โองการมังกร

บทนำ

ยามนี้ดาริกากำลังเดินอย่างเร่งรีบ ด้วยชีวิตสาวโรงงานต้องทำโอทีจนกว่างานในส่วนของตนเองจะเสร็จเธอมีหน้าที่ตรจสอบคุณภาพสินค้าหรือที่เรียกกันย่อๆว่า Q.Cซึ่งย่อมาจากQuality Control นั่นเอง ในส่วนงานของเธอนั้นจะเป็นสายงานที่ต้องออกจากโรงงานเป็นคนท้ายๆของไลน์การผลิตเลยด้วยซ้ำ คืนนี้ก็เช่นเคยด้วยว่าช่วงนี้ใกล้สิ้นเดือนแล้วด้วยงานจึงเร่งให้ทันการขนส่งทางเรือซึ่งจะประหยัดกว่าระบบส่งทางเครื่องบินแต่หากหลีกต่อการผิดสัญญากับบริษัทคู่ค้าที่ต้องเสียค่าปรับการผิดสัญญาก็คงจำต้องเลือกส่งทางอากาศย่อมดีกว่าดังนั้นสิ่งที่จะดีกว่าทั้งสองข้ออีกอย่างคือทุ่มทุนการจ้างพนักงานทำโอ.ที.นั่นคืออีกวิธีที่ประหยัดสุดแล้วนั่นเองดาริกา บุญสว่าง หญิงสาววัย22ปีจบการศึกษาเพียงมัทธยม6เท่านั้น เธอก็คืออีกหนึ่งชีวิตที่ต้องจากบ้านเกิดจากจังหวัดอุดรธานีเพื่อต้องทำงานหาเงินส่งให้แม่และน้องๆที่รอคอยในแต่ละเดือนชีวิตสาวโรงงานที่จะพอมีเงินเหลือติดกระเป่าบ้างก็คงวิธีเดียวคือต้องทนสู้กับโอทีหนักๆ หญิงสาวก็อยากเรียนให้สูงกว่านี้หากบิดาไม่ทิ้งแม่และเธอกับน้องชายไปมีภรรยาคนใหม่ที่ทั้งสวยและรวยไม่ต้องมาทนทำนาหน้าหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินหลังหมดหน้านาก็ต้องเข้าเมืองหลวงเพื่อเป็นกรรมกรก่อสร้างหรือไม่ก็ร.ป.ภ.เท่านั้น จากเด็กสาววัย19ในวันนั้นจึงต้องดิ้นลนตามเพื่อนๆในหมู่บ้านกับวุฒเพียงแค่ม.6เข้ามาผจนภัยในจังหวัดที่ตั้งโรงงานอุสาหกรรมเช่นระยองผ่านมา3ปีแล้วความฝันที่จะได้เรียนต่อเลือนหายไกลออกไปเรื่อยๆแต่เพื่อปากเพื่อท้องและที่นา14ไร่เธอจึงจำต้องทั้งอดและทน เพราะหญิงสาวนอกจากจะเป็นหัวหน้าในสายกานผลิตแล้วเธอยังต้องรับบทหัวหน้าครอบครัวแทนบิดาอีกด้วยแม่ต้องการเงินเพื่อผ่อนส่งค่าจำนองที่นา น้องชายต้องการทุนการศึกษา อาจเหมือนละครเพียงแต่นี่คือละครชีวิตจริงๆของสาวโรงงานจากที่ราบสูงส่วนใหญ่...

ตี3 หญิงสาวมองนาฬิกาบนมือถือที่นอกจากเอาไว้โทรฯกลับบ้านหาแม่และน้องชายมันยังเป็นนาฬิกาปลุก เป็น เพื่อนยามเหงาด้วยการเอาไว้ฟังเพลงถึงราคาไม่ได้แพงหรูหราแค่ราคาหลักพันปลายๆแต่เท่านี้ก็ถือว่าดีที่สุดกับเธอแล้ว ดาริกา ยังไม่มีแฟนเหมือนเพื่อนๆรุ่นเดียวกันอาจจะด้วยเห็นชีวิตรักของเพื่อนๆบ้านเดียวกันหลายคนที่เมื่อมีแฟนก็จะเลือกจะมาใช้ชีวิตร่วมกันเพราะที่นี่ห่างจากบ้านห่างจากผู้หลักผู้ใหญ่หรือพ่อแม่บางคู่ไปกันรอดแต่ก็ต้องเพิ่มภาระให้คนที่บ้านด้วยการมีลูกส่งไปให้พ่อแม่ช่วยเลี้ยงบางคู่ยามรักก็ดีงามสวยหรูไปหมดแต่หลังร่วมชีวิตกันไม่ถึงปีกลับกลายเป็นฝ่ายหญิงที่ต้องทำงานหนักกว่าเดิมอีกเท่าตัวเพราะคนที่กลายจากแฟนมาเป็นสามีเริ่มออกลายให้ฝ่ายหญิงหาเลี้ยงส่วนตัวพวกนั้นหากไม่จับกลุ่มกินเหล่าเผายาก็ติดการพนั้น จากที่เห็นส่วนใหญ่มันมักเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า90%ดารอกาจึงไม่คิดจะเหลือบสายตามองผู้ชายอีกเลยบอกและเตือนสติตนเองทุกเช้าค่ำว่าเธอมีภาระให้รับผิดชอบมากแล้วจึงไม่คิดจะหาห่วงมาใส่คอเพิ่มขึ้นมาอีก ดังนั้นเธอที่ลงจากรถรับส่งพนักงานที่เป็นสวัสดิ์การของโรงงานให้กับพนักงานอีกอย่างหนึ่งนอกจากอาหาร2มื้อในวันที่ไม่มีโอทีและ3มื้อในวันที่มีโอที จึงต้องเดินเข้าซอยที่ค่อนข้างเงียบจนน่ากลัวเพราะนอกจากร้านขายยาดองกับโต๊ะสนุกฯที่เปิดทั้งคืนแล้วก็ไม่มีผู้คนอีกนอกจากห้องเช่าหรือหอพักเป็นระยะ ซึ่งที่พักตนเองหญิงสาวเลือกเอาไว้พักลึกสุดซอยตันพอดีด้วยหนึ่งที่นี่ปลอดภัยเพราะเธออยู่มาตั้งแต่แยกกับเพื่อนสาวที่พาแฟนหนุ่มมาอยู่ด้วยตั้งแต่พวกเธอเพิ่งมาจากบ้านทำงานยังไม่ครบ3เดือนเลยที่สำคัญที่นี่ราคาถูกและดาริกาก็คุ้นเคยกับป้าเจ้าของหอพักดี จึงอยู่มานานโดยไม่คิดจะย้ายไปไหนให้ยุ่งอยากอีกเพื่อนร่วมหอสวนใหญ่ก็มีมารยาทดีกันแทบทุกห้อง แต่จะลำบากหน่อยก็ยามที่ต้องเลิกงานเอาดึกๆเช่นนี้นี่แหละและตนเองไม่มีสามีหรือแฟนคอยมารับจะให้นั่งวินมอร์เตอร์ไซค์ก็เสียดายเงินเพราะเมื่อก่อนแค่10บาทตอนนี้ปาเข้าไปตั้ง25บาทแล้วนะสิซื้อข้าวเหนียวหมูปิ่งกินยามเช้าได้ตั้งมื้อเลยเชียวนะแถมกาแฟได้อีกสองซอง อะไรประหยัดได้หญิงสาวแดนที่ราบสูงไม่คิดที่จะสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ...