เพลิงตัณหา

เฉินเจียงคิดถึงบ้านของเธอ เธอค่อยๆก้าวลงจากที่นอนที่อยู่สูงจากพื้นพอก้าวลงได้ แต่สภาพร่างกายของเธอกลลับดูไร้เรียวแรงไปหมด เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเธอหมดสติไป แต่ยังพอรับรู้ได้ว่าเธอถูกกระทำเช่นใดบ้าง ความโหดร้ายแต่กลับมาพร้อมความหฤหรรษ์เธอถูจับพลิกไปพลิกมาและยังถูกพาไปเสพสวาทยังที่ต่างๆรอบๆห้องพัก 

“นี้ข้ากลายเป็นผู้หญิงเช่นนี้ไปเสียแล้วรึ ช่างน่าอายยิ่งนัก” 

เฉินเจียงบ่นพึมพัมกับตนเองอยู่เพียงลำพังได้ไม่นานก็มีผู้หญิงนางนึงเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรนักเธอจำได้ว่าเธอเห็นนางเมื่อคืนนี้ 

“นายท่านให้ข้าเอาเสื้อผ้าพวกนี้มาให้เจ้า จัดการล้างหน้าล้างตาแล้วเปลี่ยนชุดเสีย นายท่านจะพาเจ้าเข้าวังด้วย” 

เฉินเจียงฟังนางด้วยความตื่นตระหนก นี้ท่านแม่ทัพจักพาเข้าวังด้วยเพราะเหตุใดแต่คั่นจะเอ่ยถามนางก็ดูไม่เป็นผลดีแก่เธออย่างแน่นอน 

“หึหึผู้หญิงบ้านป่าเช่นเจ้าคงไม่พ้นเป็นที่สนองอารมณ์ตัณหาเช่นพวกข้าหรอก ฝึกให้เก่งๆนายท่านจะได้เมตตาเจ้า ข้าไปนะ” 

นางกำนันผู้เลอโฉมเดินนวยนาถออกจากกระโจมพักปล่อยให้เฉินเจียงนั่งอยู่เพียงลำพังก่อนจะค่อยๆพยุงร่างกายที่บอบซ้ำเพื่อไปจัดการทำความสะอาดที่ถังใส่น้ำใบย่อมที่ถูกทิ้งไว้ให้นาง 

“เจ้าต้องเข้มแข็งเพื่ออยู่รอด เจ้าจักอ่อนแอไม่ได้เฉินเจียง” 

**************************** 

ต่างคนต่างความคิด 

ต่างคนต่างมีความฝัน 

ต่างคนต่างเดินทาง 

จุดหมายปลายทางย่อมแตกต่างกัน 

เมื่อเกิดความต้องการย่อมต้องเกิดการดิ้นรนเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่คลาดหวัง หนทางข้างหน้าแม้จะเต็มไปด้วยขวากหนามต้องยอมฝ่าฟัน ต้องบาดเจ็บต้องล้มลงกี่พันครั้งก็ต้องลุกขึ้นมาและก้าวเดินต่อไป เพราะจุดหมายอยู่แค่เอื้อมมือ 

เปรียบดังความรักย่อมไม่สวยงามทุกคู่ บางคู่อาจสมหวังโดยไม่ต้องเผชิญอุปสรรค์ บางคู่ต้องเจ็บปวดกับมันหลายครั้งหลายหน แต่ก็ไม่เคยมีใครเข็ดหลาบกับความรักสักคนต่างขวนขวายให้ได้มันมาไว้ข้างกาย 

**************************** 

ฝากนิยายเรื่องอื่นๆของไรท์ด้วยนะคะ