[OS] Sweetie : [2JUN]

Title     : [OS] Sweetie

Paring : Doojun × Junhyung [2JUN]

Brand  : HIGHLIGHT

Rate     : PG

คำเตือน : ควรงดทานน้ำตาลไปซัก สี่ห้าวัน เพราะมันเลี่ยนมาก แอร๊กกกก จมกองน้ำตาลตาย ~~~>//////<

……………………………………………………..

“ดูจุน ทำอะไรอยู่หรอ ว่างมั้ย? ” เสียงใสเอ่ยผ่านโทรศัพท์เครื่องบางเข้ามา

“หื้มม ป่าวหรอก มีอะไรหรอครับ”  ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งจะลุกออกจากเตียง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง

“ว่าจะชวนไปกินข้าว ..ได้มั้ย”

“หื้ออ ได้ซิครับ ทำไมถามแบบนั่นล่ะ” ตอบและถามกลับไปอย่างแปลกใจ สังเกตจากคำถามและคำพูดที่อีกคนเลือกใช้ มันแปลกๆแหะ

“.......ตื้ดดดดด” อีกฝั่งไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงแค่กดสายเค้าทิ้งไป แล้ว เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

ก๊อกๆๆๆ

ดูจุนเดินไปเปิดประตูอย่าง งงๆ เรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ ที่เพิ่งผ่านมาสักครู่ ยงจุนฮยอง แฟนของเขาโทรหา แล้วพูดแปลกๆ อะไรของเค้ากันนะ แต่เมื่อเขาเปิดประตู ก็เป็นอันต้องแปลกใจอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้า คือคนที่เพิ่งคุยกับเขาเมื่อครู่

“เซอร์ไพรส์~~^^” รอยยิ้มบางๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าของคนที่มาเยือน ยุน ดูจุน ยืนอึ้งกับภาพที่เห็น ภาพของคนที่เค้ารัก หอบช่อดอกไม้สีขาวสลับแดงเต็มสองมือ พร้อมกับรอยยิ้มที่เขาคิดว่า โลกสดใสที่สุด เมื่อคนตรงหน้ายิ้ม ยืนนิ่งอยู่ซักพัก อีกคนก็ทำลายความอึ้งลง ด้วยการเดินเบียดเขาเข้าไปในห้อง

“ยืนอึ้งอะไรเล่า !!” เสียงดังกลบเกลื่อน ก็พอรู้หรอก ว่าเจ้าของห้องเป็นอะไร เขาก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้ซักเท่าไหร่ เป็นใครก็คงอึ้งมั้ง แต่อย่าทำหน้าแบบนั่นซิ เขาก็เขินเป็นนะ >///< ไอ้การมารออยู่หน้าห้องแล้วโทหาเนี่ย มันไม่จำเป็นเลยซักนิด ก็แค่อยากเซอร์ไพรส์อีกคนบ้างก็เท่านั้น เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญ แล้วไอ้ดอกไม้เนี่ย ก็แค่เห็นมันสวยดีก็เลยซื้อติดมือมา >///<  คิดไปก็ส่ายหัวไป เขินตัวเอง เขินคนตรงหน้า ก่อนจะเดินเอาดอกไม้ในมือไปเปลี่ยนอันเก่าในแจกัน ที่เริ่มแห้งโรยราแล้ว

ดูจุนปิดประตู แล้วเดินเข้ามามองคนรักอย่างแปลกใจ วันนี้ยง จุนฮยองเป็นอะไร แต่คิดไปก็เท่านั้น แบบนี้น่ารักเป็นบ้าเลย >< คนมาเยือนกำลังวุ่นวายกับการเปลี่ยนดอกไม้ในแจกัน เขาเดินเข้าไปแล้วสวมกอดจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะซุกจมูกโด่งๆ เข้ากับซอกคอหอมนุ่ม แล้วเอ่ยถามเบาๆ

