือไม่โรงงิ้วของข้าคู่ควรแก่เจ้าเพียงใด... 

ทันใดนั้น จี๋หลี่ต้วน จึงเดินเข้าไป หาเด็กชายผู้  

จี๋หลี่ต้วน: งดงามนัก งดงามนัก !!!! ข้าคือจี๋หลี่ต้วน เจ้าของโรงละครงิ้วครีษมายันแห่งต้าหลี่ เจ้ายินดีจะติดตามข้าไปยังโรงละครหรือไม่ ข้าและเหล่าพี่น้อง มีที่นอนให้เจ้า มีข้าวต้มอุ่น ซุปปลาให้เจ้าดื่มบำรุงเสียงงิ้วของเจ้า การร่ายรำของเจ้าถูกใจข้านัก... แต่เหตุใดเล่าใบหน้าของเจ้าอาบนองไปด้วยน้ำตามาช้านาน 

...เด็กชายวัย10ขวบ ตอบว่า ข้าน้อยขอคารวะท่านจี๋หลี่ต้วน ผู้น้อยเป็นเพียงขอทาน ครอบครัวของข้า (น้ำเสียงสั่นเครือ...) ท่านพ่อของข้าเป็นแม่ทัพร่วมรบในกองทัพของต้าหลี่ ตายในสนามรบ ท่านแม่ของข้าป่วยเป็นโรคประหลาด ข้าถูกชาวบ้านขับไล่ ไร้ที่พักพิง อาศัยการร่ายรำประทังกาย ข้าน้อย ซินเยว่ มิกล้าไปยังโรงละคร เพราะฐานะต่ำต้อยนัก... 

จี๋หลี่ต้วน: เจ้าดื้อดึงนัก หรือโรงงิ้วของข้าไม่คู่ควรกับเจ้าอย่างนั้นหรือ... พร้อมเดินจากไป 

...รุ่งขึ้น จี๋หลี่ต้วน ได้นำเหล่าพี่น้องงิ้วชาวโรงละคร มาร่วมร่ายรำบนถนน ในขณะที่ซินเยว่กำลังร่ายรำอยู่นั้น เห็นเหล่าโรงงิ้วร่ายรำสวยงามมาก ทำให้ซินเยว่เกิดความประหลาดใจ  

ซินเยว่: หากข้าร่ายรำได้งดงามเพียงนั้น จะดีเพียงใดหนอ พลันตัดพ้อว่าวาสนาของซินเยว่ด้อยค่านัก 

 เมื่อการแสดงจบลงเหล่างิ้วของโรงละคร เข้ามาชักชวนซินเยว่ไปอยู่ที่โรงละครงิ้วครีษมายัน เขาจึงตอบตกลง และได้เข้าไปฝึกงิ้วในที่สุด ซินเยว่ได้ทำพิธีร่วมสาบานถวายตัวเป็นศิษย์ของโรงละครงิ้วลำดับที่1638 ทุกคนในโรงละครต่างเรียกซินเยว่ว่า ครีษมายัน1638..... ซินเยว่ตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักและอยู่ร่วมโรงละครตั้งแต่นั้นมา...