เจตน์จำนนรัก
“วิธีเดียวที่จะทำให้ผมเชื่อง...คุณเนตรก็แค่ต้องทำให้ผมภักดีต่อคุณเนตร”
ขวัญเนตรทำได้แค่สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับอารมณ์ที่มันกำลังพุ่งพล่านของตนเองให้สงบลง
ประสบการณ์มันสอนเธอแล้วว่าการใช้อารมณ์นั้นไม่เคยทำให้เธอได้ชัยชนะ
แต่ถึงแม้จะพยายามสกัดกั้นอารมณ์มากมายที่กำลังปะทุของตนเองให้เย็นลง
แต่คนตรงหน้ากลับเป็นเหมือนข้อยกเว้นหนึ่งเดียวในชีวิตของขวัญเนตร
เธอสามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ดียามต้องเผชิญหน้ากับคนที่เกลียด...
ทว่าเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับเป็นข้อยกเว้น
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!”
เสียงหวานยังคงตวาดออกไปแม้จะพยายามข่มอารมณ์ของตนเองให้เยือกเย็นมากเพียงใด
โดยเฉพาะเมื่อเห็นนัยน์ตาคมคู่ตรงข้ามที่มันเต็มไปด้วยความพึงพอใจเมื่อได้เห็นเธอโกรธมากขนาดไหน
ใช่...เธอกำลังพยายามข่มความโกรธที่เขาทำเธอขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายด้วยการพาเธอกลับออกมาจากงานโดยไม่ทันได้ไปล่ำลาแขกผู้ใหญ่หรือบอกลากลุ่มเพื่อนสนิท
แต่ดูเหมือนว่าคนทำนั้นกลับไม่ได้รู้สึกผิดหรือเสียใจกับการกระทำนั้นของตนเองเลยสักนิด
“ผมแค่กำลังชี้ทางให้คุณเนตรได้เห็นว่าการรับมือกับคุณท่านมันง่ายนิดเดียวเท่านั้น อย่าเสียเวลาไปทำเรื่องไร้สาระแบบที่คุณเนตรกำลังคิดจะทำเลยครับ”
ใบหน้าของ ‘คนกำลังทำเรื่องไร้สาระ’ เชิดขึ้นหลังจากได้ฟังคำตำหนิ...
เรื่องของเธอมันไร้สาระอย่างนั้นหรือ?
แล้วใครกันที่แล่นไปลากเธอออกมาทันทีที่รู้เรื่องว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร
“เลือกเป็นคนของคุณพ่อแล้วนี่...ในเมื่อเลือกแล้วก็ควรจะไปให้พ้นหน้าฉัน”
ขวัญเนตรเลือกที่จะออกปากไล่อย่างไม่ไว้หน้า
เมื่อวันนี้เธอโกรธเกินกว่าจะมานั่งคำนึงถึงความเหมาะสมใดอีกต่อไปแล้ว
“ผมถึงได้บอกยังไงครับว่าถ้าคุณเนตรอยากให้ผมเป็นคนของคุณเนตร...
คุณเนตรเองก็ต้องลงทุนมากหน่อย”
คิ้วเรียวสวยขยับเข้าหากันอย่างไม่สามารถทำความเข้าใจถึงความต้องการของคนกล่าวมากนัก
ทว่ากลับเลือกที่จะประสานสายตากับนัยน์ตาคมอย่างคนไม่ยอมแพ้
ใบหน้างามประดับรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะทอดเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นความไหววูบในแววตาคู่คมยามที่เธอขยับยิ้มให้...
“ฉันรวยไม่ได้ครึ่งของคุณพ่อ เพราะฉะนั้นก็คงจะจ่ายให้นายไม่ไหว”
เจตน์ยังคงปล่อยให้เธอได้ฉลองชัยชนะเล็กๆ ของตนเองที่สามารถทำให้นัยน์ตาคู่คมนั้นสั่นไหวได้ชั่วครู่
เขาร้ายกาจเมื่อปล่อยให้เธอนั้นคิดไปเองว่าเหนือกว่าเขาเสมอ
ทว่าในความเป็นจริงแล้วนั้นเธอไม่สามารถสู้เขาได้เลยสักครั้ง
“ถอยออกไปนะ”
คนที่ย่างสุ่มเข้ามากลับไม่ฟังเสียง...
เมื่อเขายังคงทำลายระยะห่างของเราสองคนให้ลดน้อยลงจนเหลือเพียงเอื้อมมือถึง
“ผมเลี้ยงง่าย...แค่คุณเนตรเมตตาแล้วก็เอาใจนิดหน่อยแค่นี้ก็แทบจะสยบอยู่แทบเท้าของคุณเนตรแล้ว”
คนฟังหัวใจเต้นถี่รัวเพราะประโยคนั้น...
