รักเถื่อนๆของผู้ชายซาดิสม์

บทนำ

ท่ามกลางฤดูหนาวอันเยือกเย็น มีหิมะปกคลุมอย่างหนาวเหน็บของเมืองไทย ชายหนุ่มเดินร่อนเร่ ไม่มีที่ไปเพราะเขาไม่มีญาติอยู่ที่แห่งนี้เลย ตอนนี้เขาตัวคนเดียวเหมือนเรือที่ไร้ท่าเทียบร่อนเร่ไม่รู้จะไปทางไหน จู่ๆโรคประจำตัวที่แสนเลวร้ายก็กำเริบขึ้นมา เขารีบหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาหายาอย่างทุลักทุเลก่อนที่จะพบกับความจริงที่สุดแสนจะเลวร้ายยิ่งกว่าคือ ยาที่นำติดตัวมาหมดไม่เหลือแล้วแม้แต่สารกันชื้นในถุง พลันร่างกายเริ่มอ่อนแรงภาพที่ฉายชัดในแววตาตอนนี้เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีชาภาพเริ่มพล่ามัวลงเลื่อยๆจนในที่สุดเขาเกือบจวนจะสิ้นสติทว่ามีรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันหรูสีดำขลับ ขับมาชายหนุ่มซึ่งยืนหมดแรงอยู่กลางถนนอยู่ก่อนแล้วไร้สิ้นเรี่ยวเรียงที่จะตะโกนร้องกลับสลบก่อนที่รถหรูจะขับมาถึง ชายคนขับรถตกใจมากคิดจะชิ่งหนี แต่ด้วยจิตสำนึกความเป็นคน บอกเขาว่าต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตนได้ก่อลงไป ชายคนนั้นรีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งไปยังผู้ที่นอนร่างไร้สิ้นสติอยู่บนถนน ก่อนที่จะพบกับความจิงว่าเค้าไม่ได้โดนรถชนจนสลบแต่เพราะอย่างอื่นเสียมากว่า.....

รุ่งเช้า ณ โรงพยาบาลยันฮี โรงพยาบาลชื่อดังของกรุงเทพ

หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักกำลังนอนหลับตาพริ้ม ใครที่เห็นเข้าเป็นต้องหลงใหล ด้วยใบหน้าแสนหวาน และขนตาสีดำขลับเรียงเป็นแพสะสวย รวมไปถึงชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วย “พี่ดิน” ผู้ที่ขับรถชนหนุ่มน้อยคนนี้เมื่อคืนกำลังจ้องมองใบหน้าอันแสนหวานของหนุ่มน้อยคนนี้อย่างมีความสุข จนลืมไปว่าเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกับตนเอง ทันทีที่หนุ่มน้อยขยับตัวและส่งเสียง พี่ดินรีบเปลี่ยนสีหน้าและการกระทำโดยทันที

“ที่นี่ที่ไหน” นั่นเป็นเสียงแรกที่พี่ดินได้ยินจากปากของหนุ่มน้อย

“โรงพยาบาล เมื่อคืนนายโดนรถชน” พี่ดินช่วยไขข้อสงสัยให้หนุ่มน้อย

“ระ..เหรอ??” เขาตอบเหมือนไม่เชื่อ

“นายโดนชั้นขับรถชนจริงๆ แล้วนายชื่ออะไรเหรอ” พี่ดินยืนยันคำตอบพร้อมกับถามชื่อของหนุ่มน้อยต่อ

“ผมชื่อ จีนิม ครับ” หนุ่มน้อยตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพล่าเพราะคอแห้ง

“ฉันชื่อดิน เรียกพี่ดินก็ได้ ดื่มน้ำสักหน่อยมั้ยเสียงนายดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นะฉันว่า” พี่ดินพูดพลางหยิบเหยือกน้ำขึ้นมารินน้ำใส่แก้วส่งให้จีนิมดื่ม

“ขอบคุนครับ” จีนิมยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่อิดโรยก่อนจะดื่มน้ำเข้าไปรวดเดียวหมดแถมเบิ้ลสอง

“ไปอดน้ำมาจากไหนเราดื่มซะ..” พี่ดินพูดไปยิ้มไปในความน่ารักของจีนิม

“วันกว่าๆแล้วครับ”

“ทำไมไม่กินล่ะ?” พี่ดินถามด้วยความอยากรู้

“ผมไม่รู้จะไปที่ไหนครับ ผมพึ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก”

“หือ แล้วมาทำอะไรล่ะ ไม่กลัวหลงรึไงมาคนเดียว” พี่ดินถามอย่างหยั่งเชิง

“มาตามหาพี่ชายครับ ผมกลัวแต่ก็ต้องมาอยู่ดี ผมต้องทำเพื่อแม่”

“ทำไมเหรอ”

“แม่ผมกำลังจะตายครับ แม่ผมเป็นโรคเดียวกับผม” ทันทีที่พูดจบน้ำใสๆก็เริ่มเอ่อนองขอบตาของจีนิม ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้ายไปกว่านั้น พี่ดินรีบเข้าไปสวมกอดจีนิมแล้วปลอบใจด้วยคำพูดที่คนทั่วๆไปเค้าพูดกัน แต่เต็มไปด้วยความหมายแฝง