[One Shot Fiction]
ช่วงปลายปี มักเป็นช่วงฤดูการแข่งขันกีฬาสี
เฉกเช่นเดียวกันกับโรงเรียนของผม
ซึ่งหน้าที่ประจำของผม
ด้วยใบหน้ามันหล่อปนหวานของผมที่ทำหน้าที่เป็นหน้าเป็นตาของสีและโรงเรียน
ครับ ผมเป็นเชียร์ลีดเดอร์
ผม อี แดฮวี เป็นซีเนียร์ของโรงเรียนแห่งนี้
ช่วงที่ผมเกลียดที่สุดคือการที่ต้องมาซ้อมลีดข้างสนามบาสเกจบอล
ใช่ครับ
ผมเกลียดมาก!!!
"เห้ๆ พี่ชายเอวสวยร่อนเอวให้ดูหน่อยได้ไหมครับ ฮิ้ววววว"
พูดไม่ทันขาดคำ ไอ้พวกชมรมนักบาสนี่ปากหมาเสียจริงๆ
แต่ก็ไม่ทุกคนหรอก
หนุ่มร่างสูงเกินไวกับใบหน้าเรียบนิ่งใต้กรอบแว่นหนามองมาทางเขาก่อนที่จะหลบหน้าหนี
เขาชื่อ ไล ความลิน
คนที่ผม(พยายาม)จะลากเขามาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ให้ได้
เพราะอะไรหน่ะหรอ
ก็เพราะว่าหลังจากผมจากไปก็ไม่มีใครเป็นหน้าเป็นตาของชมรมเชียร์ลีดเดอร์สภานักเรียนแล้วหน่ะสิ!!
ไล ควานลินเป็นนักเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ตอนม.4 ดูจากท่าทางกับภาษาเกาหลีอันง่อยง่าวของเขาแล้ว ก็มีหน้าตากับทักษะบาสนี่แหละที่ดี
"นี่ มึงมองน้องเขาตาเยิ้มแล้วนะเว้ย" แดเนียล ประธานสภากองเชียร์เดินเข้ามาผลักผม
"หุบปาก!! เลิกแซ็วฉันซักที เดี๊ยวชกปากแตกเลย!" ผมวิ่งเข้าไปหาร่างหนานั่นแต่ก็อย่างว่า ผมเป็นคนร่างบาง ใครมันจะไปสู้ร่างหนาตรงหน้าได้
"กลับมาแล้วครับ" ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนเตียงแล้วทิ้งร่างอันบอบบางของผมบนเตียงนุ่ม
ตึ๊ง
เสียงข้อความจากซักคนเด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ที่ผมปาไปบนโต๊ะอ่านหนังสือ
"หือ" ผมกดเปิดดู พบว่ามันเป็นข้อความจากควานลิน
ควานลิน:วันนี้พี่จ้องผมทำไม ผมอายนะ (｀А´)
ผมอ่านข้อความภาษาเกาหลีง่อยๆของความลินแล้วก็หัวเราะด้วยความเอ็นดู
ต่อหน้าอาจจะดูเหมือนไม่รู้จักกัน แต่ในแชท ความลินนี่เป็นเจ้าแมวขี้อ้อนสุดๆเลยแหละ
แดฮวี:เขินอะดิ ทีตอนอยู่ต่อหน้าเพื่อนแล้วทำเป็นหน้านิ่งนะ
ควานลิน:ผมไม่ได้ตั้งใจทำหน้านิ่งซักหน่อย ヽ(｀Д´)ﾉ
ผมพอเดาสีหน้าของควานลินออก คงทำหน้าหยิกงออยู่แหงเลย
ควานลิน:นี่...ฮวีฮยองงี่..
แดฮวี:ว่า?
