"แทฮยอง!"
เสียงของใครคนหนึ่งพูดขึ้น
เสียงเพื่อนของผม เพื่อนสนิทของผมเอง
'นั่นมันก็เป็นแค่อดีต'
เสียงนั่นคือเสียงของเพื่อนผมเอง
ไม่สิ
เราไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว ตอนนี้เราเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน
'จอนจองกุก'
ทำไม..ทำไมผมไม่ลืมชื่อของเขาซักที ทั้งที่เราตัดขาดกันไปนานแล้ว ตลอดระยะเวลา1ปีที่ผ่านมา ผมก็คิดถึงเขานะ เพราะว่าผมต้องเจอหน้าเขาทุกวัน แต่ไม่พูดคุยกัน แต่...
'ใครมันจะไปยอมรับความรักแบบนั้นได้'
ผมกับจองกุกเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก พ่อแม่พวกเรารู้จักกันด้วยซ้ำ ผมก็คิดกับเขาแค่เพื่อน ผมก็นึกว่าเขาคิดแบบนั้นกับผมเหมือนกัน
.
.
.
แต่มันไม่ใช่
สิ่งที่เขาคิดกับผมมันเกินเลยคำว่าเพื่อน
"แทแท"
เสียงเล็กของร่างเล็กพูดขึ้น
"หื้ม?"
ผมตอบรับด้วยประโยคสั้นๆ
"ทำไรอยู่วะ"
"อ่อ แค่คิดไรเล่นเรื่อยเปื่อยแหละ"
"คิดเรื่องไอ้กุกอีกแล้วใช่มั้ย?"
"อืม"
"ฟุ้งซ่านว่ะ"
"จะยากอะไรวะ..ก็แค่'ฆ่า'มันทิ้งไป แค่นี้มึงก็ไม่ต้องกังวลเรื่องมันแล้ว"
จีมินพูดพลางยิ้มจางๆออกมา
จริงๆแล้วจีมินก็เป็นเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็กของปมเหมือนกันอีกคน แต่เหมือนจองกุกจะไม่รู้ว่าผมมีเพื่อนสนิทอีก
"มันจะดีหรอวะ?"
"เป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วล่ะ? ก็รู้อยู่ว่าไว้ใจได้"
"ขอคิดดูก่อนแล้วกัน"
ถึงผมจะรังเกียจไอ้กุกก็เถอะ
แต่จะให้ฆ่าคนนี่มันก็คงจะเกินไป..
มันเป็นบาปอันใหญ่หลวง
ผมทำมันไม่ลงหรอก..
"ยังจะคิดไรอีก ก็แค่ต้องการจะกำจัดมันออกไปจากชีวิตหนิ?"
ใช่..ผมต้องการกำจัดจองกุกออกไปจากชีวิต แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะต้องตาย...
--อดีตของปาร์คจีมิน--
"พี่! ช่วยหนูด้วย!"
ภาพตรงหน้าของผมคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องขอความช่วยเหลือจากผม
...
น้องสาวของผมเอง
สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือภาพของชายคนหนึ่งพยายาม ใช้มีดจ้วงแทงเข้าไปในช่องท้องของเด็กผู้หญิงคนนั้น
"มินจี!"
ผมเรียกชื่อเด็กคนนั้น น้ำตาของเธอค่อยๆเอ่อล้นและไหลรินออกมา
"ถ้ายังไม่อยากตายตามไอ้เด็กนี่ ก็เงียบปากไปซะ!"
เขาชี้มีดตรงมาทางผม
เมื่อผมได้ยินดังนั้นผมก็เหมือนโดนปิดปากในทันที
ตอนนี้ไม่ใช่แค่น้ำตาของน้องสาวคนเดียว ดวงตาของผมตอนนี้มันก็เปียกชื้นไปหมดแล้วเหมือนกัน
"บอกให้พ่อแกคืนหนี้พร้อมดอกเบี้ยฉันได้แล้ว! ไม่งี้นครอบครัวแกจะไม่ปลอดภัยแน่"
ชายค่อนข้างมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของผมพูดขึ้น
ชายคนนี้คงเป็นคนที่พ่อผมบอก
คนคนนี้คือเจ้าพ่อตระกูลจอน ทำธุรกิจปล่อยเงินกู้นอกระบบ
ครอบครัวของผมค่อนข้างมีปัญหาทางการเงิน
จำเป็นต้องกู้เงินอยู่บ่อยๆ แต่ว่าไม่มีทางเลือกแล้ว
พ่อก็เลยต้องเลือกที่จะกู้เงินนอกระบบ
"!"
ไม่ทันไรน้องสาวของผมก็จากลาโลกนี้ไปซะแล้ว...
ผมถลาเข้ากอดร่างไร้วิณญาณของน้องสาว
น้ำตาอาบแก้มของผมไปหมด หยดน้ำตาตกลง ผสมกับเลือดของเด็กคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผม
"เห้ย! แกน่ะออกไปก่อน!"
เขาผลักผมออกจากร่างไร้วิณญาณนั้น
เลื่อยไฟฟ้า...
เขาหยิบเลื่อยไฟฟ้าขึ้นมา..ให้ตายสิ
ผมรู้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อ ผมไม่อยากเห็นมันเลย
ร่างของเด็กน้อยอายุ8ขวบ ถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ
.
.
.
ถ้าเกิดคนในครอบครัวตระกูลจอนตายไป..จะเป็นยังไงกันบ้างนะ..
.
.
.
คุณจะรู้สึกเหมือนที่ผมต้องสูญเสียน้องสาวไปเมื่อตอนอายุ10ขวบหรือเปล่า..
Guest
