"นิยายเรื่องนี้คำผิดเยอะมากเพราะนักเขียนแต่งตอนที่วุฒิภาวะยังไม่สูงพอที่จะเรียบเรียงบทความได้ถูกต้องตามหลักพจนานุกรมไทยฉบับล่าสุด กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน"



บทนำ
ช่วงต้นราชสมัย เฉียน การขยายอาณาจักรกำลังรุงเรือง สมรภูมรบตามชายเมืองทั้งสี่ทิศ ต่างประสบความสำเร็จในการสงครามกันถ้วนหน้า
เหล่าฝ่าบาทจากทุก แคว้น ต่างต้องยอมสวามิภักดิ์เพื่อจะได้มีชีวิตรอด ต่างกันกับกันกับ ราชวงศ์ อวี๋ ที่ต่อสู้จนตัวตาย แต่ในที่สุดก็ถูกยึดครอง
ฝ่าบาทราชวงศ์ อวี๋ แคว้นเว่ย ที่ใครๆต่างขนานนามว่าล้ำค่า ใบหน้างดงาม หวานหยาดเหยิม ยากที่ชายใดจะต้านทานได้ แต่ความงดงามนั้นมีพิษภัยมากมาย เกินที่จะรับมือไหว
ถึงขั้นที่แม่ทัพ ที่พบเห็นความงามของฝ่าบาทอวี๋ เหม่ยหลง ถึงกลับบุกคุกหลวง(รอประหาร) แต่ทว่า กลับถูก อวี๋เหม่ยหลง ใช้กำลังภายใน จี้จุดสำคัญในร่างกาย จนท่านอ๋องถึงขั้นปางตาย
เรื่องนี้โจษจัน ถึงหูของฝ่าบาท เฉียน หย่งชาง เจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ที่สามารถ ร่วมรวม อาณาจักรต่างๆมารวมเป็นเมืองต่างๆของตน
เฉียน หย่งชาง อยากเห็นว่าฝ่าบาทราชวงศ์ อวี๋จะงดงามแค่ไหน ในวันประหาร เฉียน หย่งชางจึงพระราชดำเนินเพื่อทรงทอดพระเนตร
"..." พลันถุงกระสอบถูกดึงออกจากตัวนักโทษ เสื้อผ้าที่ขาดหลุดหลุ่ยมาจากการดูแลไม่ดี ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เนื้อตัวหมอมแมม
แต่ว่า...
ดวงตากับนิ่งเฉยต่อสิ่งเร้ารอบตัว
ฝ่าบาทหย่งชางเหมือนพบคนงาม ก็เบิกพระเนตรกว้าง
ขุนนางต่างกระซิบกระซาบว่า งามโดยแท้
แม้แต่ประชาชนต่างพูดคุยกันอื้ออึงว่า เสียดายจริงๆ
งดงาม!
งดงามเหลือเกิน!
ผิวพรรณที่ขาวเนียน แค่มองก็รู้แล้วว่านุ้มแค่ไหน
เพรชฆาต จับแขนซ้ายขวา นำคอของ หนุ่มหน้าสวยที่หยิ่งทะนง วางบนแท่นรองคอเพื่อเตรียมประหาร
ในใจของเพรชฆาตหนุ่มต่างคิดในใจ
เสียดายเหลือเกิน
ทว่าในตอนนั้น ที่ดาบหั่นหัวกำลังจะบั่นคอของนักโทษประหาร
เสียงอาญาสวรรค์กับดังขึ้น
"ช้าก่อน!!!!"
ฝ่าบาท หย่งชาง หายใจหนักและถี่ร้อนรนกระวนกระวาย รีบลงจากบรรลังค์ ก้าวพระบาทยาวๆ ตรงมาที่นักโทษ
"ทหารปล่อยตัว"
ทันทีที่ได้ยินคำนั้น เหล่าประชาชนต่าง เฮ ออกมาอย่างดีใจ จนคนเป็นฝ่าบาท สงสัยว่าเหตุใดประชาชนของตนถึงดีใจเยี่ยงนี้
หรือเพราะ
ประชาชนก็เสียดายความงามที่ล้ำค่า ที่หาได้อยาก ในต้าเฉียน (แคว้นต้าเฉียน)
"ฝ่าบาทคิดจะทำอะไร ยังไม่พอใจหรือที่ทำให้ข้าอับอาย เหตุใดไม่ประหารข้าเสียให้สิ้นลมหายใจ!!"
เสียงใสเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทหาร จับให้มานั่งคลุกเข่าต่อหน้าของเจ้าแผ่นดิน
หย่งชางเงียบไปอึดใจ
"ไม่เสียดายความงามที่ติดตัวมาหรือ"
"ไม่ต้องการ!" เหม่ยหลง กล่าวอย่างไร้เยื้อใย หย่งชางกัดฟัน ก่อนจะทรุดตัวลงข้างๆตัวเหม่ยหลง
"แต่ข้า...ต้องการ..."
กล่าวจบ คนเป็นฝ่าบาทก็อุ้มร่างของเหม่ยหลงขึ้นอ้อมแขน ตรงออกจากลานประหารทันใด!!

錢 勇昌 เฉียน หย่งชาง
ฝ่าบาท แห่งแคว้นต้าเฉียน
ทรงทำสงครามกับหัวเมืองเล็กเมืองน้อย
จนหลายเมืองยอมสวามิภักคิ์ ร่วมเป็นหนึ่งในเมืองต้าเฉียน เพื่อรักษาชีวิต
เฉียน หย่งชาง ผู้ไม่สนใจในความรักความใคร่ กับต้องแพ้ให้กับ ฝ่าบาทจากเมืองที่ตนทำสงครามยึดมาได้
"เหตุใดถึงไม่ยอมข้าเล่า"
"ข้าจะมอบเมืองคืนให้ แต่ฝ่าบาทเพียงแค่มาเป็นมเหสีคู่ครองข้างกายข้า"

戎 美龍 อวี๋ เหม่ย หลง
ฝ่าบาท แคว้นเว่ย
เมืองนี้เป็นเมืองที่มีตำนานว่าถูกสร้างมาจากพระหัตถ์ของเทพเจ้า
เหล่าสตรี และบุรุษ ต่างงดงาม บุรุษไม่กำยำ สตรีก็อรชร
เป็นบ้านเมืองแห่งสติปัญญา มิใช้กำลังในการข่มเหงผู้อื่น
แต่เพราะถูกบีบบังคับ พวกเขาจึงต้องออกมาต่อสู้เพื่อรักษาบ้านเมืองนี้ไว้ แต่...ไม่สามารถทำได้
"ได้ข้าไปก็เพียงแค่ตัว แต่อย่าหวังว่าจะได้ใจของข้าไป"
"ถ้าไม่ปล่อยให้ข้าตาย ก็ช่วยอย่าทำให้ข้าตายทั้งเป็น"
............................
ทักมาขอตอนต่อไปได้ที่ เ
พจ
ณ กลางใจ

Guest
