ในบ่วงเพลิง

ในบ่วงเพลิง  

“แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกมาทานข้าว อย่าสำออยแค่นี้เธอไม่ตายหรอก”

เขาโยนถุงเสื้อผ้าให้หญิงสาวก่อนจะพ่นคำด่าที่ทำให้คนฟังถึงกับสะอึกได้ ตรีฤกษ์เดินออกจากห้องน้ำไปไม่สนใจหันมามองคนที่นอนคุดคู้อยู่อีกเขาโทรสั่งยาทำแผลจากทางม่านรูดเพื่อทำความสะอาดบาดแผลของตัวเองเวลาไม่นานนักเรนุกาก็ยอมออกจากห้องน้ำด้วยชุดเรียบร้อยขึ้นที่เขาอุตส่าห์ออกไปหาซื้อมาให้

“ทานข้าวซะ” เขาเลื่อนจานอาหารให้เธอตรงหน้าแต่หญิงสาวเบือนหน้าหนีไม่สนใจ

“จะกินดีๆ หรือจะกินทั้งน้ำตา” คำขู่ของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้เรนุกาหวาดกลัวอย่างที่เขาคิดเธอก็ยังคงนิ่งเฉยจนคนอารมณ์ดีเริ่มจะแปลเปลี่ยนอารมณ์อีกแล้ว

“อย่ามาฤทธิ์เยอะกับผมนะคุณเร”

“ปล่อยฉันไปได้แล้ว ฉันขอร้องล่ะ”

“พูดได้แล้วเหรอ” ตรีฤกษ์ยังคงค่อนขอดหญิงสาวให้เจ็บใจเล่น

“จะรีบไปไหนล่ะเรายังสนุกกันไม่พอเลย”

เรนุกาเลื่อนจานอาหารตรงหน้าไปกระทบกับจานอีกใบหนึ่งที่ตรงหน้าเขาเสียงดังพอสมควร เขามองอย่างไม่พอใจแต่ก็ใจเย็นไว้ปกติคนอย่างตรีฤกษ์ไม่เคยทำร้ายผู้หญิงสักคนเดียวไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนต่ำศักดิ์หรือสูงค่าแต่กับเธออยู่นอกเหนือข้อยกเว้นนั้นเพราะหญิงสาวคนนี้ใจเย็นและใจดำกว่าที่คิดเยอะ ทำให้เขารักหัวปักหัวปำแต่กลับมองเป็นมันเป็นแค่เกมรักที่มีราคาค่าตอบแทนครึ่งล้านเท่านั้น นี่เขามีค่าตัวแค่นี้เองเหรอ

“ฉันไม่อยากอยู่ในที่ต่ำๆ อย่างนี้ ถ้าคุณยังอยากจะสนุกก็ไปหาผู้หญิงสักคนมานอนด้วยสิแต่ไม่ใช่ฉัน เธอเตรียมพร้อมจะลุกขึ้นเมื่อพูดจบแต่ตรีฤกษ์คว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทัน

“ผู้หญิงจิตใจสกปรกอย่างเธอมันก็เหมาะสมกับสถานที่ต่ำๆ อย่างนี้อยู่แล้วนี่เรนุกาเธอจะเรียกร้องเอาอะไรกับฉันอีกล่ะ”