คุณหนูอ้อนรัก
ไรอัน มอร์แกน (วัยเด็ก)
เมญ่า พาโล (วัยเด็ก)
ไรอัน มอร์แกน (พี่เรน)
เมญ่า พาโล (คุณหนูเมย์)
บทที่ 1 แทนใจ
...10 ปีที่แล้ว...
ทะเลสีฟ้าใสระยิบระยับเมื่อแสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็นตกกระทบกำลังเชิญชวนให้เจ้าพ่อผู้เหนื่อยล้ากับการวิ่งเล่นลูกกระสุนอยู่เนื่อง ๆ ได้หยุดมาพักผ่อนหย่อนใจ บ้านพักริมทะเลบนเกาะส่วนตัวของ ‘มิสเตอร์เอริค แอนโทนี่ พาโล’ ถูกใช้เป็นสถานที่สำหรับพักตากอากาศของลูกสาววัยสิบเอ็ดขวบ ‘เมญ่า แอนโทนี่ พาโล ’ และภรรยาสุดสวยอย่าง ‘อรอรรญา พาโล’ ที่อายุห่างกันถึง สิบสองปี
ครอบครัวแสนสุขพากันออกมายืนรับลมอ่อน ๆ ยามเย็นท่ามกลางธรรมชาติเกินบรรยายของประเทศไทยอันเป็นประเทศบ้านเกิดของมิสซิสพาโล น้ำส้มคั้นเย็นชื่นใจประดับด้วย ดอกกล้วยไม้สีม่วงหอมสดชื่นด้วยฝีมือของ ‘เรวี่ มอร์แกน’ ญาติผู้น้องของเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์อย่างเอริคอีกทั้งยังควบตำแหน่งภรรยาสาวสุดเซ็กซี่ของ ‘เดวิด มอร์แกน’ บอดี้การ์ดผู้ร่วมเป็นร่วมตายมานับครั้งไม่ถ้วนถูกยกออกมาวางให้คนแก่ทั้งสามบนชายหาดสวย
“วี่ไม่ต้องทำหรอกบอกแล้วไงว่าเรามาเที่ยวพักผ่อนกัน” อรอรรญาเข้ามาช่วยรับถาดใส่เครื่องดื่มฝีมือเพื่อนสาวไปด้วยท่าทีเกรงใจอย่างเช่นทุกครั้ง ขณะที่เอริคและเดวิดได้แต่ยืนมองภรรยาของพวกตนที่วัน ๆ ไม่ทำอะไรนอกจากเกรงใจกันไปเกรงใจกันมา
“สองคนนี้วันนี้เกรงใจกันมากี่รอบแล้วเนี่ยหืม” คู่สองสามีภรรยาเข้ามายืนเข้าคู่โชว์ความหวานด้วยการส่งจุมพิตทักทายทะเลอย่างไม่คิดจะอายกัน
“พอแล้ว” คนที่ออกอาการเขินหน้าแดงไปก่อนก็เป็นอรอรรรญาเช่นทุกครั้งไป เรวี่มองดูพี่สะใภ้อย่างอดขำไม่ได้ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ทั้งอายทั้ง...ไปพร้อม ๆ กัน
“พอตรงนี้แต่ไปต่อข้างในใช่ไหมครับ” เอริคได้ทีก็แซวภรรยาสุดสวยทันทีอย่างไม่คิดจะอายใคร อรอรรญาจึงจำต้องส่งหมัดเข้าไปให้ผู้เป็นสามีชิมแทนไปก่อน เดวิดมองดูคู่ของเจ้านายด้วยความปลื้มปิติที่เขาและภรรยามีส่วนให้คู่รักอย่างน้อยก็คู่หนึ่งได้ครองคู่กันในที่สุด
“อ้าวแล้วนี่น้องเมย์ไปอยู่ไหนแล้วล่ะเนี่ย มีใครเห็นบ้างไหมคะ”
“วี่เห็นชวนตาเรนไปเดินเล่นตรงชายหาดด้านนู้นแหนะ เดี๋ยววี่ไปตามให้ก็ได้”
“ไม่ต้องหรอก อรแค่ถามเฉย ๆ”
ทรายเนื้อเนียนละเอียดถูกโกยเข้ามากองไว้ข้างกายของเด็กหญิงตัวเล็กด้วยความช่วยเหลือของ ‘ไรอัน มอร์แกน’ เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปีผู้เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเดวิด เมญ่าบรรจงใช้มือเล็กประคองมันขึ้นมาก่อนจะบรรจงวาดพวกมันลงบนผืนทรายขาวสุดลูกหูลูกตาเป็นลวดลายตามต้องการ
“วาดรูปอะไรครับคุณหนู” เด็กชายปัดทรายเปื้อนมือก่อนเข้ามายืนดูรูปวาดของคุณหนูตัวน้อย
“หัวใจค่ะ พี่เรนไม่ต้องเรียกน้องว่าคุณหนูก็ได้นะคะคุณแม่บอกว่าครอบครัวของพี่เรนมีบุญคุณกับคุณแม่มาก” เด็กหญิงบอกพร้อมส่งยิ้มตามสดใสตามประสาเด็กให้พี่ชายต่างสายเลือด ไรอันยิ้มรับด้วยสีหน้าเบิกบานกับความน่ารักของคุณหนูคนสวย
“ผมเรียกคุณหนูนั้นแหละดีแล้วครับ พ่อบอกว่าจะได้ชิน”
“ทำไมล่ะคะ”
“ค่อยเปลี่ยนทีหลังก็ยังไม่สายครับ” ใบหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มของไรอันเรียกความสงสัยให้ออกมาจากใบหน้างามสมวัยของเมญ่าจนคนพูดถึงกับอดกลั้นหัวเราะไม่ไหว
“ยังไงคะน้องไม่เข้าใจ”
“ยังไม่ต้องเข้าใจตอนนี้หรอกครับ”
“อุ๊ย...”
