คุณหนูเอาแต่ใจกับนายเย็นชา
เพราะการเจอกันครั้งแรกเป็นสิ่งที่ไม่น่าประทับใจสักเท่าไหร่สำหรับ “ปรานนท์” อาจารย์สอนวิชาภาษาญี่ปุ่น ที่รับงานพิเศษในการสอนนอกเวลาด้วย การที่ได้เจอ “กานต์รัก” คุณหนูเอาแต่ใจในร้านเค้กในวันนั้น ทำให้เขาไม่ประทับใจกับนิสัยของเด็กคนนี้เลยแม้แต่น้อย ทั้งเอาแต่ใจและไม่มีมารยาทอีกต่างหาก...
“เอาเค้กช็อคโกแลต”
“เออ...หมดค่ะ”
พนักงานหญิงตอบแบบกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะกลัวสายตาและอารมณ์ของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าร้าน
“เหลืออยู่หนึ่งชิ้น...หมดที่ไหน”
เขาชี้ไปในตู้ที่เหลือเค้กช็อคโกแลตอยู่เพียงชิ้นเดียว
“ชิ้นนี้มีคนซื้อแล้วค่ะ”
“ใคร”
“เออ...คุณคนนี้ค่ะ”
พนักงานชี้ไปตรงผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้าง ซึ่งกานต์รักเองก็ไม่ได้สังเกตว่ามีคนยืนอยู่ด้านข้างตัวเอง
“เอาใส่กล่องให้ฉัน”
เขาหันไปบอกกับพนักงาน
“แต่...”
“ไม่มีแต่...เธอก็รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”
“ระรู้ ๆ ค่ะ แต่ว่าคุณผู้ชายคนนี้เขามาก่อน”
“มาก่อนแล้วไง...ฉันมีเงิน”
เขาหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยืนให้กับพนักงานตรงเคาน์เตอร์
“เค้กช็อคโกแลคเท่านั้น”
เขาพูดพร้อมกับชายตามองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“เออ...”
พนักงานหันมาพูดกับผู้ชายที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ ซึ่งเป็นคนที่มาซื้อเค้กก่อนที่คุณหนูเอาแต่ใจจะเข้ามา
“ไม่เป็นไรครับ”
พูดเสร็จเขาก็เดินออกจากร้านทันที เขาคิดเพียงว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้มีนิสัยก้าวร้าวอย่างนี้ ไม่มีเหตุผล และยังเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหาก
_____________________________________________
แต่เพราะว่าโลกมันกลมการเจอกันแค่ครั้งเดียว และคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก เพราะตราบใดที่ยังอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน การเจอกันอีกครั้งย่อมเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ...
ปรานนท์ถูกจ้างให้มาสอนพิเศษวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยที่เขาไม่รู้ว่า เขาจะได้มาเจอกับคุณหนูเอาแต่ใจอีกครั้งการมาเจอกันอีกครั้งของเขาก็ยังไม่เป็นที่ประทับ เพราะเด็กคนนั้นทั้งก้าวร้าวและเอาแต่ใจเป็นที่สุด
เสียงกดกริ่งดังขึ้นจากหน้าห้องแต่ทว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องนั้นยังคงนอนหลับสนิทอยู่...เสียงกดกริ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้คนที่นอนหลับอยู่นั้นตื่นจากภวังค์ เขาหงุดหงิดเล็กน้อยกับเสียงกริ่งที่ดังอยู่หน้าห้อง เขาลุกจากที่นอนแล้วเดินไปเปิดประตู้ห้องทันที
“ใครมากดกริ่งแต่เช้า...”
เขาบ่นพร้อมกับเดินออกมาเปิดประตู้ห้อง
“นี่...”
เขากำลังจะด่าว่าคนที่มากดกริ่งเรียกเขา แต่เขาก็หยุดชะงักเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าห้อง
“คุณ...จะมาตามหาเรื่องกันหรือยังไง”
คนที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นเงียบ เขามองเด็กที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเฉยชาและเอือมระอากับนิสัยของเด็กคนนี้
“เอ๊ะ...นี่คุณถามทำไมไม่ตอบ ที่บ้านไม่เคยสอนมารยามหรือยังไง มากดกริ่งห้องผิดแล้วยังจะมายืนบื้ออีก คุณรู้มั้ยว่าคุณรับกวนการนอนของผม”
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคนอย่างนาย”
“แล้วมากดกริ่งห้องผมทำไม”
“มีคนจ้างให้ฉันมาสอนภาษาญี่ปุ่น เขาให้ที่อยู่ฉันมาตามนี้”
เขายืนที่อยู่ให้ผู้เป็นเจ้าของห้องดู...ทำให้ผู้เป็นเจ้าของห้องนึกได้ว่าวันนี้ตัวเองนัดครูสอนภาษาญี่ปุ่นไว้ตอนเก้าโมงเช้า เขาหันไปมองนาฬิกาหรูที่แขวนไว้ในห้อง ตอนนี้เวลาเก้าโมงตรงเป๊ะ
“อย่างคุณนี่นะเป็นอาจารย์”
เขามองผู้ชายที่อยู่หน้าห้องซึ่งแต่งตัวเรียบร้อยดูภูมิฐาน อายุก็ยังไม่มาก แต่ก็คงมากกว่าคนที่ยืนอยู่ในห้อง หน้าตาหล่อเหล่าคมเข้มเหมือนถอดแบบออกมาจากพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น จมูกโด่งเป็นสันเรียวรับกับริมฝีปาก คิ้วเข้ม รูปร่างสูงโปร่ง หุ่นดีเลยทีเดียว...เขายืนพิจารณาอยู่สักพัก
“วันนี้ผมยังไม่พร้อม”
“ไม่พร้อม”
คนทีอยู่หน้าห้องถามกลับ
“ใช่ไม่พร้อม...เอาไว้วันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
คนที่ยืนอยู่หน้าห้องมองคนที่อยู่ในห้องอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เพราะเขาไม่มีได้มีเวลามากมายขนาดที่จะต้องมาตามใจเด็กคนนี้ ที่คิดอยากได้อะไรเมื่อไหร่ก็ต้องได้เมื่อนั้น
“อย่ามองผมด้วยสายตาอย่างนี้นะ”
“ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องนัด...ฉันมีอย่างอื่นต้องทำ ไม่มีเวลาว่างมาตามใจ คนเอาแต่ใจอย่างนายหรอกนะ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
“นี่คุณกำลังด่าผมอยู่นะ”
“ตักเตือน ฉันไม่เคยด่าใคร”
“แต่สำหรับผมมันคือคำด่า...คุณกล้ามาด่าผู้ชายหน้าตาดี แสนวิเศษ และเพอร์เฟ็กช์อย่างผมได้ยังไง”
“นายหาอาจารย์คนใหม่เถอะ”
พูดเสร็จเขาก็เดินออกไป
“นี่คุณ...คุณรู้ไหมว่ายังไม่มีกล้าปฏิเสธผมเลยนะ คุณคนแรกเลยนะที่ทำกับผมอย่างนี้”
เขาพูดตามหลังคนที่เดินออกไป แต่เขากลับหาฟังคำพูดของเด็กเอาแต่ใจนั่นไม่
_________โปรดติดตามตอนต่อไป__________
1มกราคม 2561 เวลา 14.11น.
คิมหันต์.
คิมหันต์.
Guest
