ทัณฑ์รัก เล่ห์สวาท

เมื่อรักที่แสนดื่มด่ำต้องถูกสะบั้นด้วยน้ำมือหญิงที่รัก

ความเจ็บช้ำที่รอวันสะสาง

เมื่อโอกาสหวนกลับมาอยู่ในมืออีกครั้งเอกรินทร์จึงไม่รอช้าที่จะล่ามเธอไว้ด้วยทัณฑ์รักที่แสนร้อนแรง

ทว่า...ทัณฑ์รักหรือจะสู้...เล่ห์สวาท

เขาลงทัณฑ์ด้วย...ความแค้น

แต่เล่ห์สวาทกลับร้อยรัดหัวใจให้กลับมารักเธออีกครั้ง

“เอามือออกเพชรน้ำหนึ่ง” เขาบอกเสียงสั่นพร่า ทั้งหงุดหงิดทั้งหิวกระหายปนกันมั่วไปหมด เลื่อนสายตาไปสบกับดวงตากลมโตที่ไหวระริกของคนที่นอนหงายอวดโฉมอยู่ตรงหน้า บัวงามที่ชูชันอยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้อารมณ์ร้อนแรง

“เอามือออกเดี๋ยวนี้เลย!” เขาย้ำเมื่ออยากเห็นกุหลาบงามให้เต็มตา

“ปิดไฟไม่ได้เหรอคะ” นั่นอาจจะเป็นประโยคที่เริ่มยาวขึ้นของเพชรน้ำหนึ่งก็ว่าได้ แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นการส่ายหน้าของเอกรินทร์

“จะปิดทำไม ก็ผมบอกอยู่นี่ว่าอยากเห็น ทำไม กับผมนี่คุณหวงหรือน้ำหนึ่ง คุณกล้าหวงทั้งที่ผมควรจะเป็นคนแรกและคนเดียวที่ได้เห็นซะด้วยซ้ำไปอย่างนั้นเหรอ!”

น้ำเสียงที่เริ่มเกรี้ยวกราดนั้นไม่ได้ทำให้เพชรน้ำหนึ่งหวาดกลัว แต่สิ่งที่ทำให้ใจของเธออ่อนยวบลงคือแววตาปวดร้าวที่เขาซ่อนมันไว้ไม่ทัน มือเล็กทั้งสองข้างจึงค่อยๆ เลื่อนออกจากเนินเนื้อนาง เนื้อตัวสั่นระริกเมื่อรู้สึกเปิดเปลือยยิ่งกว่าครั้งใดในชีวิต งอแขนขึ้นวางราบระดับศีรษะอย่างยอมจำนน เรือนร่างงดงามอรชรเวลานี้เปลือยเปล่าและปราศจากการขัดขืน ไม่ผิดอะไรกับผีเสื้อที่ถูกตรึงปีก