ในรอยชัง

ดลรวีไล่สายตามองณิชารีย์ หลานสาวของภรรยาใหม่บิดาที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในบ้านชยางกูลด้วยแววตาเย็นชา แฝงความดูถูกไว้นิดๆ เจ้าหล่อนสวมเสื้อยืดสีเทาคอกลม กางเกงยีนส์ขายาวขาดตรงหัวเข่าและรองเท้าผ้าใบมอซอ  

เด็กกะโปโล... กิริยามารยาทน่าเกลียดน่าชัง เหมือนไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน และไม่รู้จักมารยาททางสังคมเอาเสียเลย... 

เขาค่อนข้างจะหงุดหงิดและรำคาญใจทุกครั้งที่เห็นเธออยู่ในบ้าน และยิ่งหงุดหงิดมากไปกว่าเดิมเมื่อบิดามอบหมายให้เขาช่วยสอนหนังสือให้เธอในช่วงวันหยุด  

เด็กอะไรช่างสอนยากสอนเย็น ยากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นผู้เขา ไม่รู้ว่าในสมองมีแต่ขี้เลื่อยหรือยังไง ทำไปทำมาเขาจะกลายเป็นผู้ปกครองส่วนตัวเธอไปเสียอย่างนั้น แถมเจ้าหล่อนยังขยันก่อเรื่องก่อราวให้เขาต้องคอยตามล้างตามเช็ดไม่หวัดไม่ไหว  

แม้จะเอือมระอากับเจ้าหล่อน แต่สุดท้ายเขาดันหวงและห่วงเธอมากกว่าใคร พออยู่ใกล้ก็ใจสั่นไหวรุนแรง ร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟเผา และเกรี้ยวกราดทุกครั้งเมื่อเห็นเธออยู่ใกล้ผู้ชายที่มาจีบ 

‘ชอบเข้าไปได้ยังไง ไม่เห็นมีอะไรน่ารักเลยสักนิด!’ 

~~~~~~~ 

“ไปไหนมา!”  

เสียงดุที่คุ้นเคยดังขึ้น ณิชารีย์สะลึมสะลือหันไปตามต้นเสียง เห็นภาพดลรวียืนปั้นหน้ายักษ์เลือนลานในแววตา ณิชารีย์ยิ้มกว้าง  

“กินเหล้าค่าาาา” 

“ทำไมไม่โทรบอกฉันก่อนว่าจะไปกินเหล้า ทำไมเดี๋ยวนี้จะไปไหน จะทำอะไรไม่บอกฉันแล้ว” 

“ฮ่าๆๆๆ แล้วทำไมหนูต้องบอกคุณพี่วินด้วยล่ะคะ คุณพี่วินไม่ใช่ผัวหนูสักหน่อย ทำไมหนูต้องคอยรายงานด้วยยย”  

เธอลากเสียงยาวทำหน้าล้อเลียน ความโกรธจัดเริ่มปะทุในทรวงอกของคนอายุมากกว่าที่ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากหญิงสาว 

“ทำไม... ต้องให้ฉันเป็นผัวเธอก่อนหรือไงถึงจะโทรมาบอก”  

“จุ๊ๆๆๆ ไม่อาวน่าาา พูดอารายแบบน้านนน คนชนชั้นสูงระดับคุณพี่วินไม่มีทางเอาเด็กกะโปโลอย่างหนูไปทำเมียหรอกน่าาาา พูดอารายร้ายสาร๊าาา”  

เธอทำเสียงอ้อแอ้แล้วจะเดินขึ้นบันไดบ้าน ดลรวีมองตามด้วยความหงุดหงิด  

ไม่ใช่ว่าเขาหงุดหงิดแค่เธอคนเดียว แต่ยังหงุดหงิดตัวเองด้วย หงุดหงิดที่ต้องคอยเป็นห่วงหญิงสาวตรงหน้าทุกห้วงขณะจิต ห่วงจนนอนไม่หลับแม้ว่าตอนนี้จะตี 2 แล้วก็ตาม 

ณิชารีย์จะก้าวขาขึ้นบันไดบ้าน แต่เธอก็เซเสียหลักต้องนั่งลง เธอนั่งลงกับบันไดแล้วหลับหูหลับตาคลานขึ้นบันได ดลรวีมองหญิงสาวด้วยความสมเพช เขาเองก็อยากรู้นักว่าเธอจะทำยังไง  

เรือนร่างบอบบางในชุดนักศึกษาคลานขึ้นบันไดจนถึงชั้นสอง เดชะบุญที่เธอยังคงประคับประคองตัวเองขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย เขาเดินตามเธอในระยะประชิด ด้วยความที่กลัวว่าเธอจะเกิดอุบัติเหตุ พอเดินขึ้นมาถึงชั้นสองแล้วเธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นคลำๆ ผนังบ้านไป พอถึงห้องเธอก็คว้าลูกบิดเปิดประตูเข้าไปทันที  

ดลรวีอ้าปากค้าง เขาควรจะดีใจที่เธอเดินกลับถึงห้องได้อย่างปลอดภัย หากไม่ใช่ว่าห้องที่เธอเปิดเข้าไปทิ้งตัวนอนเอกเขนกบนเตียงนั้นไม่ใช่ห้องของเธอ แต่เป็นห้องของเขา! 

~~~~~~~