“วันนี้ อะไรเข้าสิงแฟนผมครับเนี่ย” พูดจบก็หอม แก้มนิ่มอีกฟอดใหญ่ๆ เล่นเอาอีกคนหน้าแดงระเรื่อ ก้มหน้าหงุดกับการกระทำของตนเอง

“นายจำไม่ได้หรอ ว่าวันนี้วันอะไร” คนถูกกอดที่กำลังจัดดอกไม้อยู่ ถามขึ้นน้ำเสียงน้อยใจนิดๆ ดูจุนคิดอยู่ซักพัก ก็นึกอยากตบกระบาลตัวเอง ทำไมเค้าถึงลืมวันสำคัญขนาดนี้ได้นะ นี่เค้าทำงานมากไปจนลืมวันครบรอบของเขากับจุนฮยองเลยได้ยังไง  ดูจุนคลายกอดออก แล้วจับอีกคนให้หันมาเผชิญหน้า

“จุนฮยองครับ ไม่โกรธนะ” พูดจบก็เลื้อนหน้าตนเองเข้าใกล้อีกคน แต่อีกคนกลับเบนหน้าหนี แล้วหลบออกมาจากอ้อมแขน

“ไม่ต้องเลย ดูจุน ไปอาบน้ำไป” จุนฮยองเอ่ยปากไล่

“จุนฮยองอ่า โกรธเค้าหรอตัวเอง” ดูจุนไม่ฟังคำสั่งแต่กลับนั่งลง ที่เก้าอี้ข้างร่างบาง แล้วเอาคางเกยกับขอบโต๊ะ พร้อมกลับเอานิ้วจิ้มเอวอีกฝ่ายให้จั๊กจี้ เล่นๆ

“โอ๊ยย..” เสียงดูจุนร้องขึ้น พร้อมกับสะบัดมืออย่างรวดเร็วผ่านอากาศ เพื่อบรรเทาความเจ็บที่อีกคนตีลงมาไม่ยั้ง

“ไม่ต้องมาร้องเลย ไม่ได้โกรธนะ แต่บอกให้ไปอาบน้ำ ทำไมไม่ไปห๊ะ ! ไม่ฟังกันแล้วใช่มั้ย” จุนฮยองว่ายาวเหยียด จนเขาต้องรีบกุลีกุจอ วิ่งเข้าไปทำธุระอย่างที่อีกคนสั่งแทบไม่ทัน จุนฮยองคนในโทรศัพท์หายไปไหนครับ ผมอยากได้คนนั้นกลับมา TT

ไม่นานนัก กายหอมฟุ้งก็ส่งกลิ่นเข้ามาใกล้ จุนฮยองนั่งดูทีวีรออยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นอีกคนหย่อนตัวลงข้างๆ ก็หันไปมองนิดๆ ก่อนจะยกยิ้มบางๆ กับตัวเอง ดูจุนดูดีเสมอ แม้จะใส่เสื้อผ้าแบบไหนก็ตาม แค่เพียงเสื้อยืดสีขาว กับสูทแบบไม่เป็นทางการสีเข้ม แล้วก็กางเกงยีนส์ ก็ดูดีซะจนมากเกินไป

“พร้อมแล้วครับที่รัก” พูดจบก็พุ่งเข้ามาหอมแก้มเขาไปทีนึง  จุนฮยองยกมือขึ้นกุมแก้มฝั่งที่โดนขโมยหอมไป แล้วยกมือฟาดไปที่แขนคนทำหนึ่งที

“โอ๊ย..” อีกคนร้องขึ้น สมน้ำหน้า อยากฉวยโอกาสดีนัก หะหะ

“สม...” จุนฮยองพูด พร้อมๆ กับลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะออกเดินทาง ตามที่ตัวเองได้วางแผนเอาไว้ แต่กลับโดนอีกคนดึงข้อมือไว้ ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัว จึงทำให้ตัวเองล้มลงไปทับอีกคนทั้งตัว