ควานลิน:พรุ่งนี้พี่เจอผมที่ห้องล๊อคเกอร์นักีฬาหน่อยได้ไหมครับ
แดฮวี:ทำไม มีอะไรรึเปล่า
ควานลิน:เออหน่า มาเถอะพี่
ผมไม่ได้ตอบอะไรไปแล้วก็กดปิดแชทไป
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูดังก้องห้องเพราะเป็นช่วงเวลาตอนเย็นหลังจากที่ทุกคนออกไปซ้อมกัน
"อ๊ะ ควานลิน" แดฮวีเอ่ยชื่ออีกคนที่เปลี่ยนไปใส่ชุดนักบาสนั่งก้มหน้าอยู่
"พี่แดฮวี" ควานลินเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่เดินเข้ามา
"มีอะไร รีบๆพูด เดี๊ยวต้องกลับไปซ้อมลีดต่อ แล้วนายไม่มีซ้อมกีฬารึไง" แดฮวีเร่งหาคำตอบ
"คือว่า วันนี้พวกเพื่อนๆในชมรมเขาถามผม.." ควานลินค่อยๆแผ่วเสียงลง
"ถามว่า?" คิ้วเข้มขมวดขึ้น
"คือ..." ควานลินพูดฟังดูตะกุกตะกัก
"เขาถามผมว่าผมเคยเยใครหรือเปล่า"
"ห๊ะ!!" แดฮวีเผลอตะโกนลั่น บวกกับห้องปิดสนิททำให้เสียงของเขาดังกว่าเดิม
"พี่ ผมไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร พี่บอกผมหน่อยได้ไหม" ควานลินทำหน้าอยากรู้อยากเห็น มือกร้านของเขาจับเข้าที่แขนสองข้างของแดฮวีแล้วเขย่ามันไปมา
"เพื่อนเขาบอกว่าต้องเฉพาะคนที่รักกันเท่านั้นที่จะทำมันได้" ควานลินเริ่มพูดเสียงแผ่วเบาอีกครั้ง
"แล้วผมก็ชอบพี่... พี่หล่ะ ชอบผมไหม"
อีกคนไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม มือหนาของแดฮวีค่อยๆสาวไปที่กลุ่มผมดำขลิบของควานลิน ดวงตากลมค่อยๆสบตาอีกฝ่าย
แดฮวีประทับจูบลงไปยังริมฝีปากอันอวบอิ่มที่ไม่เคยจะเผยให้ใครเห็น
นอกจากเขา
ลิ้นระอุของแดฮวีเริ่มเข้าไปซุกซนในโพรงปากของอีกคน
"อื้อ" ควานลินเผลอครางออกมาด้วยความตกใจเพราะนี่เป็นครั้งแรกของเขาที่ได้มีโอกาสเล่นซุกซนกับอีกคนมากกว่าที่เคยทำ
มือหนาของแดฮวีเริ่มซุกเข้าไปใต้เสื้อบาสตัวโคร่งของอีกคนแล้วหยิกล้อกับจุดบนยอดอก
แดฮวีค่อยๆผละออกจากปากอันน่าลิ้มรสนั้น ควานลินชูแขนขึ้นทั้งสองข้าง แดฮวีค่อยๆบรรจงถอดเสื้อบาสออกแล้วพรมจูบลงไปบนท้องแบนราบนั้น
"อ๊ะ..." ร่างโปร่งเผยยกตัวขึ้นรับแสงดูดจากริมฝีปากบางที่กำลังจะกลืนกินเขา
มือหนาทั้งสองข้างปลดเปลื้องกางเกงบาสสีดำออกเผยให้เป็นแก่นกายใหญ่ที่ดันกางเกงในสีนีออนตัวโปรดของควานลินอยู่
ไม่รอช้าอะไร แดฮวีถูสันจมูกไปตามทรงของแก่นกายที่นูนออกมาพร้อมกับขบมันจะข้างนอกเพิ่มความเสียวซ่านนั้น
มือจากร่างโปร่งขยี้ไปที่กลุ่มผมน้ำตาลทองของแดฮวีเพื่อระบายอารมณ์ที่ถูกส่งออกมา
เขี้ยวขาวงับเข้าไปที่ปลายของกางเกงในของควานลินแล้วค่อยๆถอดมันออกมาด้วยปาก
แดฮวีเงยหน้าขึ้นไปมองร่างโปรงที่ตอนนี้หันหลบหน้าไปมองทางอื่นอยู่แล้วได้แต่ยิ้มหัวเราะ
“นี่ ควานลินนา...มองหน้าพี่หน่อยสิ” แดฮวีทำเสียงหยอกล้อกับใบหน้าสวยที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อ
ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเม้มกลั้นเสียงครางตัวเองไม่ให้หลุดออกมา
เห็นอย่างนั้น แดฮวีก็ระเรงลิ้นอุ่นไปที่ปลายแก่นกายนั้น
“อื้ออออ” ในที่สุดควานลินก็เผลอครางออกมาเมื่อปลายลิ้นนั้นจี้เข้าไปที่ปลายแก่นกายชมพูนั่น
“พะ..พี่ ทำไมผมรู้สึกแบบนี้ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย” เสียงพูดตะตุกของควานลินเอ่ยถามอีกคน
“เดี๊ยวนายก็จะได้รู้มากกว่านี้” แดฮวีผละปากออกมาแล้วยิ้มเล่ห์ก่อนที่จะใส่แก่นกายเข้าไปในโพลงปากของควานลิน
“อื้อ อัก” ควานอินสะอึกกับแก่นกายที่กระแทกเข้ามาในปากเร็วขึ้นเรื่อยๆ
แดฮวีเห็นอย่างนั้นจึงถอดแก่นกายเขาออก
“ต่อไปนายกำลังจะได้รับคำตอบของนายแล้วนะ” เสียงแผ่วเบากระซิบไปที่หูของควานลิน
สองมือหยาบแหวกช่องทางสีขาวของร่างโปร่งออกด้วยความระมัดระวัง
“พี่แดฮวี พี่จะทำอะไรหน่ะครับ” ควานลินลุกลี้ลุกลนกับการกระทำของอีกคน
แดฮวีไม่ตอบอะไรก่อนที่จะกระแทกแก่นกายของตัวเองเข้าไปจนสุด
“อ๊า” ควานลินบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดที่ท่อนแก่นกายถูกเสียบเข้ามาที่ช่องทางสีหวานของเขา
“นายเจ็บหรอ พี่ขอโทษ” แดฮวีผ่อนแรงที่เขาขยับแก่นกายเข้าออกร่างโปร่งนั้น
“ไม่ครับ ผมรู้สึกดี” ปลายนิ้วขาวถูกปากสีเชอร์รี่เม้มไว้ด้วยท่าทีเขินอาย
“ถ้านายอยากรู้สึกดีก็ช่วยตัวเองไปด้วยสิ”
บ้าจริง ทำไมเวลาพูดอะไรเชิงนี้กับเด็กคนนี้เขาถึงรู้สึกเขินมันจังวะ
“อย่าบอกนะว่านายไม่เคยทำมัน” แดฮวีขมวดคิ้วเข้าหากัน
“อะ….เคยครับ” ควานลินตอบด้วยเสียงแผ่วเบาจนอีกคนแถบจะไม่ได้ยิน
ให้ตายเถอะ ใครจะไปบอกว่าทำกับรูปของพี่หล่ะ!!
มือบางขาวเริ่มสาวแก่นกายของตัวเองพร้อมกับยิ้มให้กับคนที่สอนบทเรียนชีวิตให้เขาอยู่
แดฮวีปรับจังหวะให้เข้ากับความเร็วของควานลินที่รูดแก่นกายสวยของเขา
“อ๊ะ อ๊ะ พี่แดฮวี ผม..” ไม่ทันจะได้จบประโยค น้ำรักสีขาวก็เปรอะไปทั่วหน้าท้องของแดฮวี ควานลินกระตุกตัวเล็กและมันทำให้ช่องทางหวานนั้นตอดรันแก่นกายของแดฮวี
“อ๊า ควานลิน!” แดฮวีเผลอครางชื่ออีกคนด้วยเสียงหลงและรีบถอดแก่นกายออกก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักเปรอะร่างโปร่งที่นอนแผ่หอบอยู่
แดฮวีขยับตัวไปนั่งข้างร่างโปร่งและกระซิบเข้าไปที่หู
“พี่ก็รักควานลินนะ รักมานานแล้วด้วย”
“อะไรของมึงวะเนี่ยควานลิน จนพวกกูซ้อมบาสเสร็จแล้วเนี่ยนะเพิ่งจะมา” จีซองบ่นอุบอิบเมื่อเห็นร่างโปร่งเดินถือบาสเข้ามาอย่างช้าๆ
“ขอโทษทีๆ พอดีมีธุระนิดหน่อย” ควานลินยังคงขอโทษไปแบบเงอะๆงะๆ
“มันไปดีลกับใครมารึเปล่าวะ” จีฮุนซักไซร้ขึ้นแล้วตามด้วยเสียงเฮแซ็วตามหลัง
ยังไงซะ ไล ควานลินก็ยังคงเป็นคนซื่ออยู่วันยังค่ำ เขาไม่เข้าใจคำว่าดีลคืออะไร
ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงแดเนียลประธานสภากองเชียร์จากอีกฝั่งสนามกีฬาที่ยืนทะเลาะกับแดฮวีอยู่
“มึงไปตายไหนมาแดฮวี น้องๆเขารอมึงขึ้นท่าให้เนี่ย!” ร่างหนาพูดด้วยความอารมณืเสีย
“กูจะไปไหนก็เรื่องของกู!!” แดฮวีตะคอกกลับ
แต่ไม่ต้องตกใจอะไร สองคนนี้ก็ทะเลาะกันเป็นประจำอยู่แล้ว
ด้วยความหงุดหงิด แดฮวีจึงหันไปสบตากับเด็กร่างโปร่งที่มองเขาอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
ตึ๊ง
เลิกมองได้แล้ว!
ร่างโปร่งที่นั่งมองข้อความที่ถูกส่งมาจากอีกฝั่งแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง
เผยรอยยิ้มหวานสวยของตัวเองให้อีกคน
Guest
