แสงสนธยาในเขาวงกต

เสียงเสียงนั้น.... 

“ไม่ต้องรออีกแล้ว” 

“ทำไม” 

“แค่จงจำเอาไว้ว่าครั้งหนึ่ง เราเคยเกิดมาเพื่อมีกันและกัน เราเคยมีวันนั้น จงจำไว้เพียงเท่านี้ก็พอ เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว....” 

"หากท่านจากไปจริงๆ...ข้าจะใช้เวลาทั้งหมดในชีวิตเพื่อลืมท่าน" 

"หากเป็นเช่นนั้นก็ย่อมดี" 

น้ำตาจากก้นลึกของหัวใจที่เจ็บร้าวอย่างหาสาเหตุไม่ได้หยดลงมาราวต้องคำสาป 

"ไม่......" 

ความฝันเหล่านี้ที่มักทำให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมน้ำตาเสียทุกครั้งไป เราทั้งคู่จะตะโกนคำว่าไม่ออกมาสุดเสียงเสมอด้วยหัวใจที่ร้าวราน ความรักอันเป็นนิรันดร์เช่นนั้นหรือ ใครเล่าเป็นผู้ลิขิต....ใครเล่าที่นำพามาซึ่งหายนะบนโลกในทุกหนทุกแห่ง และพวกเราไม่สามารถหนีหนี้กรรมครั้งนี้ให้พ้นไปได้จริงๆหรือ หรือมันคือคำสาปแห่งรักต้องห้ามเช่นนั้นหรือ เราทั้งสองคนก็เปรียบดั่งปุตุชน เหตุใดจึงรักกันไม่ได้...ขอคำร้องนี้จงส่งถึงแด่เทพยดา ท่านจงฟัง!!! ทุกคนมีสิทธิ์จะรักกันได้มิใช่หรือ 

จนตอนนี้ เขาทำได้เพียงแค่พาเธอหนีออกมา หญิงเดียวผู้เป็นที่รักของเขา เขาทำได้แค่พาเธอออกมาจากห้วงเวลานั้นเท่านั้น ถึงแม้พวกเขายังคงพยายามที่จะกลับไปแก้ไขเรื่องราวต่างๆเท่าไรก็มีแต่จะยิ่งทำให้มันแย่ลงกว่าเดิม เขาควรหยุดได้แล้ว เธอก็ควรที่จะยอมแพ้ แต่ไม่... หากเขาไม่ทำเช่นนั้น พวกเขาก็จะต้องถูกจองจำเอาไว้ในห้วงเวลาอันชอกช้ำนี้ไปชั่วนิจนิรันดร์