Intro.
"ถึงแล้วโทรบอกป๊าด้วยนะน้องแบค อยู่ที่นั่นอย่าดื้ออย่าซนรู้ไหม ถ้าป๊าจัดการธุระเสร็จแล้วป๊าจะตามไปนะ ระวังตัวด้วย"
อู๋ อี้ฟาน หรือที่ใคร ๆ ก็รู้จักในนามของ คริสฟาน หัวหน้าพรรค'แบล็คกาแล็กซี่(?)แห่งแดนปักกิ่ง กำลังสั่งลูกชายเพียงคนเดียวที่แสนรักและแสนหวง เพราะเขาจะต้องส่งลูกชายตัวน้อย ๆ ให้ไปอยู่ในที่ปลอดภัย เพราะที่นี่เริ่มไม่ปลอดภัยสำหรับลูกชายของเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงโทรหาเพื่อนสนิทที่อยู่แดนไกล เพื่อจะฝากลูกชายเพียงคนเดียวของเขาให้ช่วยดูแล ที่นั่นมันคงจะปลอดภัยมากว่าที่จะต้องอยู่ที่นี่
"อย่าไปก่อเรื่องล่ะเข้าใจไหม"จาง อี้ชิง ที่มีตำแหน่งเป็นทั้งมือขวา นายหญิงของพรรคและเป็นแม่เลี้ยงของป๋ายเซียนเอ่ยพูดอย่างเป็นห่วง กลัวว่าจะไปก่อความวุ่นวายให้กับทางนั้น เขาเลี้ยงเด็กคนนี้มาตั้งแต่เด็กเล็ก ทำไมจะไม่รู้ละว่ามีนิสัยเป็นอย่างไร เพราะแบบนี้จึงกลัวว่าจะไปทำให้คนที่นั่นไม่ชอบใจ และอาจทำร้ายลูกชายเขาได้ ถึงจะไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ แต่เขาก็รักเหมือนลูกแท้ ๆ จึงไม่แปลกที่เขาจะรู้อุปนิสัยของลูกเลี้ยงคนนี้
"คร้าบ น้องป๋าย เอ่อ ไม่สิ! น้องแบคจะดูแลตัวเองดี ๆ ป๊ากับม๊าเองก็รีบตามมานะ อย่าให้น้องแบคต้อง สติแตก ก่อนล่ะ"ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลอู๋เอ่ยออกมาเช่นนั้นถึงกับทำให้บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่แถวนั้นขนลุก เพราะใคร ๆ ต่างก็รู้ถึงฤทธิ์เดชของคำว่าสติแตกนั่นดี
"ครับ ๆ เดี๋ยวป๊ากับม๊าจะรีบตามไป ถ้าน้องแบคถึงแล้วก็โทรฟรีทางไลน์มาหาป๊าด้วยนะ อย่าโทรแบบปกติล่ะ มันเปลืองที่นั่นมีไวไฟฟรี :)" ใครว่าตระกูลอู๋ขี้งก ไม่มี๊ ไม่มี
"โอ้ย ป๊าก็! อย่างกมากจะได้ไหมครับ พอไปถึงที่นั่นเดี๋ยวน้องแบคใช้โทรศัพท์บ้านเพื่อนป๊าโทรมาเอง ป๊าไม่ต้องกลัวว่าน้องแบคจะใช้ของตัวเอง โอนะ "
อิ้ชิงถึงกับต้องกุมขมับเพราะความขี้งกของสองพ่อลูก และเมื่อพ่อแม่ลูกร่ำลากันเสร็จ ลูกชายตระกูลอู๋ก็ออกเดินทางไปในที่ที่แสนไกลจากบ้านเมืองมากนัก เพราะจะต้องนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปตั้งสองชั่วโมง มันโคตรไกลของคนที่ไม่ค่อยได้ออกไปไหนอย่าง อู๋ ป๋ายเซียน หรือ บยอน แบคฮยอน วัยยี่สิบคนนี้มาก ๆ