“อ๊ะ!!” ร้องขึ้น เมื่ออยู่ๆ คนด้านล่าง ก็พลิกตัวเขาลงไปอยู่ข้างล่างแทน

“จะทำอะไร ..” ถามออกไปอย่างไม่ไว้ใจกับสายตากรุ้มกริ่มของอีกคน  ถึงจะคบกันมานาน แล้วก็ใช่ว่าจะไม่เคย แต่สถานการณ์แบบนี้ มันก็อดถามไม่ได้

“ก็รู้ๆ อยู่น่า ที่รัก ฮิฮิ” คนด้านบนพูดอย่างสนุกสนาน  ก่อนจะยื่นหน้ายื่นตา เข้ามาใกล้ๆ

“ไม่เอา” พูดออกไปแล้วเอามือดันอกคนด้านบนไว้

“นิดนึงนะ นะ นะครับ ที่รัก” คนด้านบนอ้อน ทำหน้าตาที่คิดว่าตัวเองน่ารักมากใส่เขา แถมยังรวบมือเค้ารวมกันก่อนจะกดจูบ อ่อนโยนให้เขา แต่ก่อนที่มันจะเลยเถิดจนโปรแกรมที่วางไว้คลาดเคลื่อนไปหมด เขาจำเป็นต้องหยุดอารมณ์อีกคนให้ได้

“พ .. พอก่อนดูจุน” จุนฮยองดันตัวเองออกมา จากริมฝีปากของอีกคน พยายามคว้าอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด

“เรากำลังจะออกไปข้างนอกนะ .. อิ้ออ พอ” พยายามพูดบอกคนด้านบน ที่เอาแต่จะจูบเขาอยู่นั่นแหละ บอกก็แล้ว ปัดก็แล้ว แต่อีกคนก็ไม่ยอมฟัง

“ยุน ดูจุน!!! ทำไมต้องให้ขึ้นเสียงห๊ะ!! “ ได้ผล อีกคนเด้งตัวกลับไปนั่งตัวตรงทันที เขาจึงลุกขึ้นนั่งได้ มองอีกคนอย่างเอาเรื่อง ว่าวันนี้จะไม่อารมณ์เสียแล้วนะ ท่องไว้ จุนฮยอง อย่าอารมณ์เสีย วันนี้เป็นวันดีของเรานะ คิดได้แบบนั่น ก็จับเผ้าผมตัวเอง พร้อมจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองก่อนที่จะเดินไปหยุดตรงหน้าประตู รออีกคนที่เดินตามออกมาอย่างหน้าสลดๆ

“ขอโทษ..” เอ่ยออกไปอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้อยากจะตะโกนใส่ดูจุนซักเท่าไหร่ แต่ดูจุนชอบทำตัวเหมือนเด็ก ที่ไม่ฟังอะไร ไม่ก็ยังจะทำ

“ไม่นะ ที่รักไม่ผิด เค้าต่างหากที่ไม่ฟังตัวเอง เค้าขอโทษน้า “ ดูจุนพูดแล้วถลาเข้ามากอดอ้อนอีกรอบ เอ่ออ ก็ให้มันได้อย่างนี้ซิ อยากให้คนอื่นมาเห็นนักว่า ดูจุนแบบนี้ มันเป็นยังไง

“รู้แล้วน่า ดูจุน ทำไมนายชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ” จุนฮยองเอ่ยขึ้นแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ยอมให้อีกคนกอด เอาคางเกยไหล่อยู่แบบนั้น

“ก็เค้ารักตัวนี่ครับ” คนกอดตอบ แล้วหอมอีกคนไปอีกฟอด

“ดูจุน!! เอาอีกแล้วนะ”  คนโดนหอมผละออกจากอ้อมกอดทันที ให้ตายเหอะ นี่ขนาดยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน ยังขนาดนี้ ถ้าเกิดย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ ไม่ช้ำทั้งตัวหรอเนี่ย ><

“ ฮ่าๆ ขอโทษครับ ก็ตัวเองมันน่าแกล้งนี่  ไปกันเถอะ” ตัดบทเอาดื้อๆ พร้อมกับจูงมือคนรักออกจากห้องไป

สองปีที่คบกันมา มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น ยุน ดูจุน  กับ ยง จุนฮยอง คนสองคน ที่ไม่น่าโคจรมาพบกันได้ แต่ใครจะรู้เล่า ว่ายุน ดูจุน กับยง จุนฮยอง รักกันมากแค่ไหน

สองปีที่แล้ว .....

