คนบางคนเวลาเราได้อยู่ใกล้แล้วมันช่างมีความสุขมากเหลือเกิน ถึงแม้เขาจะจากไปโดยไม่ร่ำลาเลยสักคำก็ตาม แต่เราก็ยังเฝ้าคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา ทุกนาที ทุกลมหายใจ และอยากจะเจอหน้าเขาอีกสักครั้ง
ผมเป็นอีกคนที่อยู่ในจำพวกนั้น ผมได้รู้จักกับคนคนหนึ่ง เขาย้ายเข้ามาในโรงเรียนตอนกลางเทอมชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 พอดี ด้วยที่เขาเป็นคนเงียบๆๆ ไม่ค่อยพูด ผมจึงเป็นเพื่อนคนแรกที่เข้าไปคุยด้วย ตอนนั้นผมดีใจมากที่มีเพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกคน แต่ด้วยผมไม่รู้ฐานะทางบ้านของเขาพักหลังๆๆ เข้าจึงขาดเรียนบ่อยมาก บางทีเขาหายไปเป็นอาทิตย์กว่าจะมาเรียนได้
แต่พอเขามาเรียนผมก็สังเกตสีหน้าของเขา เต็มไปด้วยรอยช้ำ หน้าตาเขาดูเศร้า ดูทุกข์ใจมากไม่สนุกสนานร่าเริงเหมือนตอนเจอกันใหม่ๆๆ พอถามเขาก็บอกไม่มีอะไร แค่ทะเลาะกับทางบ้านนิดหน่อย แต่ผมได้ยินข่าวลือของเขาต่างๆๆ มากมาย
และสุดท้ายเขาก็หายไปจากชีวิตผม อีกแค่เดือนเดียวพวกเราก็จะจบชั้นมัธยมศึกษาปี่ที่ 6 ไปด้วยกันแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีใครทราบเรื่องนี้ แต่ผมยังเฝ้ารอหวังว่าสักวันผมจะได้เจอเขาอีกครั้ง และกลับมาทำตามสัญญาที่พวกเราเคยให้กันไว้ ผมคิดถึงเขามากเหลือเกิน ผมแทบพลิกแผ่นดินตามหา แต่ผมก็พบกับคำตอบเดิมๆๆ อยู่เสมอ ใช่ผมรักเขาแต่เขาบอกความรักของเรามันเป็นไปไม่ได้ เพราะเราต่างกันเหลือเกิน '' นายอยู่ไหน..เราคิดถึงนายมากนะ เราอยากเจอนายอีกครั้ง กลับมาหาเรานะมาทำตามสัญญาที่เคยให้กันไว้ไง ''
Guest
