รัก แค่เธอ
เมื่อความรักที่เกิขึ้นมันไม่มีทางเป็นไปได้ เธอ และเธอควรจะต้องทำอย่างไร?? เดินต่อไป หรือควรหยุดเดิน
เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด คืออุปสรรคของความรักมันจึงทำให้คำว่ารักที่มีไม่อาจเปิดเผยออกไปให้ใครได้รู้
เธอจึงทำได้เพียง ขอพรจากพระเจ้า ให้ท่านได้รับฟัง แม้ไร้ซึ่งเสียงตอบรับก็ไม่เป็นไร
ตอนที่ 1
หยาดพิรุณ (สายน้ำ)สาวสวย ร่างบาง ใบหน้าคม จมูกโด่ง ริมฝีปากบางเฉียบ สีแดงเรื่อเป็นธรรมชาติ ผิวขาวใสดูสุขภาพดี กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอน ข้างๆกันนั้น มีอีกร่างหนึ่งที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเธอ ปลายสายธาร(สายธาร) สาวน้อย หน้าใส ใบหน้าหวาน จมูกโด่งรั้น นิดๆ ริมฝีปากแดงเรื่อ แก้มใสมีเลือดฝาด ผิวขาวอมชมพู กำลังนอนหลับสบายอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพี่สาว ริมฝีปากเผยอนิดๆอย่างเป็นธรรมชาติ
กริ้ง ๆๆ.. เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น บ่งบอกเวลาที่เธอทั้งคู่ควรตื่นนอน เพื่อลุกขึ้นไปทำภารกิจประจำวันได้แล้ว
“ อื้อ ” เสียงครางในลำคอเบาๆของผู้เป็นพี่สาวดังขึ้นน้อยๆเมื่อเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาเรียวคมค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ ทำให้มองเห็นในตาสีเข้ม ที่ซ่อนอยู่หลังเปลือกตาบาง สายน้ำอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อหันไปมองใบหน้าใสของผู้เป็นน้องสาวที่นอนกอดก่าย? มอบความอบอุ่น? ให้กันมาทั้งคืน? เธอเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่ยังคงส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ?อยู่
“อืม” เสียงเบาๆจากอีกคนข้างๆบอกให้รู้ว่าเด็กสาวก็ได้เวลาตื่นแล้วเหมือนกัน ดวงตาใส กลมโต ค่อยๆลืมขึ้นช้าๆๆปรับโฟกัสมองร่างของผู้เป็นพี่สาวที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว
“หืม? พี่คะ ตื่นนานแล้วเหรอคะ? ” เสียงงัวเงียที่ถามออกมา พร้อมอาการขยี้ตาของน้องสาวช่างเป็นภาพที่รักน่าน่าหมั่นเขี้ยวสำหรับสายน้ำซะจริงๆ
“เพิ่งตื่นค่ะ ก่อนเราแค่ไม่นานเอง” สายธารพยักหน้ารับคำพูดของผู้เป็นพี่สาวเล็กน้อย ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงเพื่อกลับไปจัดการธุระส่วนตัวที่ห้องนอนของตัวเอง แต่ก่อนจะบิดลูกบิดประตูออกไปเธอหันกลับมาหาพี่สาวอีกครั้ง
“พี่คะ วันนี้หนูติดรถพี่ไปมหาลัยด้วยนะคะ”
“หืม ไปทำอะไรเหรอคะ? วันนี้เราหยุดนี่คะ?” ก็วันนี้วันเสาร์เธอมีซ้อมละครของมหาลัยแต่สายธารหยุดเรียนนี้น่า
