กลิ่นแก้วอธิษฐาน

กลิ่นแก้วอธิษฐาน

cr.oknation.net

ด้วยแรงแห่งรักมั่นและสัตย์อธิษฐาน นำพาให้เธอได้กลับมาอีกครั้ง แต่ผลแรงแห่งกรรม คำสัญญาจึงถูกอำพรางด้วยแรงอาฆาตริษยา นางแก้วแสนพิศุทธิ์จึงกลับมาในร่างของบุรุษใบ้พูดไม่ได้

ความรักที่เฝ้าอธิษฐานพาเธอให้หวนกลับมาหาชายคนรักอีกครั้งในร่างบุรุษ นางแก้วแสนงดงามในอดีตชาติย้อนคืนสู่ปัจจุบันในร่างกายของ “พิศุทธิ์รุจี ศิววงศ์” หนุ่มใบ้ที่ถูกทิ้งไว้ในบ้านทรงไทยหลังงามที่ขายทอดให้เขา

เพียงแรกพบสบตา "อนิรุทธ์ ถีรสวัสดิ์" ก็รู้สึกคุ้นเคยกับร่างเล็กของเด็กหนุ่มใบ้เป็นยิ่งนัก บ้านเรือนไทยเก่าแก่หอมกรุ่นกลิ่นดอกแก้วที่เด็กหนุ่มดูแลรดน้ำพรวนดินอย่างดี เหล่าผีเสื้อพากันร่ายรำโฉบชิมยอดละอองเกสร ยิ่งวันทำบุญขึ้นบ้านใหม่ พิศุทธิ์รุจีในชุดฉุยฉายพราหมณ์รำอวยพรให้แก่เขา หัวใจของอนิรุทธ์ก็ยิ่งสั่นไหวรุนแรง นึกอยากจะดึงร่างบางอรชรนั้นเข้ามาตระกองกอดซบแนบอกด้วยความถวิลหา คลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่าครั้งหนึ่งเขาเคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน

 ฉวีวรรณผ่องผาดพิลาสพิสุทธิ์                 นวลน้องนุชชวนพิศพิสมัย

นาม “พิศุทธิ์รุจี” เพริศแพร้วแก้วอำไพ        สถิตกลางดวงหทัยใจพี่ยา

บทนำ

เรือนไทยหลังเก่าแก่นาม “เรือนการะบุหนิง” ถูกประกาศขายทอดตลาดเพื่อนำเงินมาใช้หนี้การพนัน ทำให้ “พิสุทธิ์รุจี” หนุ่มใบ้คนดูแลสวนดอกแก้วถูกลอยแพ ซึ่งแท้จริงแล้วพิสุทธิ์รุจีคือเจ้าของเรือนที่ถูกผู้เป็นป้าคดโกงไปเป็นของตัวก่อนจะรักษาเอาไว้ไม่ได้ด้วยถูกผีพนันเข้าสิงจนต้องประกาศขายเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ก่อนจะหายเข้ากลีบเมฆไป

ร่างเล็กมองรถของผู้เป็นป้าที่ลาจากไปโดยทิ้งเขาไว้เบื้องหลังกับชะตากรรมที่ไม่อาจคาดเดา พิสุทธิ์รุจีตั้งตารอคอยเจ้าของบ้านหลังใหม่ด้วยหวังขอความเมตตาให้เจ้าของบ้านจ้างเขาทำงานเพื่อจะได้อาศัยอยู่ที่นี่ต่อมือเล็กกระชับห่อผ้าขาวม้าที่ถูกมัดทำเป็นย่ามสะพาย ภายในเป็นเสื้อผ้าเก่าปะชุน คอยแล้วคอยเล่าก็ยังไม่มาจึงถือวิสาสะเข้าไปรอข้างในบ้านจนเผลอหลับไป

“พิสุทธิ์รุจี  ศิววงศ์” อนิรุทธ์อ่านชื่อในบัตรประชาชนที่ร่างเล็กยื่นให้แล้วขมวดคิ้วกับนามสกุลของเด็กหนุ่มที่ตรงกับต้นตระกูลเก่าแก่ของบ้านจึงเอ่ยถาม

“นายเป็นแค่คนสวนที่นี่จริงน่ะหรือ” อนิรุทธ์ถามย้ำขณะสังเกตหน้าผิวพรรณของเด็กหนุ่มไปด้วยในตัว ตัวเล็กบางสะโอดสะอง ผิวพรรณขาวผ่องอย่างคนมีเชื้อสายกำเนิดดี ไม่กระดำกระด่างเหมือนลูกตาสีตาสาทั่ว ๆ ไป พิสุทธิ์รุจีได้ยินคำถามได้แต่เม้มปากแน่น แม้ความอัดอั้นในใจจะมีมากมายจนแทบล้นปรี่ กระนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่ได้กล่าวโทษให้ผู้เป็นป้าที่ทอดทิ้งเขาได้ลงคอ ร่างเล็กทำเพียงพยักหน้ารับในสิ่งที่เขาถาม

“เอาล่ะ ตกลงว่าฉันจะรับนายไว้ดูแลสวนที่นี่ต่อก็แล้วกัน แล้วฉันต้องเรียกชื่อเล่นนายว่าอะไร ชื่อจริงเพราะก็จริงแต่เรียกชื่อเล่นคงเหมาะกว่า”

...แก้ว...

กระดาษใบเล็กถูกยื่นให้ชายหนุ่มอ่าน อนิรุทธ์อ่านชื่อพลางพิศมองใบหน้าผ่องใสเจ้าของชื่อ

...ขาวผ่องดั่งดอกแก้วแสนพิศุทธิ์...

คำแนะนำ

        นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเพื่อความบันเทิง ชื่อ-นามสกุลของบุคคล ตลอดจนสถานที่ที่กล่าวถึงในเรื่องล้วนเป็นเรื่องสมมุติ ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ และผู้แต่งมิได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลใดให้เสื่อมเสีย

         บทกลอนประกอบในเนื้อเรื่อง บทที่ผู้แต่งได้แต่งขึ้นเองด้วยมันสมองของตัวเอง หากจะมีการนำไปใช้กรุณาอินบ็อกไปแจ้งให้ผู้แต่งได้ทราบในเพจ และให้เครดิต (เราไม่ได้หวง แต่ถ้าจะนำไปใช้ขอความกรุณาให้เครดิตคนแต่ง เพราะมันแต่งยาก เราเองนำของท่านอื่นมาเราก็ให้เครดิต)

ขอบคุณสำหรับการเข้ามาติดตามค่ะ

ติดตามการอัพเดตนิยายได้ที่นี่ค่ะ