“อ่า ดูจุน นี่คุณ ยง จุนฮยองครีเอทีฟที่จะเข้ามาทำงานให้เรา” เสียงคุณพ่อผู้ทำหน้าที่ประธานบริษัทเอ่ย แนะนำคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ให้รู้จักกับเขา ลูกชายเพียงคนเดียว ผู้ที่จะทำหน้าที่สืบทอดประธานบริษัทต่อไป

“สวัสดีครับ ผม จุนฮยอง” คนมาใหม่เอ่ยทักทายด้วยสีหน้าเรียบเฉย ตามสไตล์ แต่กลับยื่นมือมาตรงหน้า เพื่อทักทายตามมารยาท

“ค ..ครับ ผมดูจุน ยินดีที่ได้รู้จัก” มัวแต่อึ้งกับคนตรงหน้า จนเผลอทำตัวอึกอักออกไป ใบหน้ามน ริมฝีปากอวบอิ่มแดงระเรื่อนั่น ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดสีชา ทำให้รู้สึกว่าน่าค้นหา ยิ่งพออีกคนถอดแว่นออก แล้วหันมาทักทาย มันยิ่งยากต่อการละสายตาออกมา...

“อะแฮ่ม..” เสียงคนสูงวัยที่สุดดังขึ้น เรียกสติของเขาให้กลับคืนมา แล้วเราก็คุยกันเรื่องงานที่ได้รับมอบหมายให้ทำ ซึ่งมันไม่เข้าหัวเขาเลยซักนิด แปลก ที่ใจมันยิ้มทั้งๆ ที่งานมันออกจะเครียดซะด้วยซ้ำ นึกแล้วก็ขำตัวเอง

...........................................................

“หัวเราะอะไรคนเดียว” เสียงคนที่กำลังนึกถึงเอ่ยขึ้น ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ในร้านอาหาร ที่จุนฮยองจองไว้ มื้อแรกของวันครบรอบ เฉกเช่นเดิมเหมือนกับปีที่แล้ว ....

“เปล่าครับ” ตอบไปพร้อมกับเอื้อมมือไปขยี้หัวตัวต้นเหตุ ที่นั่งตรงข้ามให้ยุ่งนิดหน่อย พอน่ารัก ^^

“โกหก ไม่เนียนอีกแล้วนะ ยุนดูจุน “ คนที่ทำเป็นรู้ทัน กล่าวอย่างน้อยใจ พร้อมกับวางช้อนส้อมลง เปลี่ยนเป็นนั่งกอดอก เบ้หน้าออกไปด้านนอกแทน

ดูจุนขำกับท่าทางคนตรงหน้าเล็กน้อย น่ารัก น่าแกล้งแบบนี้ซิ จุนฮยอง เขาถึงได้รัก ได้หลง มากขึ้นๆ ทุกวันแบบนี้ ส่ายหัวเล็กๆ กับตนเอง ก่อนจะย้ายก้น ไปนั่งลงข้างๆคนน่ารัก

“ไม่ได้มีอะไรซักหน่อย ตัวเองอ่า..” พูดพร้อมกับจับกลุ่มผมนิ่มขยี้เล็กน้อย จนอีกคนต้องหันมาสบตา

“แค่นึกถึงวันแรกที่เราเจอกัน ...”

