เคยมีคนบอกผมว่าความรักคือการให้อภัย บางทีผมคิดว่ามันเป็นความสิ้นคิด
ในยามที่เราอ่อนแอเกินไปที่จะปล่อยคนๆนึงไปจากชีวิต
จุดเริ่มต้นความรักมันไม่ง่าย ฉะนั้นเราคงจบกับใครบางคน
โดยไม่มีการเหนี่ยวรั้งเลย มันคงเป็นไปไม่ได้
ผมชื่อ หวังเจียเออร์ นี่คือเรื่องจริงในชีวิตผม….
มันเริ่มต้นที่วันนึงในหน้าฝน
ผมเพียงแค่ต้องการที่หลบฝนที่เทลงมาหยั่งกับท่อแตกทำให้แจ็กเก็ตราคาแพงของผมเปียก ผมวิ่งเข้ามาในป้ายรถเมล์เล็กๆ ในตอนแรกผมไม่เห็นคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้า ผมถอดเสื้อแจ๊กเก็ตสะบัดไปทางขวามือโดยไม่ระวัง
“เห้ย!”เสียงของใครบางคนทำให้ผมตกใจ
ผมมองหน้าเค้าอย่างหวาดหวั่น ผมกลัวเขาด่า
แต่มากกว่าที่จะกลัวเค้าด่า คือผม.....รู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
ใบหน้าของคนๆนั้นสวยงามเกินกว่าจะหาคำใดมาอธิบาย ผมทำได้แต่อ้าปากค้างทำหน้าโง่ๆจนกระทั่งเขามองจ้องผมราวกับด่าผมอยู่ในใจ....
“ขะ ...ขอโทษครับ” ผมพูดไปแบบนั้น พูดกับคนแปลกหน้าที่ผมไม่มีทางรู้เลยว่าหลังจากนี้เราจะพบกันอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร” เขาตอบสั้นๆก่อนจะขมวดคิ้วแล้วมองท้องฟ้าดำสนิทเพื่อรอให้ฝนซา ผมถอนสายตาไปจากเขาไม่ได้เลย....
ผมได้แต่มองอย่างอาลัยอาวรณ์ ถ้าหากเขาจะรู้ตัวสักนิด เขาคงไม่ทำท่าทางน่ารักแบบนั้นใส่ผม ริมฝีปากแดงๆนั่นทำปากจู๋ แก้มเนียนที่มีเลือดฝาดพองลมน้อยๆ เขาหันมามองผมต้องใบหน้าแบบนั้น...
“อืม....เราหารค่าแท็กซี่กันมะ?” ชายแปลกหน้าพูดกับผม
และนั่นคือจุดเริ่มต้นทั้งหมดของเรื่องนี้.........
#OBJARK
ฟิคเรื่องนี้รีไรต์มาจาก #ฟิคOB ฟิคEXO คู่ชานคริสของเราเมื่อสองปีที่แล้ว ที่เราไม่ได้เขียนจนจบเพราะเหตุบางอย่าง เราเสียดายพลอตเรื่องนี้เลยเอามาลองรีไรต์ใหม่เป็นจาร์ค ปรับค่อนข้างเยอะทั้งเนื้อหาและภาษาเพราะอันเก่าภาษาโคตรห่วย จริงๆเราไม่แน่ใจว่าแนวนี้เหมาะกับคู่จาร์คไหม เพราะจริงๆมันมีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรง ไม่น่ารัก ไม่ตลก และออกไปในแนว SM เดี๋ยวยังไงดูฟีดแบคอีกทีแล้วกัน ^^
Guest
