ตอนที่ 0 เกริ่นนำเรื่อง
ณ โรงพยาบาลในเครือของ เมดีซี กู๊ด
ฟิสิกส์ได้มาฝึกงานอยู่ที่นี่ เพื่อเตรียมตัวเรียนจบแพทย์เฉพาะทางปีสุดท้าย แต่เขาต้องมาพบกับปัญหาอันน่าปวดหัว เมื่อคนไข้ของเขาคนนี้ไม่ยอมให้หมอคนอื่นรักษาต้องเป็นนายแพทย์ฟิสิกส์ เมดีซี กู๊ด เท่านั้น เธอถึงจะยอมให้ทำการรักษา ทั้ง ๆ ที่เป็นแค่อาการป่วยสำออยแท้ ๆ
“ คุณหมอฟิสิกส์ คุณหมอฟิสิกส์ ฉันบอกว่าให้เรียกคุณหมอฟิสิกส์มาไง ” เธออาลวาทใหญ่ใส่นางพยาบาล
“ ค่ะค่ะ คุณหมอกำลังมาค่ะ คุณใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ ” สักพักฟิสิกส์ก็เดินสบัดชุดกาวน์สีขาวเข้ามาในห้อง พร้อมกับเสียงอันนุ่มนวลแสนหวาน
“ คนไข้เป็นอะไรครับ ” พร้อมกับส่งสายตาให้กับพยาบาลได้รับรู้ว่าเขาขออยู่กับคนไข้แค่สองคน “ อะ วันนี้คุณเฌอตองป่วยเป็นอะไรอีกครับ ไหนเล่าให้หมอฟังสิ” ฟิสิกส์เดินเข้ามาคุยกับเฌอตองที่กำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้
“ ก็ไม่รู้สิคะ ถ้าคุณหมอ ยอมให้เฌอควงสักเดือนสองเดือนเนี่ย อาการป่วยของเฌอตองอาจจะหายตอนนี้เลยก็ได้นะคะ ”
“ หึ คุณเฌอตองนี่ตลกจังเลยนะครับ ”
“ เฌอพูดจริงนะคะ อีกอย่าง คุณหมอก็ยังไม่มีใคร ไม่เห็นจะต้องแคร์อะไรเลย ”
“ ต้องแคร์สิครับ ถึงหมอจะโสด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า หมอไม่ได้มีใครในหัวใจนะครับ ”
“ มันคนนั้นเป็นใครคะ คุณหมอบอกเฌอมานะ ” น้ำเสียงขี้อ้อนเมื่อสักครู่ เปลี่ยนเป็นเสียงแหลมแสนขุ่นเคือง
“ ถ้าคุณเฌออยากรู้ว่าเป็นใคร ก็รีบ ๆ หายสิครับ ”
“ หายค่ะ หายเดี๋ยวนี้เลย ”
สักพักเฌอตองก็โทรหาคนคนหนึ่ง ก่อนที่ฟิสิกส์จะเดินออกจากห้องไป
“ ป๋าขา เฌอจะกลับบ้านแล้ว ส่งคนมารับเฌอด้วยนะคะ ”
ทางฝั่งของฟิสิกส์
Call
//โยธา เรื่องประวัติคนไข้ที่เราให้นายไปสืบอ่ะ เป็นไงบ้าง
//ได้เรื่องแล้วครับเจ้าพ่อ เรื่องใหญ่ด้วย
//ว่ามาดิ
//คุณเฌอตอง เวลเดอร์ เป็นชื่อปลอมเว่ย ที่จริงเธอชื่อว่า คุณเฌอตอง แบล็คคิงเบลค
//นายว่าไงนะ
//นายฟังไม่ผิดหรอก แบล็คคิงเบลค เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของพ่อค้าอาวุธสงครามรายใหญ่ของโลก มิสเตอร์ เชาว์วอง แบล็คคิงเบลค
//มิน่าล่ะ เธอถึงไม่ค่อยจะเกรงใจเราเลย
//นายจะทำอะไรก็คิดให้ดี ๆ นะเว่ย เพราะตอนนี้ เคมีกำลังหาทางติดต่อกับมิสเตอร์ เชาว์วองอยู่ ว่าแต่ ทำไมนายถึงให้เราไปสืบประวัติของเธอหรอ
//ไม่มีอะไร แค่นี้แหละ
//……………………
ฟิสิกส์วางสายจากโยธาทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่างก่อนที่เสียงหวาน ๆ เสียงหนึ่งจะดังขึ้นมาทักทาย
“ ฟิสิกส์ ยืนเหม่ออะไรอยู่ตรงนี้คะ ” นางพยาบาลสาวแสนสวยได้สกินชิพเล็ก ๆ สะกิดแขนเสื้อคุณหมอเบา ๆ ให้รู้สึกตัว
“ อะอ้าว.พี่พรีม เปล่าครับ พอดีผมมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย ” รอยยิ้มแสนหวานได้ส่งผ่านแววตาที่แสนเย้ายวน “ ว่าแต่ พี่พรีมเลิกงานยังครับ ไปทานข้าวเย็นที่บ้านผมมั้ย มี้กับแกรนมาถามหาพี่อยู่บ่อย ๆ ”
“ วันนี้พี่ต้องขึ้นเวรแทนเพื่อนอ่ะ วันหลังก็แล้วกันนะ ”
“ งั้นนนน ไปเดินเล่นกับผมที่สวนโรงพยาบาลหน่อยมั้ยครับ แปลงดอกไม้กำลังสวย ๆ เลย ”
“ แต่………” สักพักฟิสิกส์ก็ยกหูโทรหาใครก็ไม่รู้
“ สวัสดีครับ ผมฟิสิกส์นะ ขอยืมตัวพยาบาลพรีมสัก 4 ชั่วโมงนะครับ ” เมื่อกดวางสาย ดวงตาสีเขียมมรกตดั่งต้องมนต์ก็ได้จับจ้องมาที่เธอคนนั้น
“ ตอนนี้พี่พรีมว่างแล้ว คงปฏิเสธผมไม่ได้แล้วสินะครับ ” ฟิสิกส์ไม่รอคำตอบจากบุคคลร่างบางเลยด้วยซ้ำ กลับถือวิสาสะจับมือของพรีม แล้วพาเดินออกไปด้วยกันทันที
“ คะ ค่ะ ”
Guest
