บทนำ
ณ ดินแดนที่ห่างไกลทางตอนเหนือของไทย มีเมืองเล็กๆที่ซ่อนตัวอยู่ในสายหมอก อากาศเย็นตลอดทั้งปี และ ที่แห่งนี้ได้มีเทพหนุ่มรูปงามถูกส่งตัวมาเพื่อเรียนรู้ที่จะรู้จักสิ่งที่ทุกคนปรารถนาในชีวิต ที่เรียกว่า ‘ความรัก’
คาเรย์เทพเจ้าแห่งสงครามนำศึกรบเพื่อปกป้องโลกจากการรุกรานของศัตรูที่มุ่งจะกวาดล้างเผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในโลกนี้ ตำนานแห่งเทพเจ้าที่เล่าขานมานั้นเป็นเรื่องจริง ที่มนุษย์อาศัยอย่างสุขสงบเป็นเพราะเหล่าเทพเจ้าต่างคอยคุ้มครองดูแล คาเรย์มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนทรายที่ถูกแสงแดดกระทบ ดวงตาทรงเสน่ห์ที่หากหญิงใดได้สบตาไม่ว่าเทพีหรือหญิงมนุษย์ทั่วไปตามก็ยอมสยบแต่เหมือนเจ้าตัวเองก็ไม่ได้รู้ตัวว่าตนเป็นเช่นนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลา ผิวขาวเนียนละเอียดราวไข่มุก จมูกเป็นสันได้รูป ผมสีน้ำเงินเข้ม แม้จะอยู่โลกมนุษย์เขาเองก็เหมือนจะมีแสดงออร่าบางๆออกจากตัวในยามค่ำคืน
“เรน เรนอยู่ไหนลูก” เสียงชายชราผู้มีใบหน้ายิ้มแย้ม ร้องเรียกหลานจากในบ้านพัก ที่ตั้งอยู่ในไร่ขนาดกลาง ที่ด้านหน้าของบ้านไม้หลังงามเป็นทุ่งดอกกุหลาบเมืองหนาวหลากสีสันระบายแต่งแต้มให้ไร่ดูมีชีวิตชีวา
“อยู่ที่แปลงกุหลาบค่ะคุณตา” เรน ตอบรับเสียงใส เด็กสาวแรกรุ่นวัย 17ปี กำลังง่วนอยู่กับการตัดเล็มกิ่งกุหลาบ
“เข้ามาหาตาที มีแขกมาหา”
“ได้ค่ะ ขอ1นาทีค่ะ”
สาวน้อยผมยาวสลวยที่เกล้าผมอย่างลวกๆเผยให้เห็นต้นคอระหง ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่บ้านพัก เพื่อพบกับแขกของคุณตา เรียวขายาวได้สัดส่วนก้าวอย่างมั่นคงเข้าไปในบ้านที่ตบแต่งสไตล์เฟรนช คันทรี่ ดูอบอุ่น น่าอยู่ แขกคุณตายืนหันหลังดูรอบๆบ้านอย่างคุ้นเคย
“มิก้า ถึงเวลาจัดงานเลี้ยงอีกแล้วหรอค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นเสียงใส พลางถอดหมวกปีกกว้างสานสีน้ำตาลอ่อนแขวนกับเสา แน่นอนว่าทั้งสองรู้จักกันเป็นอย่างดี
“เฮ้! เรนสาวน้อย ดีใจด้วยที่สอบเข้ามหาลัยอันดับ1ของประเทศได้นะ” มิก้าที่ชาวบ้านละแวกนี้รู้จักว่าเป็นคนสนิทของคุณคาเรย์มหาเศรษฐีหนุ่มที่รักสันโดษอาศัยอยู่ในหุบเขาที่เขากว้านซื้อที่โดนรอบจนกลายเป็นที่ดินขนาดใหญ่เท่ากับหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง มิก้าโผกอดเรนด้วยไมตรีจิต
“ขอบคุณค่ะ ต่อไปฉันไม่อยู่ที่นี้คุณต้องแวะไปหาฉันที่กรุงเทพฯด้วยนะ เพราะที่นั่นฉันไม่รู้จักใครเลย”
“แน่นอน เว้นแต่เสียว่าเธอจะไม่ได้ไปที่นั้น”
“ทำไมล่ะค่ะ ฉันน่ะจะรีบไปเรียนรีบจบกลับมาอยู่ที่นี้ คุณพูดยังกับว่าฉันจะไม่ได้ไปที่นั่น”
“โชคชะตาใครจะไปรู้”
“ไม่เอาน่า อย่าล้อเล่นสิค่ะ คุณก็รู้ว่าฉันอยู่กับตาแค่2คน ฉันต้องกลับมาดูแลคุณตานะ”
“จ้ะๆ แม่สาวน้อย”
“ว่าแต่เจ้านายคุณทำไมปีนี้จัดงานเร็วจังเลยค่ะ ปกติเห็นจะจัดสิ้นปี นี้เพิ่งตุลาคมเองนะ”
“ก็ เดี๋ยวเราจะกลับกันแล้วเลยว่าจะจัดงานกันก่อนน่ะ นี่รายการของที่จะใช้จ้ะ”
“ ส่งของเย็นนี้ เย็นนี้เลยหรอค่ะ!”
“ใช่!” มิก้าตอบอย่างร่าเริง ใบหน้าเทพหนุ่มมือขวาของคาเรย์แสดงสีหน้ากำลังกลั้นหัวเราะกับท่าทางลำบากใจของเด็กสาว ที่มุ้ยหน้าเล็กๆกัดริมฝีปากสีชมพูหวานอย่างหนักใจ
“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้นะ”
“เธอต้องอยู่ร่วมงานด้วยนะ วันนี้เจ้านายฉันคงจะปรากฏตัว เป็นวันที่ดีจริงๆ”
“จริงเหรอค่ะ! คุณคาเรย์ที่ใครๆก็บอกว่าชอบเก็บตัวเงียบ ขนาดจัดงานเลี้ยงยังแทบจะสวมหน้ากากเดินในงาน จะปรากฏตัว”
“ก็ใช่น่ะสิ เอาล่ะเจอกันนะ ฉันมีธุระจะเข้าเมือง เอาของไปส่งที่ครัว รู้กฎของบ้านดีนะสาวน้อย”
“เจ้าค่าา” สาวสวยตอบรับพร้อมโบกมือลาแขกที่ค่อยๆขับรถสปอตร์สีเงินคันงามออกไปจากไร่ก่อนจะเร่งความเร็วจนลับตาไปในเวลาอันรวดเร็ว
Guest
