คนเราจะลุกได้สักกี่ครั้งกันเชียวก็ในเมื่อโชคชะตามักไล่ล่าเราเหมือนเราทำผิดมหันต์
สิ่งที่ฉันทำเมื่อลืมตาตื่นในทุกๆเช้าต่อจากนี้คือ การควานหา ร่างผอมบาง ว่ายังมีลมหายใจอยู่ลืมตาตื่นมาพบกันทุกเช้า
วงแขนบอบบางไม่มีมัดกล้ามเหมือนพระเอกนิยาย แขนผอมบางกอดตอบความรู้สึกสงสารแล่นเขาสู่หัวใจเปราะบางของฉันเหมือนดังระลอกคลื่นที่ถาโถมสาดซัดซ้ำๆวนๆที่เดิมทุกวัน และความอบอุ่นและความคุ้นเคยนั้นยัง ให้ความอบอุ่นเสมอจนไม่รู้สึกเบื่อหน่าย
วันนี้ฉันลากเอาต้นแอปเปิลน้ำนม หรือสตาร์ฟรุ๊ตและต้นดอกซอมพอ(หางนกยูงฝรั่ง)สีเหลืองที่เป็นความฝันร่วมกันของเราสองคนว่ามันจะเบ่งบานอวดโฉมให้กับคนผ่านทางความฝันแม้มันจะไกลต่อจากนี้ ฉันจะไม่นับวันเวลาเราลืมเรื่องราวทุกอย่างและเก็บสตาฟมันไว้เหมือนซากสัตว์ อยากให้เวลามันหยุดหมุนตรงที่เรายังได้ลืมตาตื่นมาเจอกันทุกเช้า ฉันละทิ้งทุกอย่างเพื่อให้ได้ตื่นมาเจอเขาอีกครั้งในทุกวัน ฉันเคยคิดว่ารักแท้ไม่มีอยู่จริง ความรักครั้งที่ร้อย เกิดขึ้นได้เสมอความตายสำหรับฉันไม่น่ากลัวสิ่งที่น่ากลัวคือการพรากจากคนที่รักทั้งๆที่เขายังไม่พร้อม ฉันยังไม่พร้อมหากเขาจะจากไป ในที่ไกลแสนไกลจนฉันไม่อาจตามไปได้ ฉันเริ่มต้นทุกอย่างเหมือนกับครั้งแรกที่เราเจอกันรักกันให้เหมือนในวันแรกที่ตกลงร่วมชีวิตกัน
รอยยิ้มบางๆปนเศร้าดวงตาสีโศก ยังมองมาที่ฉันเสมอ พรุ่งนี้เรายังจะเจอกันอีก ขอร้องก็ในเมื่อฉันยังอยากเจอเขายังอยากควานหาเขาในตอนเช้าของทุกวัน ต้นไม้ทั้งสามลงดินไปหมดแล้ว รอวันเติบใหญ่
ใบไม้..หนึ่งใบไหวเอน
ดึงเบน..ลมฝนหวั่นไหว
แม้เพียง..ใบไม้หนึ่งใบ
น้ำตา...ไยไหลกับมัน
Guest
