ฤดูหนาว เมื่อคราวนั้น
ประตูบ้านหลังใหญ่ เปิดอ้าออกด้วย คำสั่งบนรีโมตคอนโทรลที่ปลายนิ้ว แม่บ้านวัยสามสิบกว่าๆ แต่มองอย่างไรก็ไม่ใช่คนไทย
“เค้ามา” สำเนียงดินแดนขอม นาริสาในการแต่งกายแบบชายหนุ่มทั่วไปใบหน้าแม้จะหวานไปหน่อยตัวเล็กไปนิดแต่เทคนิคการแต่งหน้าที่ช่วยได้เยอะและทรงผมก็ทำเอา มองปราดเดียวไม่มีทางรู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ก็สมัยนี้หน้าตาเหมือนกันไปหมด จึงการเป็นหนุ่มหล่อสไตล์เกาหลีได้ไม่ยาก
“สวัสดีครับ” พยายามปรับน้ำเสียงให้ทุ้มนุ่มลึก
“คุนผู่หญิง บอกว่าจะมีคนมาทำงานใหม่ ชื่ออะไรนะ” ยังคงพูดไม่ชัดบางคำ
“ศรลักษ์ครับ” เบ้ปากนิดๆ เหมือนจะไม่เข้าใจความหมายของชื่อ
“สอนลัก หน้าที่ที่ได้รับมอบหมายคือเปิดประตูให้นายทั้งสี่คนของบ้านนี้ ห้องพักอยู่ที่ประตูนี่และนี่คือสิ่งที่ต้องรักษาสุดชีวิต” ยื่นรีโมตคอนโทรลของประตูให้
“ครับ”
“นายของบ้านนี้มีสี่คน คุณใหญ่ขา คุณกลางขา คุณน้อยขาและคุณเล็กขา เป็นพี่น้องกันส่วนคุณนายขาและคุณท่านขา นานๆ จะมาทีท่านเดินทางเที่ยวรอบโลกกัน” นาริสารู้แล้วข้อนี้
“ฉันเป็นคนทำอาหารเช้า มี อีกคนชื่ออรทำอาหารกลางวัน อีกคนคือป้าย้อยทำอาหารเย็น คุณทั้งสี่คนส่วนมากจะมาคนละเวลาคุณใหญ่ขามาตอนบ่ายสามคุณเล็กขามาตอนสี่โมงเย็นคุณน้อยขามาตอนห้าโมงเย็นหลังจากไปกวดวิชา ส่วนคุณกลางขานี่ กลับไม่เป็นเวลา กลับ3ทุ่มก็ต่อเมื่อมีผู้หญิงมาด้วย นอกนั้นก็ตีสามตีสี่ตีห้า บอกไว้ก่อนอย่าเผลอหลับไม่อย่างนั้นโดนด่าคูณสี่ คุณกลางขาแกจะบีบแตรเสียงดังลั่นคุณขาก็จะตื่นกันหมดแล้วนายก็จะโดนรุมด่า” นาริสาถอนหายใจ
“ครับ”
“ทำได้ไหม ถ้าทำไม่ได้ก็ยกกระเป๋ากลับไปเถอะคนก่อนๆ ก็พูดแบบนี้..ครับ..แต่อยู่ได้ไม่เกินเดือนออกหมด” นาริสายิ้มๆ
“ขอผมลองดูก่อนแล้วกันไม่ได้ไม่เอาเงินเดือน” แม่บ้านชาวต่างชาติทำตาโต
“อย่างนั้นจะบอกให้เอาบุญ คุณขาทั้งหลายเขารักกันมากหากคุณขาคนใดคนหนึ่งไม่ชอบนายก็เป็นอันว่า โกโฮมเข้าใจไหม” แม่บ้านชาวต่างชาติจากไปแล้ว
“เป็นยาม เฝ้าหน้าบ้านเขาแม่ งานไม่หนักแม่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวหนูโทรหาอีกที ไว้มีโอกาส ผู้หญิงก็ทำได้แม่งานเบาๆ” นาริสาวางหูโทรศัพท์จากแม่ของเธอ เสยผมที่ตัดสั้นตามแบบสมัยนิยมของหนุ่มๆ สมัยนี้นาริสาหน้าหวานแต่กับชอบทำตัวห้าวๆ คุณครูที่โรงเรียนบอกว่าเป็นเพราะเธอไม่มีพ่อเลย