ทุกคนอาจจะแปลกใจว่าทำไมน้องแบคถึงได้มีสองชื่อ จริง ๆ มันก็มีชื่อเดียว นั่นแหละ แต่ป๊าของน้องแบคน่ะสิ กลัวว่าพอไปอยู่ที่นั่นมันจะไม่โก้ จึงตั้งชื่อให้ใหม่เพื่อที่จะสอดคล้องกับที่ที่จะไปอยู่ จาก อู๋ ป๋ายเซียน ก็เปลี่ยนเป็น บยอน แบคฮายอน ฮยอน อะไรยอน ๆ นั่นแหละ ซึ่งตัวน้องแบคเองก็ยังเรียกไม่ถูกเลยแทนตัวว่า น้องแบค ๆ มันก็เก๋ไปอีกแบบ
ณ คฤหาสน์ตระกูลปาร์ค
"ทำไมต้องเป็นผมละครับพ่อ แค่นี้งานผมก็ล้นมืออยู่แล้ว ให้เซฮุนทำสิครับ"
ลูกชายคนโตของตระกูลปาร์ค ผู้ที่จะขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าพรรค ปาร์คดราก้อน กำลังแสดงความคิดเห็นกับผู้เป็นพ่อ เพราะเขาจะต้องไปเป็นบอดี้การ์ดของใครก็ไม่รู้ ทั้ง ๆ ที่กำลังจะเป็นหัวหน้าพรรคปาร์คดราก้อนอยู่แล้ว และจะให้ไปเป็นบอดี้การ์ดแบบนี้ได้อย่างไร แล้วไหนจะงานเขาที่เยอะจนแทบไม่มีเวลาให้เขาได้พักผ่อน ทำไมพ่อเขาถึงยังจะให้เขารับผิดชอบอีกนะ แค่นี้เขาก็จะตายอยู่แล้ว คงไม่คิดหาภาระใส่ตัวเองหรอก
"ถือว่าฉันขอเถอะนะชานยอล ทางนั้นเขามีปัญหาเลยฝากให้มาอยู่ในความดูแลของเรา และฉันก็คิดว่าแกเหมาะที่สุดแล้วสำหรับงานนี้ เพราะมันสำคัญมาก"หัวหน้าปาร์คดราก้อนอธิบาย
"แต่..."
"เอาแบบนี้ ถ้าแกดูแลความปลอดภัยให้ลูกชายเพื่อนฉัน เสร็จงานนี้แล้วฉันจะยกตำแหน่งที่แกต้องการ ดีซะอีกฉันจะได้ไปพักผ่อนกับแม่แก"
เพราะเขาเองก็แก่ตัวมากแล้ว ควรใช้ชีวิตในช่วงสุดท้ายให้มีความสุขกับภรรยาของเขามากกว่า พอคิดแบบนั้นหัวหน้าปาร์คจึงเอ่ยออกมา
ชานยอลเมื่อได้ฟังข้อเสนอถึงกับสนใจขึ้นมาทันที เพราะตำแหน่งหัวหน้าพรรคปาร์คดราก้อน คือสิ่งที่เขาต้องการ ที่ทำงานอย่างหนัก ทั้งซ้อมยิงปืน เรียนศิลปะการต่อสู้อย่างหนักก็เพื่อตำแหน่งนี้ แล้วแบบนี้มีหรือที่คนอย่างเขาจะไม่สน
"ตกลง ถ้าเสร็จงานนี้พ่อต้องทำตามที่บอก แล้วระยะเวลานานเท่าไหร่ที่ผมจะต้องดูแล และเป็นบอดี้การ์ดให้กับลูกชายเพื่อนพ่อ แล้วเขาจะมาเมื่อไหร่"
"วันนี้สี่โมงเย็น ไม่น้อยกว่าสามเดือนแต่ไม่เกินหนึ่งปี อยู่ที่ทางนั้นจะจัดการปัญหาได้เมื่อไหร่ นี่เอกสารคนที่แกต้องไปดูแล"คุณปาร์ควางเอกสารซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะทำงานของตัวเองและยื่นไปให้ชานยอล
"โอเค เอาไว้ผมจะอ่านนะ ไปละ"