แต่ก็ต้องรีบดึงตนเองกลับมาทันทีที่ความจริงบางอย่างร้องเตือน
ขวัญเนตรเลือกที่จะเป็นฝ่ายก้าวถอยออกมาอีกก้าวเพื่อเว้นระยะห่างพอให้ตนเองได้ตั้งหลัก
คุณหนูจอมเอาแต่ใจขยับยิ้มก่อนจะกล่าวให้ความเห็น
“คงจะเลี้ยงง่ายจริงอย่างที่ว่าเพราะมีคนรอต่อแถวรอเลี้ยงนายเต็มไปหมด”
“ผมจะลัดคิวให้คุณเนตรเป็นพิเศษ”
คนได้รับสิทธิพิเศษเม้มปากด้วยความขัดใจเมื่อไม่อาจทำให้คนตรงหน้าถอยกลับหรือยอมแพ้ได้
“ฉันต้องขอบคุณที่มอบสิทธิพิเศษนี้ให้รึเปล่า”
“คุณเนตรแค่ตกลงรับข้อเสนอก็พอ”
คนที่ถูกยัดเหยียดให้รับข้อเสนอกระตุกยิ้มก่อนจะตัดบทอย่างไร้เยื่อใย
“เสียใจด้วยฉันไม่คิดอยากจะเลี้ยงใครในตอนนี้”
พูดจบก็เตรียมหมุนตัวขึ้นสู่บันไดบ้าน ถ้าไม่ติดว่ามือใหญ่ของเจตน์นั้นดึงรั้งเธอเอาไว้
“นี่! ปล่อยนะ!”
ใบหน้าของคนถูกรั้งเริ่มเบ้เพราะความพยายามในการสะบัดแขนของตนเองออกไม่ได้ซ้ำร้ายมือใหญ่ยังคงบีบเพื่อออกแรงรั้งไม่ให้เธอได้เป็นอิสระ
“ถ้าคุณเนตรยังดื้อออกไปกับมันเหมือนอย่างวันนี้อีก...คราวหน้าผมจะไม่ใจดีแบบนี้แน่นอน”
“เป็นใครมีสิทธิมาสั่ง!”
คนสั่งเพียงกระตุกยิ้มและใช้สายตาของตนเองมองใบหน้างดงามที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือถึง
“เจตน์!”
เจตน์ไม่สนใจแววตาที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธของขวัญเนตรเมื่อยังคงข่มขู่ต่อได้อย่างหน้าตาเฉย...
“ถ้าไม่อยากให้ชู้รักของคุณเนตรต้องหมดตัวก็อย่าท้าทายความอดทนของผมอีก”
คนที่เริ่มรู้ว่าสู้ไม่ไหวเริ่มจึงเริ่มพาล...
“ฉันจะฟ้องคุณพ่อ!”
“คิดว่าผมกลัวอย่างนั้นเหรอครับ”
คนไม่กลัวยังคงขยับยิ้มพึงพอใจเมื่อได้เห็นสีหน้าบูดบึ้งจากคนที่เริ่มพ่ายแพ้...
“เจตน์!”
เสียงหวานเริ่มร้อนรนเมื่อใบหน้าของตนเองถูกลูบไล้
“ผมเคยบอกแล้วว่าผมจะใจดีกับคุณเนตรก็ต่อเมื่อคุณเนตรไม่ดื้อ”
คนดื้อยังคงพยายามดิ้นรนแม้จะรู้ว่าการทำเช่นนั้นเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์
เพราะหากเขาไม่คิดจะปล่อยเธอก็ไม่มีวันได้รับอิสระ...
“เจตน์!”
คนถูกเรียกดึงสายตาของตัวเองกลับมาหลังจากมันหยุดอยู่ที่ริมฝีปาดสีสดที่วันนี้ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีอ่อนหวาน
“ผมยังคงยืนยันคำเดิมว่าจะใจดีกับคุณเนตรก็ต่อเมื่อคุฯเนตรเลิกดื้อ”
เขากล่าวพร้อมทั้งยกมือขึ้นมาลูบกลุ่มผมนุ่มและยังคงประสานสายตากับหญิงสาวจอมดื้ออย่างต้องการท้าทาย
“เพราะฉะนั้นถ้าอยากถูกโอ๋...คุณเนตรก็ต้องเป็นเด็กดี”
คนที่ต้องเป็นเด็กดีเพื่อให้ถูกโอ๋ฟังแล้วเลือดขึ้นหน้าอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน...
แต่ชายหนุ่มกลับไม่แยแสแววตาดื้อรั้นที่กำลังต่อต้านอยู่เงียบๆ นั้น
เขายังคงกระตุกยิ้มพร้อมกับจ้องมองคนดื้อแสดงออกผ่านสีหน้าและแววตา
ดีแล้ว...เพราะเขาเกลียดยามเมื่อเธอมองผ่านเขาไปราวกับอากาศ
“ผมสั่งมาหาก็ต้องมา...หรือสั่งให้เลิกร้ายก็ต้องนั่งเป็นเด็กดีอยู่ข้างๆ ผม”
ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันเมื่อได้ฟัง...เป็นเด็กดีอยู่ข้างๆ เขาอย่างนั้นหรือ?
เหลวไหลสิ้นดี!
“อยากนอนกับฉันมากขนาดนั้นเลยรึไง”
คนถูกถามกลับเลือกที่จะตอบไม่ตรงคำถาม...
“เอาไว้คุณเนตรค่อยพิสูจน์ข้อสงสัยตอนที่ผมเป็นคนของคุณเนตรดีกว่า...”
เขาบอกพร้อมกับปล่อยเธอให้เป็นอิสระ และเตรียมถอยออกไป...
“วันนี้คงต้องส่งคุณเนตรเข้านอนที่ตรงนี้...พรุ่งนี้เจอกันครับ”
Guest
