ไรท์ลงในเด็กดีค่ะ เอามาลองลงดูเผื่อมีคนชอบ >< เป็นเรื่องสั้นรีไวล์เอเลนนะ วายแน่นอนอยู่แล้วงานนี้ 55 ใครไม่ชอบกดปิดได้เลยย
เมื่อเฮย์โจวมาลักหลับเอเลนถึงห้อง เอเลนจะทำไงไปดูกัน!
"หัวหน้าครับ จะเอาชาหรือกาแฟเพิ่มมั้ยครับ?"
เอเลนที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของรีไวล์ถามขึ้นเมื่อเห็นเขาเอาแต่จดจ่อกับเอกสารนั่นไม่ได้พักมาหลายชั่วโมงแล้ว
รีไวล์ตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามอง เอเลนจึงตัดสินใจนั่งลงตรงพื้นใกล้โต๊ะทำงานรีไวล์
"..."
ต่างฝ่ายต่างไม่ได้พูดอะไร เอเลนจ้องมองใบหน้าเคร่งเครียดของรีไวล์ จนเขาต้องพูดขึ้นมา
"นายไม่มีอะไรทำหรือไง?"
รีไวล์ถามเรียบๆเมื่อโดนจ้องขนาดนั้น
"อะ..ขอโทษครับ!"
เอเลนสะดุ้งตกใจแต่ก็ยังไม่ลุกไปไหน รีไวล์ถอนหายใจเบาๆแล้วทำงานต่อ
เป็นบ้าอะไรของมันอีกวะ? รีไวล์คิด
เวลาผ่านล่วงเลยไปหลายนาทีที่เอเลนนั่งมองรีไวล์ทำงาน ปกติคนทั่วไปคงไม่กล้ามามองหน้ารีไวล์อย่างนี้หรอก แค่อยู่ใกล้ก็ยากแล้ว เอเลนก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำแบบนี้ไปทำไม
"ถ้านายง่วงก็ไปนอนซะ"
รีไวล์พูดเมื่อเห็นเอเลนเริ่มสัปหงกหัวพิงกับโต๊ะทำงานเขา
"แต่คุณยัง.."
"นายเป็นพ่อฉันหรือไงล่ะ? ไปนอนได้แล้วเจ้าบ้า! อยู่ไปก็เกะกะลูกตา"
รีไวล์พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย เอเลนตกใจนิดหน่อยแต่ก็ยอมลุกขึ้นโดยดี
"ขอโทษครับ..ที่ผมรบกวนคุณ"
เอเลนบอกด้วยใบหน้าเศร้าหมองก่อนจะเดินออกจากห้องไป รีไวล์มองตามเงียบๆ เขาไม่ใช่คนที่จะมาสนใจความรู้สึกของใคร แต่ทำไมพอเห็นเจ้าเด็กนั่นทำหน้าแบบนั้นเขาถึงต้องกังวลด้วยล่ะ?
เอเลนกลับมาถึงห้องก็ล้มตัวนอนบนเตียง ถึงจะง่วงแต่ก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้
"ผมมันน่ารำคาญสินะ.."
เอเลนพึมพำเบาๆใบหน้าคว่ำอยู่กับหมอน ทั้งๆที่เขาก็โดนคุณรีไวล์ด่าบ่อยๆแท้ๆแต่ทำไมคำพูดที่เหมือนจะไม่ต้องการเขาแบบนั้นมันทำให้รู้สึกเจ็บชอบกล
"หัวหน้าคงไม่ต้องการให้เด็กเหลือขออย่างผมไปอยู่ใกล้ๆ"
เอเลนยังคงบ่นพึมพำอยู่คนเดียวภายในห้องที่มืดสนิทมีเพียงแสงจากตะเกียงบนหัวเตียงที่พอจะให้แสงสว่างได้เพียงเล็กน้อย
แอ๊ดดดด
เสียงประตูห้องถูกเปิดอย่างแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าคนในห้องจะตื่น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เตียง
หัวหน้ามาห้องผมทำไมกัน? เอเลนคิด เขาแกล้งนอนหลับทั้งๆที่ยังนอนคว่ำตัวอยู่
"เอเลน.."
