กานตพัทธ์
เสียงใครไม่รู้ ! รู้แต่ว่าเขาบอกให้มา...มาที่นี่ !
“กลับมาอีก...ที่นี่วังโบราณ”
เสียงที่เสมือนเป็นเงาแห่งฝันร้าย คอยหลอกหลอนตามติดตัวอยู่ตลอดเวลา
----------------------
“เขาบอกให้ผมมา”
อาทิตย์พูดขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงนิ่งเรียบ แววตาที่มองหญิงสาวเป็นประกายวาววับ หากนัยน์ตาดำสนิทคู่นั้น บอกว่ามีอะไรบางอย่างในที่แห่งนี้...ความรู้สึกมิอาจกลบเกลื่อนได้ด้วยแววตา สิ่งที่พันธ์ผูกกันมาเนิ่นนานก็มิอาจเลือนหาย เป็นเสมือนบ่วงติดตามตัว...บ่วงรักหรือบ่วงแค้นกันล่ะ !
“ใครคะ ใครบอกให้มา”
“ผมไม่รู้ แต่เขาบอกให้มา”
คนพูดยืนกรานเสียงแข็ง เพื่อตอกย้ำว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องจริง “เขา” เป็นใคร แล้วทำไมต้องให้มาที่ “วังโบราณ” มาทำไมกัน หรือจิตที่เคยพันผูกสลักกันไว้...ที่บอกให้มา
“ที่นี่วังโบราณ...ข้ารออยู่”
เสียงขาดเป็นช่วง ๆ ลอยลิบเข้ามาใกล้ทุกที แต่บางคราก็เหมือนไกล...ไกลออกไปเหลือเกิน
“นั่นไงคุณได้ยินไหม...เขาบอกให้ผมมาที่นี่ เขารอผมอยู่แต่ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร” คนพูดน้ำเสียงจริงจัง
--------------------------
“กลิ่นอะไรทำไมหอมแปลก ๆ”
“กลิ่นนี้ใช่ไหม”
เสียงหนึ่งพูดขึ้นจากทางด้านหลัง...เสียงนั้นนุ่มลึกแฝงไปด้วยความอบอุ่น อ่อนโยน ละม้ายคล้ายเสียงที่รู้จักและคุ้นเคย เขาหันกลับมาด้วยความฉงนแห่งเสียงนั้น เบื้องหน้าคือชายรูปร่างสันทัด ในมือข้างหนึ่งของคนที่อยู่เบื้องหน้าถือตลับอะไรสักอย่าง มืออีกข้างหนึ่งหนึ่งซ่อนไว้ด้านหลัง เหมือนไม่อยากให้เห็นอะไรบางอย่าง และยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งได้กลิ่นฟุ้งกำจายคล้ายน้ำอบไทยโบราณ
-----------------
“ฝันไปเหรอ”
เขาสบถกับตัวเองเบา ๆ แล้วเอามือลูบกำไลมาศที่อยู่ในข้อมือไปมา
ก็ฝันล่ะหน่า...ไม่มีอะไรหรอก
กำไลมาศ...นั้นมีคู่ กลิ่นหอบระคนปนอับจาง ๆ ลอยฟุ้งกำจายเต็มห้องนอน กลิ่น กลิ่นนี้จากที่ไหนสักแห่ง...ใช่กลิ่นนี้ในความฝัน
“กลับมาหาข้า ข้ารอเจ้าอยู่...ที่นี่วังโบราณ”
เสียงนี้...เสียงนี้เคยได้ยิน เสียงนี้ในความฝัน
-----------------------------------------------------------------------
พิรุฬห์กานต์
คิมหันต์ / พิรุฬห์กานต์
คิมหันต์ / พิรุฬห์กานต์
Guest
