ทันทีที่พูดจบริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงไปโดยไม่ทันได้ให้แพจินยองได้ตอบโต้หรืออะไร มือบางถูกกดให้ราบลงไปกับพื้นโซฟาอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยแดงช้ำ ยิ่งเห็นรอยที่ถูกทำไว้มากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะทับรอยลงไปมากเท่านั้น บนผิวสีขาวเนียนของแพจินยองมันควรจะเป็นรอยแดงที่เกิดจากเขาคนเดียวเท่านั้น
ลิ้นร้อนไล่กวาดสำรวจไปทั่วโพรงปากอุ่นอย่างชำนาญและช่ำชอง จุมพิตของพัคจีฮุนมันช่างรุนแรง ดิบเถื่อนและโหดร้ายราวกับราชสีห์ที่กำลังจะขย้ำกระต่ายน้อยไร้ทางสู้ตัวนี้
" อ๊ะ... " เสียงครางที่เล็ดลอดออกมายิ่งทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยกระต่ายตัวนี้ไปให้ราชสีห์หน้าโง่ตัวไหนอีกแล้ว
อัลฟ่าผู้แข็งแกร่งกำลังถูกครอบงำด้วยความหอมหวานและนุ่มนวลจากสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำที่เรียกว่าโอเมก้า แพจินยองจะต้องเป็นของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
กลิ่นที่ดูเหมือนใบไม้แห้งกรอบท่ามกลางวันหิมะตก ถึงจะไม่ได้หอมหวานเหมือนโอเมกเาตัวอื่นๆแต่ก็กลับดึงดูดจนรู้สึกสดชื่นและยากจะละทิ้งได้
ใบหน้าหล่อเหลาผละออกมาก่อนจะซุกลงไปบนลำคอขาว แพจินยองรู้สึกเกลียดตัวเองที่มีอารมณ์ร่วมและคล้อยตามไปกับอีกฝ่าย แขนเรียวยกขึ้นมาโอบลำคอแกร่งไว้หลวมๆพลางซุกหน้าลงไปบนไหล่กว้าง
กางเกงขาสั้นถูกถอดออกไปจนเหลือแต่ชั้นในสีขาว พัคจีฮุนจัดการถอดเสื้อผ้าของคนเองออกจนหมด ร่างกายเปลือยเปบ่าตรงหน้าทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย แก่นกายใหญ่กำลังขยายตัวนั่นทำให้คนตัวเล็กรู้สึกหวั่นนิดๆ
" อ๊ะ... คุณจีฮุน " เสียงหวานร้องดังขึ้นเมื่อเขาถอดชั้นในนั้นออกไป คนอายุมากกว่าไม่ได้สนใจอีกฝ่ายเลยสักนิด นิ้วมือถูกส่งเข้าไปสำรวจช่องทางสีหวานโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัว ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บปวด
" อื้อ! เจ็บ "
" อย่าเกร็ง " ร่างสูงบอกไปพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตเพื่อจะให้ร่างบางคลายความกลัว แพจินยองตอบรับสัมผัสนั้นอย่างกระหายพร้อมกับกอดอีกฝ่ายไว้อย่างหวาดกลัว
นิ้วมือหนาขยับเข้าออกจนช่องทางนั้นขยายตัว แพจินยองในตอนแรกที่ร้องว่าเจ็บปวดกำลังมีอารมณ์ร่วมไปกับเขา
และเมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้วพัคจีฮุนจึงผลักให้จินยองนอนราบลงไป แก่นกายใหญ่จ่อที่ช่องทางนั้น ก่อนจะดันเข้าไป
" โอ๊ย... เจ็บ " แพจินนองโผตัวเข้ากอดจีฮุนพร้อมกับซุกหน้าลงบนไหล่ มือหนาลูบกลุ่มผมนั่นอย่างเอ็นดูและต้องการจะปลอบใจ เขาก้มลงขบเม้มลำคอขาวทับกับรอยของควานลินจนเป็นผลงานที่น่าพอใจ
เขาขยับเข้าออกจนเกิดเสียงดังน่าอาย ความรู้สึกของเขาเหมือนกำลังได้ปลดปล่อยอะไรที่ค้างคามาแสนนาน ใจนึงก็รู้สึกสงสารแต่อีกใจก็กู่ไม่กลับไปแล้ว
'" พร้อมกันนะ " เขาก้มลงไปกระซิบเมื่อใกล้จะถึงจุดสูงสุดของตนเองแล้ว แพจินยองพยักหน้าเบาๆก่อนจะกระตุกเกร็งประมาณสองสามทีหลังจากนั้น
" อ๊า... "
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เขาเสพสมความสุขจากร่างกายของจินยองไป มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เวลาล่วงเลยไปถึงสี่ทุ่มแล้ว จีฮุนลุกขึ้นมาก่อนจะมองรอยรักสีกุหลาบซึ่งเป็นผลงานอันสวยงามของเขาอย่างชอบใจก่อนจะเอื้อมมือไปลูบบนกลุ่มผมนั่นอย่างเอ็นดู
ใบหน้าหล่อมองสำรวจใบหน้าหวานก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ
" อย่าดื้ออีกนะเด็กน้อยของฉัน "
NC โคตรกาก5555
Guest