รีไวล์เรียกชื่อเขาเบาๆ เอเลนรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับลงบนเตียงเพราะเกิดรอยยุบจนรู้สึกได้
"..."
เอเลนยังคงหลับตาแกล้งหลับต่อไป เขาไม่รู้ว่ารีไวล์ต้องการจะทำอะไร ถ้าเป็นปกติคงถีบเขาตกเตียงเพื่อปลุกให้ตื่นแล้ว แต่นี่กลับนิ่งเงียบ
หมับ!
เอเลนลืมตาขึ้นในความมืดอย่างตกใจ รู้สึกถึงไออุ่นจากร่างที่อยู่ข้างบน
นี่หัวหน้ากอดเขางั้นเหรอ!?
เขาทำตัวไม่ถูกได้แต่นอนนิ่งอยู่แบบนั้น คุณรีไวล์ทำแบบนี้ทำไม? เอเลนถามตัวเองแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร หัวใจเริ่มเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่
รีไวล์กอดเอเลนแน่นขึ้นอีก ก่อนมือนั้นจะเริ่มไล่ลงมาที่ยอดอกเอเลน
จนเขาเผลอร้องออกมา
"อือ.."
รีไวล์ได้ยินดังนั้นก็พลิกร่างเอเลนให้มานอนหงายเผชิญหน้ากับเขา
"หะ..หัวหน้า?"
ใบหน้าเอเลนดูสับสนและงุนงง
"คุณไม่ได้รำคาญผมเหรอครับ..?"
รีไวล์ที่คร่อมตัวเอเลนอยู่ลูบแก้มเขาแผ่วเบา
"ฉันก็ไม่ได้บอกหนิว่ารำคาญนาย"
"ตะ..แต่ว่าคุณไม่ต้องการให้ผมอยู่ใกล้ๆใช่มั้ยครับ?"
เอเลนถามคำถามที่คาใจออกไป
"ที่ฉันไล่นายออกไปน่ะ ก็เพราะฉันกลัวน่ะสิ"
รีไวล์บอกเสียงเรียบ
"กลัว?"
เอเลนทวนอย่างงงๆ มนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดเนี่ยนะจะมากลัวเขา แต่ประโยคถัดมาทำให้เขาเข้าใจได้ทันที
"กลัวว่าจะเผลอทำอะไรนายไปไงเล่า! เจ้าบื้อ!"
ได้ฟังแบบนั้นเอเลนก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาซะเฉยๆ
"แต่ตอนนี้ฉันจะไม่ทนแล้วล่ะนะ"
รีไวล์ก้มลงมาจนปลายจมูกชนกับเอเลน
"คุณรีไวล์ อื้อ!"
ขณะที่เอเลนจะพูดค้านขึ้น ริมฝีปากของคนตรงหน้าก็ทาบประกบลงมาซะแล้ว ลิ้นร้อนๆแทรกตัวเข้ามาในปากทำให้สติเอเลนกระเจิดกระเจิงไปไกล มือก็จิกไปที่ผ้าปูที่นอนจนยับ
"อา..อืม"
เอเลนครางเสียงแผ่วในลำคอ เรี่ยวแรงที่คิดจะขัดขืนในตอนแรกหายไปหมด
รีไวล์กอดรัดร่างเอเลนให้ใกล้ชิดกับเขามากขึ้นในขณะที่มือเริ่มเลื่อนต่ำลงมาที่หน้าอกเอเลน
"แฮ่ก ผะ..ผมหายใจไม่ออก"
เอเลนผลักรีไวล์ให้ออกห่าง เขาหอบหายใจถี่เนื่องจากขาดอากาศหายใจจากจูบร้อนแรงที่รีไวล์มอบให้ ใบหน้าเอเลนแดงก่ำ เป็นสีหน้าที่รีไวล์เห็นแล้วแทบคุมตัวเองไม่อยู่
จะน่ารักเกินไปแล้วหมอนี่!
