[Fic ปรมาจารย์ลัทธิมาร] นี้เรื่องจริงหรือฝันไป

'ยามที่กระบี่สีเงินเฉือนตัดผ่านท่อนแขนของข้ามันชั่งเจ็บลึกถึงทรวงยากจะเอ่ยคำออกมาได้ หานกวงจวินทำไว้แสบนักนะ เจ้าซ่งหลานอีกให้ตายสิแค้นใจนัก แต่...ตัวข้าไม่มีแรงเหลือจะไปรบรากับผู้ใดแล้ว'ร่างสูงที่นอนนิ่งเลือดท่วมกายแกร่งอยู่บนพื้นได้เลื่อนสายตาไปยังที่แห่งหนึ่งที่มีร่างของใครคนหนึ่งหลับใหลอยู่ภายในนั้นพรางคิดถึงคำหนึ่งภายในใจที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกไป"ข้ารักเจ้านะเสี่ยวชิงเฉิน"ริมฝีปากหนาขยับเอ่ยขึ้นมาเบาๆก่อนที่จะสิ้นใจ 

'ยามที่ข้าขับไล่เจ้าออกไปจากตระกูลหัวใจข้านั้นร้าวรานยิ่งนัก เจ้าทรยศข้าเกลียดเจ้า มิอยากเห็นหน้าเจ้า มิอยากได้ยินเสียงของเจ้า มิอยากได้กลิ่นของเจ้าแต่ทำไมเวลาที่นึกหวนถึงอดีตในตอนที่มีเจ้าอยู่มันทำให้ข้ามีความสุขทุกครั้งที่นึกถึง มันทำข้ารู้สึกผิดทุกครั้งที่นึกถึงตอนที่ข้าไล่เจ้าออกจากตระกูลในวันนั้น...ไล่ออกไปจากใจข้า จนมาถึงวันนี้ข้าก็ตระหนักได้ข้าไม่เคยลบเจ้าออกไปจากใจได้เลยแม้แต่ตอนนี้...ที่ข้ากำลังจะตาย...'ร่างสูงในชุดสีทองประจำตระกูลจินยื่นตระหง่านอยู่ท่ามกลางเศษซากของตัววัดที่กำลังพังทลายลงมา ร่างสูงยกยิ้มขึ้นพรางมองไปยังโรงศพของใครบางคนที่อยู่ข้างๆกายสูง"ขอโทษพี่ใหญ่ไว้ข้าจะชดใช้ให้ท่านในชาติภพหน้า..."ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองซากตึกหนึ่งที่กำลังจะหล่นลงมาทับยังร่างของเขาก่อนเอ่ยบ้างสิ่งเป็นครั้งสุดท้าย"ข้ารักเจ้านะ...เสวี่ยนอวี่" 

'ยามที่เห็นท่านธาตุไฟเข้าแทรกสิ้นใจลงต่อหน้าข้ามันทำให้ข้าเจ็บปวดจนอยากจะตายตามเพียงแต่ข้าจำภาพที่ท่านส่งสายเป็นนัยบางอย่างแล้วชี้กระบี่มาทางพวกเราที่ยืนอยู่'ร่างบางร่างหนึ่งนั้งสะอึนไห้อยู่หน้าหลุมศพของใครบ้างคนริมฝีปากบางขยับเอ่ยราวกับพูดกับบางสิ่งที่มองไม่เห็น"ท่านพี่...อึก...ข้า...ข้าทำสำเร็จแล้วนะ...อึก...กำจัดคนฆ่าท่านได้แล้วนะ...อึก...ท่านพี่ตอนนี้ข้าร้องไห้อยู่นะ...ท่านลุกขึ้นมาดุข้ามาด่าหน่อยสิ...ข้าทำตัวอ่อนแอต่อหน้าท่านอยู่นะ!!......ขาดท่านไปข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้จริงๆว่าข้าจะอยู่อย่างไร...ข้ารักท่านนะท่านพี่" 

'ยามที่เจ้าตกลงไปสู่ก้นเหวเหมือนกับทั้งชีวิตของข้าตกตามเจ้าไปยังก้นเหว...ข้าตามหาเจ้ามาตลอด ตอนนี้ก็ 16 ปีแล้วที่เจ้าหายไป ที่ก้นเหวนั้นไม่มีศพหรือไม่มีแม้แต่วิญญาณของเจ้าเลย...ถ้าเจ้ายังอยู่ช่วยปรากฎตนต่อหน้าข้าได้หรือไม่...ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าสบายดีหรือไม่...ข้าอยากจะกล่าวคำขอโทษแก่เจ้าที่ตอนนั้นข้ามิสามารถฉุดดึงเจ้าขึ้นมาได้และมิได้เป็นฝ่ายเดียวกับเจ้า...กลับมาเถอะนะเว่ยอิง ข้า...สัญญาว่าถ้าเจ้ากลับมาไม่ว่าคนทั้งโลกจะเป็นศัตรูกับเจ้าแต่ข้าก็จะยืนข้างเจ้าไม่ว่าอย่างไรก็ตาม...กลับมาฟังคำพูดที่ข้าไม่เคยเอ่ยกับเจ้ามาก่อน'ร่างสูงสง่ายืนทอดดวงเนตรเหม่อมองท้องนภาในยามราตรี ดวงดาราพราวระยับทั่วท้องนภาทำให้ใจดวงนี้หวนนึกวันเก่าที่ครั้งที่สองเคียง ริมฝีปากได้รูปขยับเบาเหมือนดุจดั่งเอื้อนเอ่ยกับตน"ข้ารักเจ้านะเว่ยอิง"