Cut Ep.25 บ้าน
"แบ่งมานะจี้ ความรู้สึกเจ็บปวดที่มี่ แบ่งมาให้พี่นะครับ"
ผมก้มลงประกบปากสีชมพูสวยตรงหน้า ค่อยๆดูดดึงความเจ็บปวดจากคนตัวเล็ก เปลี่ยนความเจ็บปวดที่แสนขมให้กลายเป็นรสหวาน..
ไล่จูบซับคราบน้ำตาบนหน้าสวย ใบหน้านี้ควรจะมีแต่รอยยิ้ม มันไม่ควรมีน้ำตา ไม่ควรเลยซักนิดเดียว โดยเฉพาะน้ำตาที่มันมีสาเหตุมาจากความอ่อนแอของตัวผม
"เจ็บตรงนี้ใช่มั้ย เพี้ยง..ไม่เจ็บแล้วนะ"
ผมเป่าไปที่รอยช้ำที่เกิดขึ้นอยู่บนตัวน้อง แล้วพรมจูบไปทั่วร่างหอม แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้ผมเห็นรอยช้ำนั้นในความมืดชัดเจนยิ่งขึ้น มันชัด... ชัดจนทำให้ผมรู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมาเอาดื้อๆ ทำไมผิวบางน่าทะนุถนอมต้องมีรอยช้ำเพราะผมด้วย
ผมจัดการฝังรอยแดงแทนที่รอยเขียวช้ำนั้น หวังว่ามันจะกลบความรู้สึกเจ็บปวดจากคนตัวเล็กได้
"พี่แดน...ทำอะไร"
"รักษาแผลคับ"
ผมเลื่อนขึ้นไปแสดงความเป็นเจ้าของบนปากสวยอีกครั้ง ประคองน้องลงบนหมอนนุ่ม ดูดดึงความเจ็บปวดจากคนตรงหน้านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า อยากให้มันหายไป ..อยากแทนที่ความเจ็บปวดเหล่านั้นด้วยความรักของผม
ก่อนที่ผม..
ต้องไปทำบางอย่างที่มันจะทำให้ผมไม่ได้ครอบครองปากสวยนี้เป็นเวลานาน
"อื้อ...พะ พี่แดน"
"ครับ"
"ทำไมวันนี้..นาน"
"คิดถึง"
"อื้อ..."
ผมเข้าครอบครองปากสวยนั้นอีกครั้งก่อนที่คนตัวเล็กจะทันได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ ผมไม่อยากพูดอะไรแล้ว ให้การกระทำของผมมันแทนคำตอบทุกๆอย่างกับสิ่งที่มันกำลังจะเกิดขึ้นละกัน
ปลายลิ้นหนาถูกแทรกเข้าไปโอบเกี่ยวความน่ารักที่อยู่ข้างใน นี่เป็นครั้งแรกที่เราจูบกันลึกซึ้งขนาดนี้..
"อือ.."
น้องตอบรับสิ่งที่ผมให้อย่างไม่ประสีประสา ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเรียกแบบนั้นได้หรือเปล่า ไม่มีใครบอกได้
...เพราะมันก็เป็นครั้งแรกของผมเหมือนกัน
ผมปล่อยให้ริมฝีปากนั้นเป็นอิสระ แล้วไล่สูดกลิ่นหอมบนร่างเล็ก กลิ่นแชมพูอ่อนๆลอยมากระทบจมูกผม จนทำให้อดใจไปดมผมนิ่มไม่ไหว
และเหมือนความหอมจะยิ่งทำให้ผมเตลิดไปไกล รู้ตัวอีกทีก็เผลอมาถูไถอยู่ตรงซอกคอของน้องแล้ว
"พะ..อื้อ..พี่แดน..จี้..."
"จี้...เชื่อใจพี่นะ"
"..."
"นะครับ"
"อื้ม"
สิ้นเสียงเล็กเอื้อนเอ่ย ผมจึงได้ส่งมอบการกระทำแทนพันธะสัญญา จูบที่ดูดดื่มถูกส่งต่อไปพร้อมกับความรู้สึกที่ปริ่มล้น
รอยเขียวช้ำบนตัวน้องถูกแทนที่ด้วยรอยรักสีแดงช้ำ ผมปลดเสื้อผ้าด้านบนของน้องแล้วก็ของตัวเองออกไปจนหมด
ผิวกายทั้งสองสัมผัสกันด้วยความรู้สึกที่แท้จริง
คืนนี้...
จะเป็นคืนในความทรงจำของเรา
คืนนี้...
สายสัมพันธ์ระหว่างเราจะแน่นหนา
คืนนี้...
แสงจันทร์จะขจัดความเจ็บปวดที่มีมา
คืนนี้...
คืนแรก..
ครั้งแรกของเรา...