"ชานยอลงานนี้ไม่ใช่เล่น ๆ นะ"คุณปาร์คพูดย้ำอีกครั้ง เพราะเรื่องนี้มันเรื่องใหญ่ สำหรับชานยอลเขาอาจจะคิดว่ามันเป็นงานหมู ๆ แค่ดูแลคน ๆ หนึ่งแต่มันไม่ใช่เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่อยากให้ลูกชายของเขาประมาท
"ครับ ๆ งั้นไปล่ะ"
ชานยอลรับคำอย่างไม่สนใจมากนัก ก่อนจะออกจากห้องทำงานของพ่อและเดินตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเองทันที โดยมี คิม จงอิน ผู้ที่เป็นทั้งมือขวาและเป็นทั้งเพื่อนสนิทตามมาด้วย
"จงอินเตรียมรถให้ฉันด้วยเราจะไปรับคุณหนูตระกูลอู๋ ที่สนามบินเย็นนี้"
ณ สนามบินอินชอน
เมื่อมาถึงสนามบิน แบคฮยอนก็วิ่งเล่นโดยไม่ดูอายุตัวเอง
จะไม่ให้น้องแบควิ่งเล่นได้ไงละ ในเมื่อนี่เป็นครั้งแรกในรอบยี่สิบปีที่น้องแบคได้ออกมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้ ไม่รู้อะไรดลใจให้ป๊ากับม๊าส่งน้องแบคมาอยู่ที่นี่ แต่บอกเลยว่าป๋ายช๊อบชอบ เห้ย! ไม่ใช่ดิ น้องแบคช๊อบชอบ ><
"คุณปะ......แบคครับ ผมว่าเลิกวิ่งเถอะครับตอนนี้ทางฝั่งของพรรคปาร์คมารออยู่แล้วครับ ไปกันเถอะครับ"ลูกน้องที่ติดตามมาพูดอย่างเหนื่อย ๆ เพราะมัวแต่วิ่ง ไล่ตามลูกลิงผสมชะนีตนนี้ (?)
"แล้วพวกเขารอน้องแบคอยู่ตรงไหนล่ะ! ก็พาไปสิ"เชิดหน้าพูดเสียงสูง
แบคฮยอนเดินตามคนที่นำมาได้สักพัก ก็ถึงที่ที่คนของพรรคปาร์คมารอและเมื่อได้เห็นหน้าคนที่กำลังยืนรอเขาอยู่นั้นถึงกับทำให้แบคฮยอน หยุดซะงัก!
แม่เจ้าพ่อเจ้าโว้ย!! คนอะไรจะหล่อขนาดนี้! ถึงขาจะโก่งไปหน่อยก็เถอะแต่เมื่ออยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำแบบนี้ แล้วจะมองผ่านเรื่องขาไปและกัน และเมื่อจ้องมองเบ้าหน้าของคน ๆ นั้นชัด ๆ ถึงกับทำให้ลมหายใจหยุดชะงัด ชาติที่แล้วสงสัยจะเป็นพ่อของชานเลี่ยเกอแน่เลยถึงได้หล่อบาดใจเหมือนพระเอกในทีวีที่น้องแบคชอบแบบนี้ น้องแบคจะเอา ๆๆๆๆ!!
"คุณแบคครับ! เป็นอะไรรึเปล่าทำไมเลือดกำเดาไหลแบบนี้ครับ!!!"บอดี้การด์ที่ตามมาด้วยพูดด้วยความตื่นตกใจ
"มะ...ไม่ ไม่น้องแบคไม่เป็นไร"พูดอย่างคนไร้วิญญาณ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว มันหายไปอยู่กับสุดหล่อคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ กริ๊ดดด!น้องแบคจะเป็นลม
"ขอโทรศัพท์ให้น้องแบคที น้องแบคจะโทรบอกป๊ะม๊าว่าน้องแบคเจอเนื้อคู่แล้ว กริ๊ดดด!! >//<"
ไม่เหลือแล้วความเป็นมาเฟีย
Guest
