ภ ร ร ย า นิ รั น ด ร์ (อ่านฟรี)

พ่อม่ายสายซึน นิรันดร์ อัศวหาญญ์วรกุล ชายผู้กำพร้าภรรยามากว่าสิบสามปี กำลังประสบปัญหาหนัก  

เมื่อปลายฝน บุตรสาววัยหัวเลี้ยวหัวต่อ คบเพื่อนต่างเพศ นอกจากจะเขม่นหน้าเพื่อนชายของลูกแล้ว 

แม่ของเด็กนั่นยังทำนิรันดร์ คันยุบยับในหัวใจอีกด้วย 

ตัวอย่างจากบางช่วงบางตอน 

“เราไม่ควรทำแบบนี้กันอีกนะคุณนิรันดร์ แล้วก็ควรถอยออกไปยืนให้ห่างจากฉัน” บอกจบเธอแกะมือของเขาออก แต่นิรันดร์ก็ไม่ยินยอม เขารัดแขนแน่นมากกว่าเดิม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง 

“คุณอยากต่อว่าผมแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นนะ แต่อย่ามาห้ามผม อย่ามาสั่งผมให้อยู่ห่าง ๆ จากคุณ” 

ในเมื่อสู้แรงเขาไม่ได้ เลยยิ่งหน้าบึ้งตึง ถามเขากลับ 

“นี่คุณยังไม่สร่างเมาอีกหรือยังไง” 

“ผมรู้ตัวรู้สติดีทุกขั้นทุกตอนที่เราทำร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นนาทีนั้น หรือแม้แต่ตอนนี้ เบียร์แค่นั้นไม่ทำให้ผมเมาได้หรอกนะ ผมไม่ได้เมา” 

ได้ยินเขายืนยันเสียงแข็งแบบนั้นแล้วก็ออกร้อนผ่าวที่ใบหน้าไม่น้อย สูดลมหายใจเข้าแรง ๆ ตอกกลับ “แต่ฉันเมา และฉันก็รังเกียจตัวเองมากที่ทำเรื่องไม่ดีไม่งามแบบนั้นลงไป คุณคงคิดว่าฉันนอนกับใครต่อใครแบบนี้เสมอใช่ไหม...” 

มองแววตาเหมือนเด็กน้อยสำนึกผิดแบบนั้นแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ “ความคิดแบบนั้นไม่ได้อยู่ในหัวผมเลย” 

นิรันดร์กระชับอ้อมแขนของเขาเพื่อจะกอดรัดเธอให้แนบแน่นกว่าเดิม แต่เธอต้องใจแข็ง จะปล่อยให้เขาทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว มันมากเกินพอ รังแต่จะทำให้เธอรังเกียจตัวเองมากขึ้นทุกที ๆ 

“มันไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้ และคุณรู้ไหมว่าฉันเคยนึกรังเกียจทุกครั้ง ที่ได้ยินเรื่องนอกรีต ผิดประเวณีแบบนี้ ฉันไม่ใช่คนที่พูดอย่างทำอย่าง มือถือสากปากถือศีล และ... ฉันไม่รู้ว่าปล่อยให้มันเลยเถิดแบบนั้นไปได้ยังไง และ...” ขิมแขไม่เคยเป็นแบบนี้ เธอรู้ตัวดีว่ากำลังพูดจาวกวนไปมา แล้วก็ไม่สามารถพาบทสนทนาระหว่างกัน เข้าเนื้อหาหลักได้สักที ถอนใจ รวบรวมสติบอกเขา “และ...” เธอต้องพูดมันออกไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะนัก ยิ่งสบกับดวงตาดำทรงอำนาจของนิรันดร์ก็ยิ่งใจหายหนักเข้าไปใหญ่ 

ทำไมเธอต้องรู้สึกโหยหาเขาขนาดนี้ด้วยนะ  

ขิมแขเม้มปากแน่น ขืนสบตากับเขา บอกออกไปด้วยเสียงที่พยายามไม่ให้สั่นมากจนเกินไปนัก 

“...ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ด้วย” 

พูดจบ เธอเห็นสายตาของเขาที่มองตอบมา มันเหมือนกับว่าเธอเป็นผู้หญิงรักสนุกที่คิดฟันเขาแล้วก็ทิ้งไปอย่างไรอย่างนั้น แต่แล้วเธอไม่ควรต้องสนใจสายตาของเขา 

คนถูกฟันแล้วทิ้งยืนบดกรามนิ่ง มองเธอด้วยแววตาที่ขิมแขไม่อยากเห็นอีก เขาเค้นเสียงถามออกมา “ถ้าผมไม่ลืม” 

“นั่นมันก็เป็นปัญหาของคุณแล้วล่ะค่ะ” 

“ทำไมคุณพูดปัดความรับผิดชอบแบบนี้” 

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง ไปขอหย่าจากสามีแล้วมารับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนั้นน่ะหรือ” ขิมแขเองก็โกรธจนตัวสั่นปากสั่นเช่นกัน ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเธอมาก่อน ระรัวออกไปแล้วก็ให้ตกใจในสิ่งที่ตัวเองพูดอยู่ไม่น้อย 

“ถ้าทำอย่างปากว่าไม่ได้ ก็อย่าพูดมันออกมา” 

อีบุ๊ค มีให้โหลดแล้วนะคะ ที่ https://publisher.mebmarket.com/ebook-113184-%E0%B8%A0%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%94%E0%B8%A3%E0%B9%8C