อ้อนรักหวานใจ

บอกก่อนอ่าน 

นิยายเรื่องนี้เหมาะกับคนชอบกินของหวาน เพราะมันจะหวานมากกกกกก 

พระเอกสายทาสเมีย คลั่งรักน้องสุดๆ  

และเป็นเรื่องแรกของ WRITER ในวงการนักเขียนค่ะ 

___________________________ 

ภาคภูมิ  พิชญะสกุล  อายุ  30 ปี 

เจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทในเครือ Paradise 

ท่านประธานหนุ่มสุดหล่อ เป็นที่หมายปองของสาวๆ ผู้ซึ่งไม่เคยมอบใจให้ใคร จนกระทั่งมาเจอเธอ 'แพรพลอย' 

สาวน้อยผู้กุมหัวใจเขาไว้ตั้งแต่แรกพบจากที่ไม่เคยยอมใคร กลับต้องมาสยบให้แก่เธอ 

แพรพลอย  พิบูลย์ไพศาล อายุ 21 ปี  

นักศึกษาชั้นปีที่ 4 

สาวน้อยหน้าหวาน รูปร่างชวนฝัน ใช้ชีวิตสนุกสนานอยู่ดีๆ วันหนึ่งโชคชะตาก็นำพาให้เธอมาเจอกับเขา 'เพื่อนของพี่ชาย' 

เขาตามตื๊อ เขาตามจีบ เขาตามหวง เขาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในชีวิต รู้ตัวอีกทีก็มีเขาเข้ามายึดครองพื้นที่ในหัวใจ 

___________________________ 

“เลิกเล่นโทรศัพท์ได้แล้วคนดีตั้งแต่ขึ้นรถมาน้องพลอยยังไม่ยอมวางเลยนะ” ภาคภูมิเหล่มองคนตัวเล็กที่กำลังกดมือถือหยุกยิกบางทีก็หัวเราะออกมาไม่ได้สนใจเขา ที่กำลังขับรถอยู่เลยเขาชักจะน้อยใจแล้วที่เธอให้ความสนใจโทรศัพท์มากกว่า 

“คุยแล้วติดลมไปหน่อยนะคะ” แพรพลอยหันมาบอกคนข้างๆ ที่นั่งทำหน้าบึ้งใส่ตนเอง แล้วเอื้อมแขนเรียวสวยไปจับใบหน้าหล่อเหลาโยกไปมาอย่างหยอกเย้า 

“หอมแก้มพี่ก่อนแล้วจะหายโกรธ” ภาคภูมิเอียงแก้มให้คนสวยแล้วก็ได้รับจูบไปฟอดใหญ่ จับมือบางข้างที่สวมแหวนเพชรเม็ดงามมาแนบที่ริมฝีปากแล้วกุมเอาไว้ 

“พี่ภาคขา” แพรพลอยเอนศีรษะซบที่ไหล่หนาอย่างออดอ้อน ขณะที่รถติดไฟแดงมือข้างที่ว่างก็ลูบเบาๆที่แหวนที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของคนตัวโต 

“ขามีอะไรคะ” ภาคภูมิก้มหน้าลงจูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ 

“อีกสามวันน้องพลอยต้องไปทำกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัยที่หัวหินนะคะ งานนี้ไม่ไปไม่ได้เพราะจะเป็นกิจกรรมสุดท้ายก่อนจะจบค่ะ” แพรพลอยช้อนตาขึ้นมองภาคภูมิที่เงียบไป 

“ไม่ไปไม่ได้เหรอพี่ไม่อยากให้ไปไกลหูไกลตาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงขาดใจ” ภาคภูมิคิดอย่างกลัดกลุ้มกลัวว่าถ้าห่างตาไปไกลจะมีหนุ่มเข้ามาขายขนมจีบ ยิ่งคิดว่าจะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แวะเวียนเข้ามาพูดคุยกับเธอแล้ว อารมณ์หวงอารมณ์หึงนี่แทบปะทุถึงขีดสุด นี่แค่คิดเขายังเป็นเอามากขนาดนี้ ถ้าเป็นเรื่องจริงไม่ต้องพูดถึง  

“ก็บอกไปแล้วไงคะ ว่าไม่ไปไม่ได้ เข้าใจไหม ทำไมคนแก่เข้าใจยากขนาดนี้ แล้วมันก็ไม่มีอะไรน่าห่วงด้วยแค่ไปทำกิจกรรมเล็กๆน้อยๆกับรุ่นน้องเอง” แพรพลอยยกศีรษะขึ้นนั่งตัวตรง หน้างามงอลง เล็งเห็นเค้าลางว่าจะไม่ได้ไปง่ายๆ 

“พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อย เมียจ๋าพูดเกินความจริง” ภาคภูมิรู้ดีว่าคนตัวเล็กประชดเขาเขาดูแลตัวเองดีไม่มีทางแก่ง่ายๆหรอก “และที่สำคัญยิ่งมีผู้ชายไปด้วยพี่ยิ่งไม่ไว้ใจ” ภาคภูมิพูดอย่างหัวเสีย 

“ไม่รู้ไม่ชี้ไม่อยากคุยกับคนไม่มีเหตุผล” แพรพลอยแลบลิ้นใส่คนตัวโตอย่างหมั่นไส้ แล้วรีบหันหน้าหนีมองออกไปนอกรถแทน คนอะไรหน้ามึนแล้วยังจะเข้าใจอะไรยากอีก กะไว้แล้วเชียวถ้าบอกจะต้องมีปัญหาตามมา 

สิรี