พยายามทดแทนสิ่งที่ขาดไป เสียงบีบแตรเบาๆ หนึ่งทีนาริสาวางโทรศัพท์ออกไปชะเง้อเมื่อเห็นเป็นทะเบียนรถที่แม่บ้านให้ไว้จึงกดรีโมตให้ประตูเปิดออก รถเคลื่อนเข้ามาช้าๆ กระจกรถเลื่อนลงมา คนบนรถหันมามองนาริสา ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเหมือนนายแบบในนิตยสาร การแต่งกายเหมือนกับพวกพระเอกหรือดาราไปโน่น แต่สายตาที่มองมา อ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะแสดงออกทางสายตาได้ดีขนาดนั้น
“มาใหม่เหรอ อือคงเป็นคนที่คุณแม่หามาสิท่า มีอะไรขาดเหลือบอกได้นะ” ถามเองตอบเองเรียบร้อย นาริสาทำได้เพียงโค้งคำนับทั้งๆ ที่รู้สึกเหมือนจะลอยได้กับสายตาแบบนั้น บังคับรถให้เคลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ ไม่เร่งรีบ นาริสาเผลอยิ้มพอรู้สึกตัวก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน
บ่ายสามเปะนี่คงเป็นคุณใหญ่ขา
นั่งเล่นอยู่สักพักคุณเล็กขาก็เข้ามาบ้าง
รถสปอร์ตคันหรู จอดนิ่งสนิทบีบแตรเป็นจังหวะ เปิดประทุนออกมาใบหน้าใสแต่สวมแว่นตาดำอันใหญ่ตามสมัยนิยมอายุคงเท่ากับนาริสาแน่ๆ เพราะมองแล้วคงไม่อ่อนไม่แก่ไปกว่านั้น
“สักพัก เพื่อนฉันจะมานายเปิดประตูให้เขาเข้ามาได้เลยนะไม่ต้องโทรถามฉัน” น้ำเสียงพูดใสแจ๋ว
นาริสารับคำ
“ครับผม”
“อะฉันให้” ส่งพิซซ่าในมือให้นาริสากล่องใหญ่แล้วก็เร่งเครื่องรถออกไปอย่างรวดเร็ว นาริสาไม่ทันที่จะขอบคุณด้วยซ้ำไป
คุณน้อยขา กลับมาห้าโมงเย็น สะพายกระเป๋าเป้ลงจากรถมองนาริสาตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย” ใบหน้าสวยมีแววจับผิด
“ผู้ชายครับ” ทำเสียงให้เข้ม
“ไม่น่าใช่ หน้าตาดีเกินไปเป็นเกย์หรือเปล่านี่”
“เปล่าครับ” ปรับเสียง
“ถ้าเป็นเกย์ซวยเลย พี่กลางเขาไม่ชอบ” น้ำเสียงไม่ได้เหยียดหยันแต่แสดงความเห็นใจด้วยซ้ำไป
ตบไหล่เบาๆ
“ถ้าเรามั่นใจในตัวเองไม่ต้องกลัวน้อยเอาใจช่วย จะช่วยพูดกับพี่กลางให้ พี่กลางเขาค่อนข้างงี่เง่า แต่ลึกๆ แล้วใจดีชะมัด” น้ำเสียงชื่นชมพี่ชายจนออกนอกหน้า
“ลักษ์ ป้าเอาข้าวเย็นมาให้ ความจริงตอนเย็นๆ แบบนี้ไม่ต้องมานั่งรอหรอกคุณกลางขายังไม่กลับ ไปกินข้าวด้วยกันสักสองทุ่มค่อยมารอคุณกลางขา” ป้ายิ้มที่ท่าทาง ใจดีร่างอ้วนพุ้ยตามแแบคนสูงอายุทั่วไปแต่ดวงตายังสดใสแบบคนอารมณ์ดีอยู่เป็นประจำ ถึงแม้จะเริ่มคุ้นกับคำว่าขา แต่พอได้ยินคำว่าคุณกลางขาทีไร แหมมันแปลกๆ แฮะ
Guest
