....
เมื่ออภิมหาความฝันต้องมาพังทลายลง เพราะความต้องการของคุณพ่อและเงื่อนไขราคาแพงบางอย่างที่ยากจะปฏิเสธ มันบีบบังคับให้ฉัน 'ปลายฝน' ต้องเข้ามาเรียนคณะวิศวะอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก หากเอ่ยถามสักนิดว่าฉันอยากจะเรียนอะไร แน่นอนค่ะ ฉันตอบได้อย่างไม่ต้องลังเลเลยสักนิดว่าอยากเรียนแพทย์ ฉันใช้เวลานานมากสำหรับการสรรหาข้อต่อรองต่างๆ นานามาพูดเพื่อล้มเลิกความตั้งใจของคุณพ่อ
..แต่มันก็ไม่เป็นผล ท่านไม่ยอม
และด้วยเหตุนั้นมันจึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของฉันในมหาวิทยาลัยเซนท์แคริเบียน ในคณะที่ตัวฉันเองไม่ได้ประสงค์อยากจะมาเรียนเลยแม้แต่นิดเดียว 'วิศวิกรรมศาสตร์' แค่พูดชื่อคณะก็แทบอยากจะกรีดร้องแล้ว พนันได้เลยว่าฉันต้องเหนื่อยตายก่อนเรียนจบแหงๆ ซึ่งถ้ามันเป็นแบบนั้นล่ะก็..โทษคุณพ่อของฉันได้เลย
"นี่นาย! จะพาฉันไปไหน?!"
"ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"
"แล้วทำไมไม่ไปกับเพื่อนนายล่ะ?!"
"ก็ฉันจะไปกับเธอ ใครจะทำไม :) "
และนั่นก็คือเขาเอง 'พายุ' ชื่อที่ใครก็ใครก็ต้องหวาดเกรง เพราะเป็นถึงเฮดว๊ากของคณะวิศวกรรมศาตร์ และเป็นผู้ทรงอิทธิพลแห่งมหาวิทยาลัยเซนท์แคริเบียน โชคชะตาใจร้ายให้ฉันต้องมาเรียนคณะที่ไม่พอไม่พอ ยังจะส่งคนบ้าอย่างเขามาทดสองจิตใจ ทดสอบความอดทนของฉันอีกอย่างนั้นเหรอ..พระเจ้าโกรธเคืองอะไรกัน
....
ขอบพระคุณที่สนับสนุนกันเป็นอย่างดีตลอดมา
Queen.P
08/2023
Guest