“หื้ออ...วันแรก” อีกคนทำท่าคิด แล้วยิ้มบางๆ ก็เกิดขึ้นที่มุมปาก

“อื้มม วันแรก นายไม่ยิ้มให้ฉันเลยนะ ฮ่าๆ”

“อ่อ..ยิ้มแล้วแต่นายไม่เห็นเองต่างหาก...” พูดปัดไป แล้วเอาส้อมเขี่ยสปาเกตตี้ในจานเล่น ก็พอนึกวันแรกที่เจอกับดูจุนที่ไร เขาเป็นอันต้องได้นึกขำและอายทุกที ก็อีกคนเล่นจ้องเขาตาไม่กระพริบ ทั้งที่คนเป็นพ่อนั่งอยู่ด้วย แถมยังจับมือเค้าไม่ปล่อยอีกต่างหาก น่าอายชะมัด

“นั่นยิ้มให้ฉันแล้วหรอ ฮ่าๆๆๆ”

“ยิ้มนายมันต้องแบบนี้ต่างหาก” พูดจบก็ก้มลงไปขโมยหอมแก้มอีกคนที่นั่งก้มหน้า เขี่ยสปาเกตตี้ในจานเล่นซักหนึ่งที

“ไอ้บ้า.. !” ทำอะไรไม่ได้ นอกจากฟาดรอยนิ้วไปที่แขนแกร่ง  แล้วนั่งกุมหน้าตัวเองตรงที่ถูกอีกคนขโมยหอมไป อยู่ดีๆ ก็หุบยิ้มลงไม่ได้

“รักตัวเองนะ” ดูจุนดึงอีกคนเข้ามาซบลงตรงอก แล้วก้มลงสูดความหอมจากกลุ่มผมนิ่ม

“อื่ม ..รู้แล้ว”

“รักนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน”

“เวอร์นะ ดูจุน” จุนฮยอง ผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอด แล้วมองหน้าคนพูดเขินๆ

“ไม่ได้เวอร์ นายไม่รู้หรอก มันเหมือนกับความฝัน”

“......”

“อยู่ดีๆ นายก็เดินเข้ามา เหมือนฉันได้เจอกับคนที่ตามหามานาน รู้เลยว่าคนนี้แหละที่ใช่”

“......ว เวอร์” คนฟังหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ บ้าไปแล้ว พูดแบบนี้ต่อหน้ากันได้ไง

“ไม่ได้เวอร์จริงๆนะตัวเอง ...ไม่งั้นฉันจะตามจีบนายมั้ยล่ะ ใช่มั้ย^^”

“คงงั้นมั้ง..” บอกปัดแบบขอไปที เขินจะตายชัก นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา ที่ดูจุนทำให้เขา มันมากมายเหลือเกิน ความทรงจำและความประทับใจ ที่อีกคนบรรจงสร้างให้

“จุนฮยองครับ..” ดูจุนเรียกชื่อเขา

“หื้มม.”ไม่ได้หันไปหรอก แค่ยกน้ำขึ้นดื่ม อยู่ดีๆ ก็คอแห้งขึ้นมาซะงั้น

“วันนี้ขอโทษ ที่ลืม แต่ฉันรักนายตลอดเวลานะ” พูดพร้อมกับลูบกลุ่มเส้นผมไปมา

“ไม่เป็นหรอก ฉันรู้ว่านายงานยุ่ง ..เข้าใจ” ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เขาเข้าใจดี โตๆกันแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่ใช่เหตุผลที่สมควรจะเอามาเก็บเป็นเรื่องทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ

“ขอแค่นาย ยังรักฉัน เหมือนที่นายบอกฉันทุกวันก็พอแล้วล่ะดูจุน” มือบางกว่าเลื้อนขึ้นไปจับโครงหน้าอีกคน แววตาสื่อความหมายอย่างจริงใจ ยุนดูจุนสัมผัสได้ว่าอีกคนหมายถึงอะไร ค่อยๆ จับมือคนตรงหน้าที่ไล้อยู่ที่โครงหน้าเขามากุมไว้ที่อกด้านซ้าย

“หัวใจฉัน มันเป็นของนายตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้ว จุนฮยอง”

