บาปรัก อาญาทมิฬ

“นายหัวปล่อยติกานะ ปล่อยนะ อย่าทำอะไรติกาเลย ฮือๆ ติกาไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น” ขนตานั้นชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลริน หล่อนกลัวผู้ชายตรงหน้ายิ่งหนัก ใบหน้าคมช่างดุดัน แววตาที่จ้องมองว่าราวกับต้องการให้ฆ่าหล่อนให้ตาย สองมือที่สั่นเทายกขึ้นมาพนมไหว้ ส่ายใบหน้าเป็นพัลวันกับเรื่องที่เขากล่าวหา

“ตอแหล เธอมันผู้หญิงใจทราม ตกลงแล้วเธอไม่ได้ความจำเสื่อมใช่ไหม นี่แกล้งทำว่าจำอะไรไม่ได้ก็เพราะต้องการให้ฉันตายใจ แล้วเธอก็กลับมาทำร้ายของสาวฉันใช่ไหม ฉันถามว่าใช่ไหม” มือหนาคว้าตัวที่ทรุดนั่งที่พื้นแล้วพนมมือยกไหว้ให้ลุกขึ้นก่อนที่จะบีบรัดต้นแขนอย่างแรงแล้วเขย่าร่างเล็ก จนฤทธิ์ติกาหัวสั่นหัวคลอนไปหมด
        “ฮือๆ ติกาไม่รู้เรื่อง ไม่รู้” สาวน้อยความจำเสื่อมรีบร้องปฎิเสธ “ปล่อยนะติกาเจ็บ เจ็บ”
        “เจ็บแค่นี้มันยังไม่เท่าที่ครอบครัวของฉันเจ็บ เธอจะต้องเจ็บมากกว่า มานี่ไม่ยอมรับใช่ไหม ฉันจะทำให้เธอยอมรับเอง” มือหนากระชากตัวของเชลยสาวให้เดินตามมายังลานคาดคั้นคำตอบ
        “ไม่นะ อย่าทำอะไรติกาเลย ติกากลัวแล้ว” ฤทธิ์ติกาพยายามฝืนตัวต้านแรงกระชากของซาตานตรงหน้า ทำไมเขาถึงไม่ยอมเชื่อ ทำไมเขาต้องกล่าวหา เสียดสี เหยียดยามหล่อนตลอดเวลา ทำไมกัน เมื่อก่อนหล่อนไปทำอะไรให้เขาจำเจ็บช้ำนัก ตอนนี้เขาถึงใจร้ายกับเธอนัก แล้วทำไมกัน ทำไม หล่อนจึงจำทุกอย่างไม่ได้เลย ทำไม!!
          “เธออยากรู้ไหมว่า ฉันจะทำยังไงกับเธอ หึ” เมื่อเห็นแววตาที่กลัวจับใจของเจ้าหล่อน ราเมศร์ก็กระตุกยิ้มก่อนที่จะพูดออกมา “ฉันจะทำวิธีเดียวกับที่มันเกือบทำฉันสูญเสียน้องสาวไป มานี่”
        “ไม่ ไม่ปล่อยนะ ปล่อยนะ” ฤทธิ์ติกาดีดเร่าพยายามที่จะสะบัดมือหนาของราเมศร์ให้หลุด แต่ทำอย่างไรมือหนาก็ยังคงฉุดกระชากให้หล่อนเดินตาม ไม่มีทีท่าว่าความพยายามของเธอจะเป็นผล และแล้ววิธีหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว
ฤทธิ์ติกายกแขนที่ฉุดกระชากหล่อนขึ้นมาแล้วกัดลงที่ต้นแขนอย่างแรงฝากรอยคมเขี้ยวเอาไว้ เพื่อให้หลุดจากพันธนาการตรงหน้า
        “โอ๊ย!!

ฝากติดตามด้วยนะคะ อัพหลังจากปั่นคุณรามันจบจ้า