เลิฟรักเมีย....
เจ๊อ้อย...
"ฮึกกก ฮือออ ยัยบ้า! เธอมาข่มขืนฉันทำไม" นี่คือเสียงของไอ้ผู้ชายเมื่อคืนที่ฉันไปพลาดท่ามีอะไรกับเขาในห้องน้ำผับ แล้วใครจะไปรู้ว่ามันท่าทางดิบ ๆ ห่าม ๆ ดันซิง แถมยังไม่เคยผ่านมือหญิงใดมาก่อน งานหยาบก็เลยตกมาที่ฉันอย่างห้ามไม่ได้! เพราะมันดันเป็นคนที่บ้าเข้าขั้น ป่าเถื่อน ดิบหยาบจนฉันปวดหัว
"เรื่องเมื่อคืนฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกผิดจริง ๆ ก็อีพวกเพื่อนเวรมันวางยาแกล้งฉัน ไม่งั้นฉันก็คงไม่ต้องมาข่มขืนอีตานี่หรอก
"ไม่ให้อภัยเว้ย มึงได้กูแล้ว ถ้ามึงทิ้งกูมึงตาย!" มันส่งเสียงสะอื้นกระซิก ๆ ตอบกลับมา แต่สายตาของฉันดันหันไปเห็นกระบอกปืนสีเงินมันวาวที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังของมัน
'ซวยแล้วไงอีอ้อย' อ้อยคือชื่อของฉัน
ปัง!!! เสียงปืนดังขึ้นพร้อมอีตานั่นที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันที่กำลังนั่งอ่อยผู้ชายอยู่ที่บาร์
"อีอ้อย! กลับบ้าน" มันตะโกนเรียกฉันดังลั่นไปทั่วทั้งร้าน 'อ้อย' คือชื่อของฉัน
"พ่อมึงมาตามแล้ว กลับบ้านไปดูดนมพ่อมึงไป๊!!" นี่คือเสียงของอีซอสมันร้องแซวฉันมา ก็มันรู้น่ะสิ ว่าไอ้ 'เลิฟ' มันโหดขนาดไหน มันชื่อเลิฟ แต่นิสัยมันไม่ได้เลิฟเหมือนชื่อหรอกนะ มันน่าจะชื่อหลอนมากกว่า
"จะ...จะไปเดี๋ยวนี้แหละ" ฉันลนลานรีบเก็บของใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบ ขืนช้ามีหวังโดนมันงัดหน้าแน่นอน เว้ยยยย!!
พี่เลิฟผัวเจ๊อ้อย...
ปากผมคาบบุหรี่พ่นควันออกมาแบบหนัก พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ คลับ ที่เมียผมมันแอบหนีผมมาเที่ยว แล้วอ้อยเมียผมแม่งโคตรแสบฉิบหาย! วางยานอนหลับผมซ้ำ ๆ ซาก ๆเพื่อที่จะให้ผมตามมันมาไม่ได้ แต่ครั้งนี้ผมไม่หลงกลมัน! แล้วตอนนี้ผมก็เห็นมันอยู่ถัดจากผมไม่ใกล้ไม่ไกล
"เดี๋ยวมึงเจอกู!!" ผมขบกรามกัดฟันแน่นพร้อมเดินตรงเข้าไปหาอีเมียแสบ
"ผัวกูมันก็เปรียบเสมือนรองเท้าจะเหยียบตอนไหนก็ได้!" นี่คือเสียงมันที่พูดขึ้นกับเพื่อน เออ! ดี เปรียบกูเป็นเหมือนรองเท้า อีเมียแสบ!
"อะ...อีอ้อย ผัวมึงมา" นี่คือเสียงเพื่อนของอ้อยที่สะกิดมันที่นั่งเมายังไม่รู้ชะตากรรม
"เมื่อกี้มึงว่าไงนะ ใครเป็นรองเท้า?" ผมเดินไปหยุดด้านหลังของอ้อยแล้วล็อกคอมันไว้แน่นพลางถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"บะ...บอกว่า ผัวเป็นเหมือนรองเท้า แต่กูเปรียบเสมือนขี้หมาให้มันเหยียบ" มันตอบกลับมา
"ฉิบ!!" ในที่สุดมันก็แถอีกจนได้ไอ้แม่ย้อย!
.
.
.
.
.
"เลิกกันเลยป่ะล่ะ?" มันยืนเท้าเอวร้องตะโกนท้าทายผมที่อารมณ์กำลังเดือดดาลอยากจะบีบคอมันให้ตายคามือซะตอนนี้
"มึงไปเก็บเสื้อผ้าแล้วออกจากห้องกูไปเลยนะ" ผมไม่ยอมแพ้ตะโกนกลับไป หึ! คิดว่ากูจะง้อมึงเหรอวะ ระดับไอ้เลิฟสักอย่าง!
"เออ ฉันไปแน่ เราเลิกกัน!!" มันพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป มันจ้องจะเลิกกับผมอยู่ตลอดนั้นแหละ แต่แล้วไงวะ!
"มึงอยากไปก็ไปเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้กูตามไปง้อ!" ผมตะโกนตามหลังมันไป ให้มันงอนผมไปก่อนสักวันสองวันพอเป็นพิธี เดี๋ยวผมค่อยไปง้อมันกลับมา ก็ผมน่ะรักมันมาก เลิกกับมันไม่ได้หรอก
.
.
.
.
.
.
นิยายเรื่องนี้โปรดปั่นจักรยานในการอ่าน ใครตะมุตะมิใครลาเวนเดอร์ ไม่แนะนำนะคะ ใครสายแซ่บสายเกรี้ยวกราด สายดิบ สายดาร์ก อันนี้ต้องมาตำ ฟิน ๆ จิกหมอนก็มี
ขอบอกก่อนว่าไรท์ไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ถ้าผิดพลาดประการใด กราบขออภัยไว้ ณ. ที่นี่
โปรดคอมเม้นอย่างมีสติ กรุณางดใช้คำหยาบคาย
**และกราบขอขอบพระคุณทุกการสนับสนุนของทุก ๆ คนที่มีให้นะคะ 🙏🙏🙏❤❤❤
Guest
