ความรักระหว่างเทพกับปีศาจ ไฉนถึงมีอุปสรรคถึงเพียงนี้ อุปสรรคที่เรียกว่าสวรรค์ลิขิต ลิขิตที่ขวางชะตาเราทั้งสอง
ความเจ็บปวดทางกายล้วนเป็นผู้อื่นทำให้เจ็บ แล้วความเจ็บปวดทางใจเล่า...
ไฉนกระทำเรื่องเช่นนั้น ไฉนตกหลุมรักคนใจร้าย…
...โปรย...
ข้ามีอายุหลายร้อยปีเป็นราชินีในหมู่ปีศาจ มีพลังอำนาจมหาศาล แต่สิ่งเดียวที่ไม่มีวันลืม คือภาพชายคนรักสิ้นใจในอ้อมอก ข้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานแสนนานเพื่อรอคอยชายอันเป็นดั่งดวงใจ และตอนนี้ข้าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เมื่อชายคนรักได้ไปเกิดในภพชาติใหม่ ภพที่มีแต่ความโลภ โกรธ หลง เข่นฆ่ากันไม่เว้นแต่ละวัน
และใจข้ายิ่งร้อนดั่งไฟเมื่อชายคนรักที่เฝ้าคะนึงหากำลังหมั้นหมายกับหญิงอื่น พวกเขาทั้งคู่ดูเหมาะสมกันราวกับสวรรค์จงใจสร้าง แต่สวรรค์แล้วไงในเมื่อเขาคือคนรักของข้า!!
ตัวอย่างในตอน
“อย่างเจ้าคงเป็นได้แค่อนุ !” ก็รู้อยู่แล้วว่าคนปากร้ายต้องตอกกลับด้วยถ้อยคำแสนเจ็บปวด แต่ข้ากลับไม่ล้มเลิกความตั้งใจ คิดเล่นกับไฟ
“งั้นอนุอย่างข้าจะปรนนิบัติทะ…”
หมับ !
“อุ้บบ อื้อออ” ร่างสูงใหญ่กระชากร่างเล็กที่เถียงคำไม่ตกฟากเข้ามาปิดปากอย่างรุนแรง ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยน กลิ่นคาวเลือดอบอวลอยู่ในปาก
ผลัก ! ชายหนุ่มผลักหญิงสาวจนล้มลง
“ท่าน !!”
“ข้าพูดผิดไป อย่างเจ้าเป็นได้แค่หญิงคณิกา !!!”
.
.
.
ต่อด้วย
“อย่าปากดีอีก” เขาพูดขู่ขึ้นมา คล้ายรู้ว่าข้ากำลังจะพูดว่าอะไร
“ท่านทำแบบนี้ทำไม” อดถามไม่ได้จริงๆในเมื่อเขาก็รักแม่นางคนนั้น
“เจ้าไม่เคยได้ยินหรือ…”
“…”
“รักกับความต้องการมันคนล่ะส่วนกัน” เขาเอ่ยออกมาอย่างหน้าตาย ข้ามองเขาอย่างตัดพ้อ ใจเจ็บแปลบเมื่อนึกถึงคำพูดของสาวใช้นางนั้น ฝ่ายชายมีเพียงฮูหยินเดียวแต่จะมีอนุเท่าใดก็ได้ ซึ่งตอนนี้เขากำลังปฏิบัติกับนางไม่ต่างอันใดกับอนุผู้หนึ่ง
“สักวันท่านจะต้องเสียใจที่เอ่ยออกมาเช่นนี้ !”
“หึ แล้วข้าจะรอ…” จบคำเขาก็ผลักข้าลงบนเตียงอย่างแรง
เร่เข้ามาจ้า มาดูความปากแซ่บของอีพี่กันค่ะ แล้วรอหัวเราะทีหลังได้เล้ย
ปล.เชิญหยุมหัวพระเอกได้ตามสบาย แต่อย่ามาหยุมไรท์ก็พอ > <
-คำเตือน-
นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ใดๆ เป็นยุคจีนโบราณผสมผสาน ตัวละคร สถานที่ ค่านิยม ขนบธรรมเนียม รวมถึงวิถีชีวิตบางอย่างไม่มีอยู่จริง นิสัยตัวละครมีความไม่สมเหตุสมผล เป็นเรื่องสมมติขึ้นมาตามใจคนเขียน หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ
Guest