ผมล้วงมือเข้าไปในกางเกงนอนของคนตัวเล็ก กอบกุมส่วนอ่อนไหวนั้นไว้ ขยับมือขึ้นลงเบาๆเรียกเสียงหวานให้ได้เปล่งออกมา
"อ๊ะ...พี่แดน...มัน..."
"รู้สึกดีมั้ย"
"อ่ะ...อื้อ..."
ผมเริ่มขยับมือเร็วขึ้น แบบนี้มันน่าจะช่วยให้น้องปลดปล่อยความรู้สึกที่คั่งค้างอยู่ข้างในออกมาได้
"อ๊ะะะ..พี่แดน จะเสร็จ จี้...ไม่ไหว..."
"อื้ม ปล่อยออกมาเลยครับ"
น้องปลดปล่อยทุกสิ่งออกมาเต็มหน้าท้องแล้วก็มือของผม
ทุกอย่างอยู่ในความเงียบแบบนั้นเกือบนาทีได้ มีเพียงเสียงหอบหายใจของน้องที่ดังก้องอยู่ข้างหู
สัญชาตญาณผมมันเรียกร้องให้ต้องไปต่อ ความรู้สึกผมมันปริ่มจนจะล้นทะลักออกมาอยู่แล้ว ความรู้สึกแบบนี้มันเพิ่งเคยเกิดขึ้นกับผมเป็นครั้งแรก
ความรู้สึกวาบหวิวจนเหมือนก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันจะระเบิดออกมาซะให้ได้ ยิ่งได้มองหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อนั้นแล้ว ยิ่งทำให้สติของผมเตลิดไกล
"จี้..ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น เขินเหรอ.."
"อะไรเล่า"
คนน่ารักเบือนหน้าหนีผมไม่ยอมสบตา
"พี่ก็เขินนะ"
ผมยิ้มขำให้กับดวงตากลมโตที่หันกลับมาสบตาผม แล้วเริ่มปล่อยให้ธรรมชาติสอนเราทั้งคู่ว่าควรทำอะไรต่อไป
ผมปลดสิ่งสุดท้ายที่ห่อหุ้มตัวเราทั้งคู่ออกจนหมด ตอนนี้เหลือแค่ผมกับน้องเพียงเท่านั้น
ผมมอบทุกสิ่งให้น้องไปจนหมดสิ้น ฝังร่างของตัวเองลงบนคนที่รักอย่างไม่มีข้อแม้ แล้วมันก็รู้สึกดีมากที่น้องก็ตอบรับผมกลับมาอย่างหมดคำถามเช่นกัน
เราจับมือเดินทางไปจนใกล้จะถึงฝั่งกันทั้งคู่ มือน้อยเอื้อมมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของตัวเอง ขยับมือเร่งตามจังหวะที่ผมมอบให้ ร้องเสียงหวานดังไปทั่วห้อง
ผมถอนกายออกมาเมื่อเริ่มรู้สึกทนไม่ไหว ไม่อยากปล่อยข้างในเพราะมันไม่มีสิ่งป้องกันใดใดเลย ไม่อยากให้น้องไม่สบายตัว
ผมจับมือเล็กมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของผม เพื่อให้ช่วยพาผมไปถึงฝั่งให้ได้เร็วขึ้น ในขณะเดียวกันผมก็กำลังจะช่วยพาน้องให้ไปพร้อมๆกันด้วย
"อ๊ะ..พี่แดน"
"จี้ ... เร็วอีก...อ๊ะะ....นั่นแหละ"
"อ๊ะ...อ๊ะ...พี่แดนนนนนน"
"จะมาแล้ว..อ่า...พร้อมกันนะ"
"อื้ออออ..อ๊ะะะ...อ๊าาาาาาาาา...~"
"อ๊าาาาาาาาา....~"
ผมมอบจูบดูดดื่มอีกครั้งให้กับคนตัวเล็ก เพื่อปลอบประโลมหัวใจที่สั่นไหว ผ้าปูเปรอะไปด้วยสัญลักษณ์ที่แสดงถึงความรักที่ลึกซึ้งครั้งแรกของเราทั้งคู่
"เจ็บมากมั้ยจี้ ขอโทษ.."
คนตัวเล็กไม่พูดอะไร ขโมยจูบผมไปจูบอย่างออดอ้อน ประหนึ่งตอบแทนสิ่งที่ผมถามไปก่อนหน้า
"พี่รักเรานะ"
"รักเหมือนกันนั่นแหละ"
"พรุ่งนี้จะเป็นยังไงพี่ไม่รู้ แต่พี่จะพยายามนะจี้ เชื่อใจพี่นะ.."
"จี้เชื่อพี่ ตั้งแต่วันแรกที่รู้สึกรักพี่แล้วครับ...พี่หมา"
..............................
.....................
.............
......
💙
คอมเม้นท์ติชมกันได้ในจอยลดา หรือ #ครูฮุนคุณแดน นะคะ ทางนี้เฝ้ารออ่านอย่างใจจดใจจ่อ แฮร่~~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอดน้า
เลิฟยู้วววว
Guest