“อื้มม..”อีกคนจ้องตากลับมา พร้อมกับพยักหน้าและหัวเราะเล็กน้อยกับการกระทำของเขา

“แล้วหัวใจนายล่ะ” ถามกลับไปเพื่อหวังอยากจะได้ยินบ้าง แต่อีกคนกับชักมือกลับไป แล้วยกขึ้นกอดอกแทน

“ต้องบอกด้วยหรอ”

“น่า... บอกหน่อย อยากได้ยินมั่งอ่ะ “ เสียงออดอ้อนออเซาะ ตามแบบฉบับยุน ดูจุน ถูกนำมาใช้อีกครั้ง น่ารักตายแหละ จุนฮยองคิด

“ก็เป็นของนายเหมือนกันแหละ” บอกออกไป เขินนะ ให้พูดอะไรแบบนี้เล่า

“ตั้งแต่เมื่อไหรน้าา..” ยังลอยหน้าลอยตา ถามอีก ก็รู้อยู่แล้ว จะให้พูดทำไมนัก มันเขินนะ >////<

“ตั้งแต่ครั้งแรกนั่นแหละ นี่ถามมากแล้วนะ อ๊ะ!” กำลังจะหันไปต่อว่าคนถามมาก โทษฐานทำให้เขินเกินอัตรา แต่ก็ต้องตกใจที่อยู่ดีๆ อีกคนก็ดึงเขาเข้าไปกอดซะแน่น

“จุนฮยอง หลับตาก่อนสิ” คนจู่โจมกอดพูดขึ้น แล้วซุกหน้าเข้ากับกลุ่มผมเขา

“ท ..ทำไม”

“นะ หลับตาก่อนนะครับที่รัก” อีกคนตอบ แล้วผละออกจากร่ายกายเขามาจ้องตาแทน หลับตาหรอ ก็ได้ ยังไงเขาก็ยอมกันอยู่แล้ว จะพูดจะบอก จะขอร้องอะไร แค่พูดดีๆ เขาก็พร้อมที่จะทำให้ ก็รัก ..นี่นา

“ลืมตาได้แล้วที่รัก” อีกคนบอกให้เขาลืมตา เขาก็ค่อยๆลืมขึ้น ก่อนจะพยายามปรับแสงให้ได้จุดโฟกัสปกติกลับคืนมา ก็ต้องอึ้งกับสิ่งที่คนตรงหน้าถือเอาไว้ แหวนทองคำขาว แบบเรียบง่ายสองวง ในกล่องสีแดงกำมะหยี่ตรงหน้า..

“วงนี่ ของนาย “ ดูจุนหยิบแหวนวงแรกขึ้นมา ก่อนจะวางอีกวงไว้บนโต๊ะ

“ข้างใน มันเขียนไว้ว่า DJ ♥ JH”

“....”

“ส่วนวงนี้ “ ดูจุนหยิบแหวนอีกวงขึ้นมา

“ข้างในมันเขียนไว้ว่า JH ♥ DJ” ดูจุนพูดขึ้นแล้วยิ้ม ให้อย่างอ่อนโยน เขาไม่รู้จะพูดอะไร มันอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก มีคำถามมากมายอยู่ในหัว แต่ไม่รู้จะพูดอันไหนออกไป อย่างแรกเลย ดูจุนเอาเวลาที่ไหนไปทำให้ แล้วไหนบอกว่าลืม แล้ว แล้ว แล้ว... รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่อีกคนจับมือตนเองขึ้นแล้วสัมผัสเย็นๆจากวงแหวนค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาที่นิ้วนางข้างขวา

“ดูจุน..”