"อย่าทำหน้าแบบนั้น!"
รีไวล์สั่ง เอเลนสะดุ้งตกใจก่อนจะใช้มือปิดหน้าตัวเองด้วยความอาย
"ผะ..ผมขอโทษ"
เอเลนบอกเสียงเบา รีไวล์จับมือของเอเลนขึงไว้กับเตียงก่อนจะก้มลงจูบที่ซอกคอ
"อ๊ะ! อย่าครับ.."
เอเลนพยายามจะขัดขืนแต่สู้แรงคนข้างบนไม่ไหว รีไวล์ตัวเล็กกว่าก็จริงแต่แรงเยอะไม่ผิดจากที่คาดไว้
จุ๊บ
รีไวล์ขบเม้มตรงซอกคอเอเลนจนเกิดรอยแดง เอเลนตัวสั่นหลับตาปี๋ปล่อยให้เขาทำต่อไปโดยไม่ได้ขัดขืนถึงแม้หัวใจจะสั่นจนควบคุมไม่ได้แล้วก็ตาม
"นายคิดว่าฉันไม่ต้องการนายใช่ไหม?"
รีไวล์เงยหน้าจากซอกคอเอเลนขึ้นมาจ้องหน้าตรงๆ
"งั้นฉันจะแสดงให้ดูว่าฉันต้องการนายมากแค่ไหน"
พูดจบก็ก้มลงมาจูบเอเลน เอเลนตาค้างก่อนจะหลับตาลงปล่อยใจไปกับรสจูบที่เขามอบให้
"แค่นี้ชัดเจนหรือยัง เจ้าเด็กเหลือขอ"
รีไวล์ที่กอดเอเลนอยู่จูบที่หน้าผากเขาอย่างอ่อนโยน เอเลนซุกหน้าอยู่กับอกเขาอย่างเขินๆ
"ครับ หัวหน้า"
เอเลนตอบเบาๆ อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นทำให้ลืมไปเลยว่าเขาอยู่ที่นี่เพื่ออะไร
"ผมน่ะไม่อยากจะตายเลย อยากอยู่กับคุณแบบนี้ไปนานๆ โอ้ย!"
รีไวล์ดีดหน้าผากเอเลนแรงๆหนึ่งทีจนเขาร้องเสียงหลง
"นายยังตายไม่ได้นี่เป็นคำสั่ง และฉันจะไม่ยอมให้นายตายแน่"
ได้ฟังดังนั้นหน้าเอเลนก็ขึ้นสีเข้มขึ้นมา ถึงมันจะไม่ได้อ่อนหวานแต่แค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว
"หัวหน้า..ถ้าสมมุติว่าผมจะต้องตายจริงๆ มันจะรบกวนมั้ยถ้าผมจะบอกอะไรคุณ?"
เอเลนสบตากับรีไวล์ด้วยสีหน้าจริงจัง
"ก็บอกไปแล้วไงว่านายจะไม่ตายน่ะ แต่ถ้านายอยากบอกก็บอกมาเลยแล้วรู้ไว้ด้วยว่าฉันจะต้องได้ฟังมันไปตลอด"
เอเลนกอดรีไวล์แน่นขึ้นอีก เขายิ้มบางๆก่อนจะพูดขึ้น
"ผมรักคุณครับ หัวหน้า"
พูดจบรีไวล์ก็ดึงเขาเข้ามาจูบอีก เป็นจูบที่อ่อนโยนทำให้เอเลนเคลิบเคลิ้ม
พูดให้ฉันฟังตลอดไปนะ เจ้าเด็กเหลือขอ
Guest
