สวัสดีฉันพราว เด็กสาวอ้วนกลมหน้าตาบ้าน ๆ ใส่แว่นหนาเท่าก้นแก้ว ฉันเป็นคนอ่อนแอไม่สู้คน ฉันจะถูกเพื่อนผู้ชายร่วมห้องรังแกอยู่เสมอโดยเฉพาะคนชื่อ 'ฉลาม' เขาเป็นหัวโจกเกเรประจำห้องชอบหาเรื่องชกต่อยอยู่เป็นประจำ งานอดิเรกของเขาก็คือคอยแกล้งฉันทุกวิธีทาง

ฉลาม : "หุบปากไปเลยยัยเตี้ย!"
ฉลาม : "เอาการบ้านมาลอกหน่อยดิ!"
ฉลาม : "มีตังป่ะ เอามาสองร้อย!"
ฉลาม...
สวัสดีผมฉลาม ลูกแม่โลมากับพ่อคาเตอร์ ผมเป็นคนห้าว ๆ กวน ๆ นิสัยหยาบ ๆ ไม่ค่อยยอมคน เรื่องชกต่อยถึงไหนถึงกัน
เพล้ง! โคร้ม!
เสียงข้าวของในห้องมันย่อยยับพังลงด้วยมือผม
"ไอ้นั่นมันเป็นใคร ให้มันมารับโทรศัพท์มึงได้ไงวะ"
"พราวบอกแล้วไง ว่าเขาเป็นเพื่อน!"
"เพื่อนคนไหน ชื่ออะไร @$((#"'??!'"??" ผมชี้หน้าตวาดยัยเมียตัวดีเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งคอนโด
"ถ้าฉลามยังใช้อารมณ์อยู่แบบนี้พราวจะย้ายกลับไปอยู่หอ!" เธอถอนหายใจออกมาแล้วเดินเข้าห้องนอนไป น้ำเสียงเรียบนิ่งเฉยชาแบบนี้ทำให้ผมขนลุกทุกครั้งที่ได้ยิน
ผมรีบเดินตามเธอเข้าห้องไป เห็นเธอกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าโดยไม่หันมองหน้าผมเลยสักนิด เฮ้ย! นี่เอาจะ...จริงเหรอวะ จะปะ...ไปจริง ๆ หรอวะ
"ฉลามขอโทษนะพราว พราวอย่าไปเลยนะ อย่าทิ้งเค้าไปนะ!" ผมวิ่งไปกอดเธอจากทางด้านหลัง พร้อมก้มลงหอมแก้มเธอหลาย ๆ ที สุดท้ายไอ้เถื่อนอย่างผมก็แพ้ให้เธออยู่ดี

**คำเตือน*** เรื่องนี้ไม่เหมาะกับคนที่มีโลกสวยตะมุตะมิ ใครลาเวนเดอร์ ใครใจบาง แนะนำให้นั่งสมาธิสวดมนต์แล้วข้ามเรื่องนี้ไปอ่านเรื่องอื่นจ้า
#เตือนแล้วนะ (^_^)
Guest