“จองตัวไว้แล้วนะ ห้ามเอาหัวใจนายกลับคืนด้วย” พูดจบก็ก้มลงจูบที่มือข้างที่สวมแหวนให้

รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่จะทำอะไรได้ นอกจากชักมือกลับออกมา แล้วเบนสายตาไปทางอื่นแทน

เขิน เขาไม่ใช่คนที่จะมาทำอะไรแบบนี้แบบดูจุน แค่เมื่อตอนเช้าก็ยืนทำใจอยู่ตั้งหลายนาทีกว่าจะกล้าทำแบบนั้นออกไป ดูจุนเดินกลับไปนั่งฝั่งตรงข้ามเขาเหมือนเดิม ก่อนจะยกมือข้างเดียวกันกับเขาขึ้น

“จุนฮยองก็รักดูจุนใช่มั้ยครับ” ยกมือโชว์แหวนแบบเดียวกันที่นิ้วนางข้างขวาของตัวเอง แล้วถามเขาอย่างกรุ้มกริ่ม อ.ไอ้บ้า ...>0<

เงียบบไปซักพัก ไม่มีบทสนทนาต่อจากนั้น ดูจุนเดินไปจ่ายเงิน และตอนนี้พวกเขาอยู่ในรถ

“ไหนบอกว่าลืมไง” จุนฮยองทนไม่ไหวในความอยากรู้ของตนเอง มันอดสงสัยไม่ได้ ดูจุนไม่มีท่าทีแสดงออกให้เห็นว่าโกหก หรือกำลังวางแผนอะไรไว้..ถามว่าชอบมั้ย กับเซอร์ไพรส์ครั้งนี้ บอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าชอบมาก เค้าชอบคนโรแมนติกแบบดูจุน ไม่ซิ รักเลยล่ะ

“เนียนมั้ย ^^ “ ตอบได้หน้าตาเฉยมาก นี่เป็นแผนดูจุนหรอเนี่ย >.<

“แผนหรอ ...”

“อื่ม ไม่ได้ลืมตั้งแต่แรก แต่อยากแกล้งที่รัก” คนฟังขมวดคิ้วจนเป็นปม จนเจ้าของแผนการต้องเอื้อมเอานิ้วจิ้มปมนั้นให้คลายออก

“อย่าหงุดหงิดสิ ไม่ชอบหรอ” ดูจุนถามออกมา แถมยังคงโน้มตัวเข้ามาใกล้เขา ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

“อื่ม.. นายหลอกฉัน” พูดไปงั้นแหละ ในใจเขาตอนนี้แทบอยากจะกรี๊ดร้องออกมา แต่ด้วยทิฐิเล็กน้อย ที่โดนดูจุนหลอกซะอย่างแนบเนียน ก็ต้องเล่นตัวซักหน่อย

“ไม่งั้น จะเซอร์ไพรส์หรอครับ” สุดท้ายความใกล้ที่ดูจุนพยายามเข้ามาก็สิ้นสุดลงที่แก้มเนียนๆของเค้า ที่ตอนนี้มันป่องขึ้นเพราะการพองลม .. ก่อนที่อีกคนจะเอื้อมมือมาช้อนคางให้เขาหันไปเผชิญหน้า จมูกโด่งไล้หยอกล้อกับจมูกของเขา

“ชิร์.” คำสุดท้ายที่ได้เอ่ยออกไป อีกคนเพียงยกยิ้มหวานๆให้ ก่อนทุกอย่างจะถูกกลืนกินหายไป

หวาน ละมุนละไมจนยากที่จะละออกจากกัน....

ถ้อยคำบอกรักที่ไม่ได้เป็นเพียงแค่ลมปาก...

เพียงเพราะพวกเขาสามารถสัมผัสได้ในทุกๆการกระทำ

ยุน ดูจุน และ ยง จุนฮยอง จะรักกันตลอดไป...

“รักนะครับ จุนฮยอง ที่รักของผม”

“รักนายเหมือนกัน ยุนดูจุน”

----------END----------

Talk นิดหน่อยนะฮะ ><

คิดถึง 2JUN ฮือออออออออออออ TT แต่งไว้นานแล้ว  ส่วนตัวเราชอบ ทูจุนแบบหวานๆ เลี่ยนๆ แบบนี้นะ  ฮ่าๆๆ

ยังไง ก็ขอบคุณที่หลงแวะเข้ามาอ่านฟิคเรานะฮะ -/\-