เมื่อความหนาวเข้าปกคลุมทุ่งหญ้า คนเเกเเละรวมถึงเด็กเล็กที่พาก็ล้มป่วยบ้างก้อหนาวตายบ้างก็เป็นไข้เด็กน้องผู้ไร้เดียงสาต้องมาล้มตายเป็นจำนวนมาก
"แม่จ๊ะ! น้องเป็นอะไรไม่รู้ ร้องใหญ่เลย มาดูหน่อย แม่!" เสียงหนึ่งดังมาจากฝังประตู ทำให้หญิงวัยชรารีบวิ่งไปดู "ตายเเล้ว!" ภาพที่เห็นทำให้ผู้เป็นแม่ถึงกับอ่อนแรง เด็กชายวัย 4 ปี นอนแน่นิ่งกับพื้นไม่ขยับปากสีม่วงคล้ำออกไปทางเขียวด้วยซ้ำ "พาน้องไปหาผู้ใหญ่เร็วลูก ช่วยกัน เดียวมันจะเปนอะไรไปนะ" หญิงวัยชราเอ่ยกับเด็กหญิงตรงหน้าอย่าดัง ด้วยความรักน้องเด็กสาวอุ้มน้องพาดบ่าวิ่งตรงไปยังบ้านผู้ใหญ่
"ผู้ใหญ่! ผู้ใหญ่! ช่วยข้าด้วย" หญิงวัยชราตะโกนเสียงดัง "อะไรของเอง ข้ากำลังนอนอยู่เชี่ยว" ผู้ใหญ่เอ่ยอย่าไม่พึงใจนัก "ขอโทษจ๊ะ! ช่วยลูกฉันที" พี่สาววางน้องชายลงและพัดมือไปมาหวังให้ลมพัดผ่านใบหน้าของน้องชาย "เอ็งต้องพามันไปบางกอก" ผู้ใหญ่ตอบอย่างกลุ้มๆ กำมือแน่น "ตอนนี้หมู่บ้านเรากำลังแย่คนที่ข้าส่งไปบางกอกส่นใหญ่ก้อจะเป็นเด็ๆพร้อมเงินข้ารักษาและค่าเล่าเรียนติดไปนิดหน่อยพ่อกันพอใช้" ผู้มใหญ่พุดปิดท้ายก่อนที่จะส่งมอบเงินให้หญิงชรา "ข้าจะไปยังไงหละจ๊ะๅ" หญิงวัยชราถามอย่างกลุ่มอกกลุ้มใจ "เอ็งก้อให้นางนี้ไปซิ" ผู้ให้กล่าวพร้อมชี้หญิงสาวที่นำมือพัดไปมาบนใบหน้าน้อง
ทั้งสองคนเริ่มออกเดินทางด้วยร่างกายของน้องชายที่เกิดอาการหนาวเมื่อเจอเเสงแดดจากเมืองกรุงก้อเริ่มฟื้นตัว.......
Guest
