สายใยรักสองหัวใจ

กำแพงสีขาวสูงตระหง่านบ่งบอกได้ว่าฐานะของเจ้าของบ้านช่างใหญ่โตมากเกินกว่าที่เธอจะถอยหนีกลับไปได้ ประตูเหล็กมีลวดลายสีดำกั้นระหว่างตัวเธอกับพื้นที่ของบ้านด้านใน..เฟบรู้ดีว่าสิ่งที่เลือกคือทางออกที่ดีที่สุดแล้วเพราะถ้าไม่เลือกทางนี้เธอจะหาเงินมากมายจากที่ไหนเพื่อไปจ่ายค่าที่ดินที่แม่เธอเอาไปจำนองมากกว่าหกล้าน..น้ำตาใสไหลรินลงจากดวงตากลมโตของสาวน้อยลูกครึ่งวัยสิบแปดย่างสิบเก้าปี เสียงคุณผู้หญิงคนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในใบหู  

'ถ้าเธอตกลงฉันจะจ่ายให้เธอสิบล้านบาท ก้อนแรกจะให้ก่อนเจ็ดล้านเพื่อไปไถ่โฉนดที่ดินของเธอและอีกสามล้านบาทเมื่อเธอทำงานเสร็จ' คุณคนนั้นยื่นนามบัตรมาให้พร้อมกับกำชับว่า 'มีแค่ฉันที่ช่วยเธอได้' ปั่บๆๆ!! ตบบ่าแล้วเดินจากไป นั่นคือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามวันที่แล้ว 

เฟบ...หันหลังไปมอง 'แม่' ที่กำลังโบกมือไล่เธอให้รีบกดกริ่ง มือขาวบางยกขึ้นกดปุ่มตามความต้องการของแม่ตัวเองและทางเลือกสุดท้ายที่จะทำให้เธอและแม่มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ปิ้งป่อง!!! ปิ้งป่อง!!!! 

เพียงแค่สองนาทีมีชายวัยประมาณสี่สิบปีวิ่งมาเปิดประตูบ้าน ด้านหลังของชายคนนั้นคือคุณผู้หญิงที่ให้นามบัตรไว้กับเธอ 

เฟบจำรอยยิ้มนั้นได้ รอยยิ้มสมใจที่เฟบมาตามที่เธอต้องการพูดแรกในเช้าวันนั้น..ทำให้น้ำตาของเฟบไหลออกมาไม่หยุด 

"มาแล้วเหรอสาวน้อยอุ้มบุญของฉัน" 

** จินตนาการล้วนๆ อย่าว่ากันน้าาา