เด็กน้อยผู้นี้ข้าจะเลี้ยงเอง

เด็กน้อยผู้นี้ข้าจะเลี้ยงเอง 

หลังสิ้นบิดา หลี่เทียนซินก็กลายเป็นเพียงคนไร้ค่าในสายตาคนตระกูลหลี่ 

“เศษสวะ เลี้ยงไปก็สิ้นเปลือง” 

เป็นถ้อยคำที่สลักลึกลงในใจเขา ร่างกายที่อ่อนล้า จิตใจที่อ่อนแอสุดท้ายก็ปิดเปลือกตาลงยอมให้คนจับร่างม้วนด้วยเสื่อเก่านำไปทิ้งที่ชายป่านอกเมือง 

เพราะโชคชะตาหรือเคราะห์กรรมมิอาจหาเหตุผล แต่นับจากที่เซี่ยอวี้ฉีตื่นขึ้นในร่างของสตรีผู้นี้ นางก็ไม่เคยสัมผัสความห่วงใยจากผู้ใดอีกเลย ทุกวันที่ผันผ่านนางใช้ชีวิตเพียงให้ผ่านพ้น คาดหวังเพียงโชคชะตาอาจหวนคืน นำพานางกลับไปยังที่ของนาง จนกระทั่งนางได้พบกับเด็กน้อยผู้นี้ ชีวิตที่อยู่อย่างไร้เป้าหมายก็คล้ายมีจุดหมายขึ้นมา 

ในเมื่อมีวาสนาได้พานพบแล้ว เด็กน้อยผู้นี้ข้าจะเลี้ยงเอง 

ทั่วทั้งแว่นแคว้นต่างขนานนามยกเขาเป็นยอดบุรุษ ทั้งศาสตร์ศิลป์ วรยุทธ เฉินห่าวหราน ก็ล้วนไร้ที่ติ แต่เพราะยามออกรบพลาดพลั้งถูกศัตรูลอบใช้พิษจนตามืดมัว ในช่วงที่ชีวิตก้าวเข้าสู่หนทางแห่งความตาย หลี่อี้เฟิง กลับทะยานกายเข้ารับคมธนูแทน นับจากนั้นเขาก็สาบานต่อวิญญาณสหาย นับจากนี้ชั่วชีวิตจะปกป้องคุ้มครองหลี่เทียนซินดุจบุตรของตน เพียงแต่...

"นางเป็นท่านแม่ของกระหม่อม หากทรงต้องการรับกระหม่อมเป็นบุตร ก็ต้องทรงรับนางเป็นพระชายา"