กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว

ในสมัยก่อนโน้น สมัยพ.ศ.2529-2530 ก็ประมาณสามสิบปีที่แล้วคนที่อยู่ในเมืองอาจจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกหรือสิ่งทันสมัยมาให้ใช้บ้างแล้ว แต่สำหรับชนบท ยังคงเชื่อถือสิ่งลี้ลับเหนือธรรมชาติ ยังคงโทษผีสางนางไม้ในยามเจ็บป่วย ยังคงจ้างพ่อมดหมอผีมาขับไล่สิ่งชั่วร้ายออกไปจากชีวิตกันอยู่เลย ขนาดส้วมยังใช้ส้วมหลุม สาธารณะสุขยังคงเข้าไม่ถึงชีวิตความเป็นอยู่ของคนชนบท คงต้องโทษการเดินทางที่แสนทุรกันดาร ถนนที่ฝุ่นหน้าเป็นเมตร ฝนตกทีจมขี้โคลนลงไปครึ่งน่อง แทบจะยกขาไม่ขึ้น ทางรถทางเกวียน ทางเดียวกัน

วาดมีป้าสะใภ้อยู่คนหนึ่งแกเป็นคนเหนือ พอเติบโตรู้ความมาก็เห็นแกเจ็บออดๆแอดๆอยู่ตลอด แอบได้ยินผู้หลักผู้ใหญ่แถวบ้านพูดกันว่า

แกถูกผีสิง

บ้างก็ผีกะ

บ้างก็ว่าผีปอบ

สิงอยู่ในตัวแกค่อยๆกัดกินเครื่องในตับไตไส้พุงไปเรื่อยๆ

วาดก็เชื่อตามที่ผู้ใหญ่พูดนะ จะเอาอะไรกับเด็กอายุเจ็ดแปดขวบ ที่ยังไม่รู้จักโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ ซึ่งนอกเหนือจาก ไข้ ไอ หวัด เจ็บคอ ก็ไม่รู้จักโรคอะไรมากไปกว่านี้แล้ว ส่วนลุงของวาดก็ยังตามหาหมอผีมารักษาให้ไม่ได้ขาด หมอไหนที่ว่าเก่ง ที่ว่าดี แกก็ไปตามจ้างมาหมด ไม่ว่าจะไกลคนละจังหวัดแกก็ไป

เวลาเค้าทำพิธีไล่ผี รู้สึกคนทั้งหมู่บ้านจะพากันแห่มาดู วาดก็ชอบไปดูนะ แต่ดู่อยู่ห่างๆ แม่ไม่ยอมให้เข้าไปดูใกล้ๆ ตอนที่เค้าทำพิธีเรียกผีตัวที่สิงป้าออกมา เพื่อสอบถามว่า ทำไมถึงมาสิงคน (ไม่เข้าใจ ทำไมต้องใช้สันติวิธี

มันน่าจะหวายเฆี่ยน หรือไม่ก็ตะเกียงลนคางไปเลย)

หลังจากหมอผีท่องคาถาจบ ป้าเริ่มมีอาการแปลกๆ เสียงเริ่มเปลี่ยนเป็นแหบห้าว บางทีก็แหบพร่า ซึ่งไม่ใช่เสียงปกติของป้า วาดเห็นป้ากินเหล้าขาวเป็นขวดๆโดยที่ไม่มีอาการเมาเลยสักนิด กินไส้หมูดิบได้เป็นกิโล และเริ่มแลบลิ้นปลิ้นตา ใส่คนข้างๆพร้อมกับบ่นหิวอยู่ตลอดเวลา

(อ่ะ..ป้า กินลาบเลือดไปเป็นกะละมัง ไส้หมูหมูดิบอีกเป็นกิโล ป้ายังหิวอยู่อีก)

หมอผีห้ามปรามพฤติกรรมของป้า โดยการใช้มีด(ปลายทู่ คาดว่าด้านคมก็คงทู่)กรีดไปตามร่างกายของป้า แล้วก็ท่องคาถางึมงัมๆ กำกับไปด้วย ป้าก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงที่เปล่งออกมา บางที่ก็เป็นเสียงคนแก่บ้าง เสียงเด็กบ้าง เสียงผู้ชายบ้าง จนในที่สุดป้าก็สลบไป