สวัสดีจ้า....
ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกว่าเรื่องที่กำลังลงให้อ่านนี้เป็นนิยายเรื่องสั้น เขียนเพื่อตอบแทนนักอ่านทุกท่านที่ติดตาม-ติชม กันมาตลอดทั้งปีค่ะ สามารถติดตามเวลาการอัพโหลดฟรีได้ที่เพจ "อ้วนพี/หมึกสีนิล" นะคะ ^^/ (น่าจะประมาณปลายๆ เดือนน่าจะคลอดแล้วววว)
เรื่องนี้เป็นเนื้อเรื่องของมาเฟียกับหญิงสาวผู้อ่อนหวาน เนื้อเรื่องไม่ซับซ้อน อ่านเรื่อยๆ ไม่ต้องคิดเยอะนะคะ 5555+ จะลงให้อ่านประมาณ 20%-30% ของเรื่องเท่านั้น หากมีอะไรผิดพลาด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
...รักนักอ่านทุกท่าน
--อ้วนพี/หมึกสีนิล--
คำโปรย...
เขา...คือผู้ชายอันตราย ร้อนแรง ดุดัน
เธอ...คือผู้หญิงอ่อนหวาน อ่อนโยน ไม่ต่างอะไรกับนางฟ้า
แต่ไม่รู้ว่าทำไมโชคชะตาเล่นตลกให้คนสองคนที่ไม่น่าจะมาบรรจบกันได้ พบเจอกันเพียงแค่ผ้าคลุมไหล่ผืนเดียว...
“นายเล็ก”
“ฉันบอกให้เธอเรียกฉันว่าอะไรเพลงดาว” ร่างหนาขยับกายเข้ามาหาเรื่อยๆ เพลงดาวก็ขยับถอยห่างเรื่อยๆ เช่นกัน มุมปากหนาได้รูปของเจ้าพ่อมาเฟียอันดับหนึ่งของโลกกระตุกยิ้ม พึงพอใจกับการต้อนเหยื่อให้จนมุมแล้วขย้ำเนื้อหวานๆ นั่นในครั้งเดียว
“ทำไมฉันต้องถามที่คุณบอกด้วยคะ ในเมื่อคุณไล่ฉันออกแล้ว” ถึงจะกลัวเขาขนาดไหน แต่เพลงดาวก็ยังถือดีในความถูกต้องของตัวเอง และยังโกรธในสิ่งที่เขาทำกับเธออย่างไรเหตุผลอยู่
“หึ! ปากดี ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าถ้าฉันทำโทษเธอแบบลืมไม่ลง เธอยังจะปากดีกับฉันอยู่อีกมั้ย”
“คุณจะทำอะไร!” เพลงดาวนัยน์ตาตื่น จะหนีไปทางอื่นก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อร่างหนาต้อนเธอจนไม่เหลือทางให้หนี และมือหนาก็เข้ามาจับต้นแขนเธอแล้วกระชากจนปะทะกับอกกว้าง จากนั้นเขาก็รวบกอดเธอไว้ทั้งตัว “นี่! ปล่อยนะคนบ้า! คุณจะทำอะไร!!”
“ทำโทษคนปากดี”
“กรี๊ด! ปล่อยฉันลงนะ คุณจะพาฉันไปไหน เลโอ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! โอ๊ย!” เลโอนิคกระตุกยิ้มที่มุมปาก พึงพอใจที่ได้ยินหญิงสาวเรียกชื่อเขา แต่มันก็สายไปแล้วสาวน้อย…วันนี้เขาจะจัดการปราบพยศยายผู้หญิงปากดี ให้จำขึ้นสมองว่าอย่าริอาจลองดีกับเขาอีก!
“จะไปไหน” ขณะที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตด้วยความใจเย็น แม่สมันเนื้อหวานก็ตาตื่นดิ้นหนีลงจากเตียง แต่เพียงเขาคว้าข้อเท้าเจ้าหล่อนมาได้ก็ลากเข้ามาสู่ใต้ร่างที่ขึ้นมาคร่อมทับ ยิ่งเห็นดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัวยิ่งกระตุนสัญชาตณาณนักล่าให้ทบเท่าคูณทวี
“คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะ…เพลงกลัวแล้ว เพลงขอโทษ” เพลงดาวยกมือไหว้เขาทั้งน้ำตา พยายามดิ้นหนีจากร่างหนาแต่เรียวขาแกร่งก็หนีบขาเธอแน่นไม่ยอมให้ไปไหน
“ช้าไปแล้วเพลงดาว เธอทำฉันโมโหสุดๆ ไปเลยตอนนี้!” เขาประกบริมฝีปากบางด้วยความรุนแรง บดขยี้ความบอบบางนั้นอย่างไม่มีความปราณีจนเรียกเลือดหญิงสาวอีกครา สูดลมหายใจของเธอเข้ามาเป็นของเขาโดยไม่คิดจะรักษาน้ำใจ ครั้นใบหน้านวลผละห่างมือหนาก็ล็อคไม่ยอมให้หนีไปไหน เป็นการทำโทษขั้นแรกของคนที่บังอาจขัดใจเจ้าพ่อมาเฟีย!
“คนใจร้าย” เพลงดาวบริภาษเขาทั้งน้ำตาหลังจากที่ร่างหนาปล่อยให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอด เลโอนิคกระตุกยิ้ม แล้วยืดตัวตรงพร้อมกับมือหนาที่ขยุ้มเดรสแสนสวยแน่นจนขึ้นข้อ
“แค่นี้ยังไม่เรียกว่าใจร้ายหรอกนะเพลงดาว ถ้าใจร้ายจริงเขาต้องเรียกแบบนี้!!”
แควก!!!
“กรี๊ด!!”
-หวังว่าจะถูกใจกัเน้ออออออ-
Guest