“เป็นอะไรครับคุณหนู” เด็กชายเขยิบเข้ามาสำรวจหาความผิดปกติบนร่างเล็กแต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความงามที่แม้แต่ชุดกระโปรงสายเดี่ยวยี่ห้อดังก็เทียบไม่ติด
“นั่นคุณพ่อคุณแม่ทำอะไรกันคะ น้องเคยแอบเห็นอยู่บ่อย ๆ พี่เรนอย่าเอาไปฟ้องเชียวนะ” ไรอันมองตามนิ้วเล็กไปก่อนจะประจักษ์ว่าสิ่งใดที่เป็นบ่อเกิดของความสงสัยไม่เข้าท่านั้น จากใบหน้ากรุ่มกริ่มต้องเปลี่ยนมาเป็นหนักอกหนักใจในการสรรหาคำพูดเหมาะแก่วัยมาตอบเด็กหญิงแทน
“เอ่อ...นายใหญ่กับนายหญิงเขาแค่...แสดงความรักกันครับ เห็นไหมว่าพ่อกับแม่พี่ก็ทำ”
“แสดงความรัก...งั้นน้องทำบ้างได้ไหม” คำขอตามประสาของเด็กหญิงทำเอาเด็กชายวัยมากกว่าเปลี่ยนน้ำเสียงจากหน้ามือเป็นหลังมือในชั่วพริบตา
“คุณหนูจะไปทำกับใคร ! บอกผมมานะ” เสียงตวาดดังทำเอาเมญ่าถึงกับสะดุ้งเฮือกจนทรายในมือร่วงลงสู่พื้นเช่นเดียวกับหัวใจที่ตกหวูบไปชั่วขณะ เด็กหญิงมองทรายบนพื้นก่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเด็กชายด้วยความไม่เข้าใจ
“ทำไมพี่เรนต้องเสียงดังคะ...น้องตกใจหมดเลย”
“ก็คุณหนูพูดอะไรออกมารู้หรือเปล่า” ไรอันพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติที่สุดทั้งที่ในใจเดือดจนแทบจะเก็บเอาไว้ไม่อยู่ คำพูดขู่อาฆาตผุดขึ้นมาในใจทันทีเช่นเดียวกับโทสะเมื่อครู่
‘คอยดูเถอะไม่ว่ามึงเป็นใครกูจะให้เกียรติมึงเป็นคนแรที่กูฆ่า’
“รู้สิคะ น้องบอกว่าขอแสดงความรักแบบนั้นกับพี่เรนบ้างได้ไหม”
“นั่นไงพูดแบบนี้ออกมาได้...”
“เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้คุณหนูบอกว่าอะไรนะครับ”
“ไม่เอาแล้วน้องไม่พูดแล้ว พี่เรนดุอ่า”
“โธ่ ๆ คุณหนูผมขอโทษนะดีกันนะครับเดี๋ยวผมช่วยวาดเลยเอา อยากให้ผมวาดอะไรบอกมา”
“หัวใจค่ะ” เมญ่าก้มลงไปกอบกองทรายใส่มือเล็กก่อนส่งต่อให้เด็กชายบรรจงสร้างงานศิลป์ลงบนผืนทรายตามเธอ ไรอันรีบปฏิบัติตามคำสั่งทันทีอย่างไม่รีรอแต่ในใจเกิดคำถามมากมายนับไม่ถ้วน
“ได้ครับ แต่ว่า...”
“อะไรคะ”
“คุณหนูบอกให้ผมได้ยินอีกครั้งได้ไหม” ใบหน้าดุเปลี่ยนเป็นอ้อนวอนทันที ไรอันหยุดสร้างสรรค์งานศิลป์เพื่อมารอฟังคำพูดชวนหัวใจเต้นจากปากเล็กอย่างใจจดใจจ่อ
“ได้สิค่ะ กี่ครั้งก็ได้ค่ะถ้าพี่เรนอยากให้น้องทำ”
“...”
“น้องขอแสดงความรักแบบนั้นกับพี่เรนได้ไหมคะ”
“กับพี่เรนคนเดียว พูดสิคะ”
“น้องขอแสดงความรักแบบนั้นกับพี่เรนคนเดียวได้ไหมคะ”
“อะไรนะครับ เสียงคลื่นมันแรงพี่ไม่ได้ยินเลย”
“น้องขอแสดงความรักแบบนั้นกับพี่เรนคนเดียวได้ไหมคะ”
“ขออีกรอบได้ไหมครับ”
“ไม่เอาแล้วน้องขี้เกียจพูดแล้ว ทำเลยดีกว่า...”
*** เรื่องนี้แต่งตามจินตนาการ พล็อตเรื่องพื้น ๆ ไรท์อยากเน้นบทน่ารัก ๆ ของคู่พระเอกนางเอกนะคะเพราะว่าเป็นภาคต่อของรุ่นพ่อแม่ ใครที่อยากอ่านนิยายแนวนี้ก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ***
Guest
