ตราบาปรักอสูร: Precious Love โดย พิชชากร
ความบาดหมางของคนรุ่นพ่อได้รับการสะสางในรุ่นลูก แล้วคนที่ได้รับกรรมคือ กชมน เสนานุรักษ์ สาวน้อยแสนอาภัพผู้น่าสงสาร และสิ่งที่ อนรรฆวี ฮาร์วี่ กระทำต่อเธอ กลับเป็นการสร้างตราบาปให้กับตัวเองและคนที่เขารักมากที่สุด
“คุณจับตัวฉันมาทำไม” นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้คุยกับเขาอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ก่อนหน้านี้ เขาก็เอาแต่ใช้ภาษากายอันจาบจ้วงในการสื่อสารพูดคุยกับเธอมาตลอด
“ที่ทำๆ อยู่นี่ยังไม่ชัดเจนพอรึ” เขาตอบเสียงเรียบๆ พลางยกมือหนาขึ้นแตะหน้าผากร้อนผ่าวเพื่อวัดอุณหภูมิของคนป่วย กชมนแก้มร้อนหน้าแดงกับทั้งคำและท่าทีของเขา แต่ก็เบี่ยงหน้าหลบมือร้ายกาจที่มันสร้างความเจ็บปวดให้เธอไปทั้งตัว
“พ่อ พ่อของฉันไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงมาทำกับฉันแบบนี้”
“อย่าถามมากเลย อีกหน่อยเธอคงรู้เอง” คนตอบยักไหล่ ก่อนหยิบถุงยาหลากหลายชนิดบนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดู
“คุณจะเรียกค่าไถ่ฉันเหรอ”
อนรรฆวีเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหวานที่ฉายแววเศร้าเหลือคณา พลางเหยียดยิ้มมุมปากเล็กๆ
“เงินค่าไถ่เล็กๆ น้อยๆ มันให้ความสุขกับฉันไม่ได้...เหมือนอย่างที่ฉันทำกับเธออยู่ทุกวันนี้หรอก” คำตอบแสนโอหังโดนเขวี้ยงใส่หน้าจนมันชาไปหมด
-------------------------------------------------------
“นอนเถอะนะครับ พี่จะไม่ทำอะไรบัวแล้ว” อนรรฆวีชวน แล้วกดจุมพิตไปบนหน้าผากมนซึ่งแนบอยู่บนไหล่แกร่งพอดิบพอดี ทว่าร่างเล็กยังดิ้นหนี แต่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะยังจำเรื่องที่เขาเคยขู่เอาไว้...
“ไม่กอดไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวต่อรอง เงยหน้าหวานแดงก่ำขึ้นมามองใบหน้าคม ร่างใหญ่แนบสนิทอยู่ถ่ายเทความร้อนสร้างความวาบหวามใจให้เธอเหลือเกิน แล้วถ้ายิ่งนอนกอดกันแบบนี้ ยิ่งอันตราย
“ไม่ได้หรอกครับ พี่อยากนอนกอดบัวแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ เห็นใจพี่เถอะ” คนอยากกอดหญิงสาวตอบพลางกระชับร่างน้อยให้แน่นขึ้น
“ตะ แต่”
“นอนได้แล้วครับ” เขาชวนอีกที ยื่นมือไปปิดไฟตรงหัวเตียง พร้อมกับปิดเปลือกตาคมลง “แต่บัวอย่านอนดิ้นให้มากนะครับ พี่กลัวจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่” ก่อนจะแกล้งขู่คนในอ้อมกอดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ฮื่อ พี่เสืออะ งั้นกลับไปนอนที่ห้องตัวเองเลยค่ะ” คนเริ่มกลัวครางเสียงสั่น เล่นขู่ไว้แบบนี้ใครจะหลับลงกัน
Guest