“พอดีนัดกับเพื่อนไว้ว่าจะไปทำงานกลุ่มที่โรงเรียนค่ะ” โรงเรียนที่สายธารเรียนอยู่นั้นเป็นโรงเรียนที่อยู่รวมกันภายในเขตรั้วของมหาวิทยาลัย แต่มีแบ่งเป็นโซนแยกจากกันสำหรับโรงเรียน และมหาวิทยาลัย แต่ก็จะมีบางโซนที่ใช่ร่วมกัน
“ ได้ค่ะ คุณน้องสาว” เด็กหน้าหวานยิ้มรับคำตอบ ที่ฟังแล้วรู้สึกเจ็บลึกๆในใจ
"เฮ้ออ" ปลายสายธารถอนหายใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องของเธอ
“รักพี่สาวตัวเองงั้นเหรอ” พึมพำเบาๆกับตัวเอง ตลกสิ้นดีที่เธอคิดแบบนั้นกับหยาดพิรุณ พี่สาวที่แสนดี ดีจนเธอไม่อยากให้ใครเข้ามาแตะต้อง ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นมาเงียบๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่มารู้ตัวอีกทีเธอก็หลงเข้าไปในเขาวงกตที่ไม่มีทางออกนี้เสียแล้ว แต่ก็น่ะ พี่สาวนะ ทั้งสวย ทั้งเก่ง แสนดี แถมยังอ่อนโยนมากอีกต่างหาก พ่วงด้วยดีกรีดาวของคณะบริหารของมหาวิทยาลัย แค่คิดถึงข้อดีผู้เป็นพี่สาวก็ทำให้เธอถึงกับถอนหายใจพรืดออกมาเด็กสาวสลัดความคิดนั้นทิ้ง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกายของตัวเอง เผื่อสายน้ำเย็นๆจะช่วยให้เธอหยุดคิดฟุ้งซ่านได้บ้าง 45 นาทีต่อมาปลายสายธารก็มานั่งรอพี่สาวอยู่ในชุดเดรส เลยเข่าสีหวาน ที่ยิ่งช่วยขับให้ใบหน้าหวานๆของเจ้าตัวดูหวานขึ้นไปอีกหลายเท่าเพื่อทานอาหารเช้าที่ป้าแม่บ้านเตรียมไว้ให้ด้วยกัน ร่างบางของสายน้ำเดินลงมาในชุดนักศึกษา กระโปรงทรงเอเลยเข่า อวดเรียวขาขาวสวย และเสื้อนักศึกษาตัวเล็กรัดรูปที่ทำให้เห็นสัดส่วนรูปร่างของเธอได้อย่างชัดเจน โดยเฉพาะเอวคอดน่าจับกอดนั้น สายธารหันไปมองแล้วได้แต่ถอนหายใจ ก็เธอหยุดอาการหวงพี่สาวไว้ไม่ได้ ทุกครั้งที่เธอเห็นพี่สาวในลุคนักศึกษาแล้วก็นึกอยากจับผูกไว้กับขาเตียงที่บ้าน?จริงๆ
"เฮ้อ" คิดอะไรอีกแล้วนะสายธาร อยากจับหัวตัวเองโขกให้สมองเสื่อมจริงๆ เผื่อความคิดพวกนี้จะหยุดลงได้บ้าง หลังจากนั่งลงที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วสายน้ำก็หันไปเห็นน้องสาวนั่งทำหน้ายุ่งๆ ให้ได้อมยิ้มขำๆ ก็ใบหน้าหวานของน้องสาวเวลาตีสีหน้ายุ่งๆนะ มันน่ารัก มากกว่าน่ากลัวน่ะซิ เธอรู้เหตุผลที่น้องสาวนั่งหน้ายุ่งให้ได้อมยิ้มมองอยู่นี่ดี สายธารเป็นเด็กน่ารัก นิสัยดี ขี้อ้อนเหมือนลูกแมวเลยล่ะ ใบหน้าหวานๆของน้องสาวทำให้เธอรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มอง ก็น้องสาวเธอน่ะ น่ารักที่สุดแล้วล่ะ แต่อาการหวงพี่สาวนี้คงแก้ไม่หาย สายธารติดเธอมากมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เพราะตอนเด็กพ่อกับแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้เราเท่าไหร่ ทำให้เธอต้องคอยดูแลน้องสาวเองมาโดยตลอด แม้จะมีแม่นมมาเลี้ยงดูอยู่ แต่สายธารก็ยังคงติดเธออยู่ดี เธอกับน้องสาวอายุห่างกันสี่ปี ตอนนี้เธอเรียนอยู่มหาลัยปีสาม ส่วนน้องสาวเรียนอยู่ ม.6 น้องสาวเธอไม่ธรรมดานะ เพราะเป็นถึงดาวโรงเรียนเลยล่ะ แต่หยาดพิรุณไม่แปลกใจเท่าไหร่ก็น้องสาวนะ ฮอตมาตั้งแต่เด็กๆแล้วอใครเห็นก็ต้องชมว่าน่ารัก เพราะใบหน้าหวาน ดวงตากลมโต จมูกโด่งรั้นๆนั้น กับริมฝีปากสีแดงเรื่อน่าสัมผัสนั้น หืม? น่าสัมผัส? สายน้ำแปลกใจตัวเองที่เธอคิดแบบนั้น ยิ่งนับวันเธอยิ่งคิดอะไรแปลกๆกับน้องสาวมากขึ้นทุกที ร่างบางรีบหยุดความคิดของตัวเองไว้ก่อนจะเตลิดไปไกลกว่านั้น แล้วหันมาสนใจน้องสาวของเธอ เอ่ยถามออกไปด้วยประโยคคลาสสิก
"เป็นอะไรคะ? เด็กน้อย นั่งหน้ายุ่งเชียว หืม?" ถามไปทั้งๆที่รู้เหตุผลดีอยู่แล้วแล้วก็ได้คำตอบที่ทำให้ต้องอมยิ้มอีกครั้ง
"ก็... พี่คะ ทำไมต้องสวยขนาดนี้ด้วยนะ?" เหมือนบ่นงึมงำกับตัวเองมากกว่าที่จะตอบคำถามเธอ
"หืม? ผิดที่พี่เหรอคะ" ถามเพราะอยากได้ยินเสียงงอแงของน้องสาว
"ก็....เปล่า แต่หนู....งื้อ ...." ขัดใจคำนี้คงอธิบายความรู้สึกของสายธารได้ดี ยิ่งเห็นพี่สาวหัวเราะคิกคักกับอาการของเธอ เธอก็ยิ่งขัดใจ แต่จะทำอะไรได้ นอกจากทำใจ ยิ่งนับวันพี่สาวยิ่งสวยขึ้นจนจะเป็นนางฟ้ามากกว่าที่จะเป็นคนธรรมดา อยู่ล่ะ
"เฮ้ออ" ถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะหันไปตอบคำถามของพี่สาวอีกครั้ง
"เปล่าค่ะ ทานข้าวกันดีกว่านะคะ เดี๋ยวพี่จะสายเอาน่ะ วันนี้ซ้อมละครแล้วก็ทำอุปกรณ์ด้วยไม่ใช่เหรอคะ?"
"ใช่ค่ะ" ร่างบางตอบสั้นๆก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้า
น่าสัมผัส คำนี้วนเวียนอยู่ในหัวของสายน้ำตั้งแต่เช้าแล้ว สลัดยังไงก็ไม่หลุดไปจากความคิดเธอซะที ยิ่งนับวันความรู้สึกที่มียิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆจนเธอเริ่มกลัว ว่าเธออาจจะเผลอแสดงออกมากเกินไปเข้าสักวัน ความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนไว้ภายใต้คำว่าพี่สาว ความรู้สึกที่ไม่สามารถพูดบอกออกมาได้ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม มันคือสิ่งที่คงไม่มีใครสามารถยอมรับได้จริงๆ แล้วฉันต้องเก็บซ่อนมันไว้ตลอดไปหรือ? คำถามที่เธอไม่เคยตอบได้
สวัสดี รีดทุกท่านค่าาา ไรท์เพิ่งจะเริ่มมาอัพในเว็บบอร์ดนี้ครั้งแรกน่าค่าาา ในส่วนของการัดหน้ากระดาษ ตัวหนังสือคงต้องใช้เวลาในการปรับเล็กน้อยเนอะ ขอฝากรักแค่เธอด้วยน่าาาาา
Guest
